PARIS

Μόλις επιστρέψανε από ένα τριήμερο στο Παρίσι εκείνος και η γυναίκα του και ο άνδρας έτρεξε αμέσως στο FACEBOOK, για να τη ρωτήσει πως πέρασαν!!!

IGNOTI NULLA CUPIDO (ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥ)

Είναι σχεδόν εξουθενωτικό να υποκρίνεσαι ότι υπάρχει κοινό για όλα αυτά, όταν η πραγματικότητα διαβεβαιώνει για το αντίθετο. Κι ούτε χώρος υπάρχει για κάτι διαφορετικό. Το σίγουρο είναι ότι τουλάχιστον δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει για ματαιοδοξία κάποιον που γνωρίζει ότι μιλάει στον αέρα. Που γράφει, έχοντας επίγνωση ότι δεν υπάρχει αναγνωστικό κοινό. Μάλιστα, ούτε καν μεταξύ των ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή του. Από την ημέρα που ξεκίνησα να ανεβάζω σ αυτό το BLOG αισθάνομαι σα να πετάω το υλικό μου σ ένα κάδο με σκουπίδια που παίρνουν φωτιά. Αλλά και η άλλη επιλογή, είναι μόνο η μη δημιουργία.. Κακά τα ψέματα. Η ανταμοιβή κάποιου που γράφει είναι να τον διαβάζουν. Κι ο κόσμος πια δε διαβάζει. Άρα λογικό είναι κάποια στιγμή να τα παρατήσεις. Δεν ξέρεις αν θα είναι σήμερα, αύριο, ή σε ένα χρόνο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι και αυτό το BLOG όπως εκατομμύρια άλλα κάποια μέρα θα έχει κολλήσει σε μια ημερομηνία παρελθόντος έτους. Να θυμίζει ότι κάποτε κάποιος ξεκίνησε να γράφει.....

ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Ως απάντηση στην πρωτοβουλία της κυβέρνησης να θεσμοθετήσει θέση «αστυνομικού της γειτονιάς» οι αντιεξουσιαστικές δυνάμεις προκρίνουν τη λύση του “αναρχικού της γειτονιάς”

ΚΑΝΤΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΑΛΒΑΝΟΙ

Στα εργοστάσια των ψυχών
ο πατριώτης των καιρών
τον μετανάστη προσκαλεί
για να του αλλάξει τη ζωή

Αφού πιο πάνω δεν μπορεί
με τη δουλειά του ν ανεβεί
θέλει μια τάξη τεχνητή
για να την ψευτο-διοικεί

Φωτιά στο Ιράκ και στο Μπαλί
εκτοπισμένοι Σουδανοί
κάντε κουράγιο Αλβανοί
έρχεται η απαλλαγή

Η φτώχεια είναι μυστικό
για να "τη δεις" αφεντικό
σου φτιάχνουν ένα πιο φτωχό
να λες και "δόξα τω θεώ"

Η χώρα είναι επιεικής
φιλόξενη στους αφελείς
αρκεί να μη διεκδικείς
και νά σαι πάντα ολιγαρκής

Φωτιά στο Ιράκ και στο Μπαλί
εκτοπισμένοι Σουδανοί
κάντε κουράγιο Αλβανοί
έρχεται η απαλλαγή

ΝΑ ΜΠΕΙ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΙΣ ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ

Η επιχείρηση εξυγίανσης της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας είναι λογικό ότι θα πρέπει να συνδεθεί και με τη σηματοδότηση μιας νέας εποχής απαλλαγμένης από υπερβολικές στρατιωτικές δαπάνες. Αυτό σημαίνει ότι όπως η κυβέρνηση της χώρας ζητά από τους πολίτες να επιδεικνύουν εφεξής μια νέα αντίληψη σχετικά με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος, έτσι θα πρέπει να διαφυλάττει τα ουσιαστικά συμφέροντα και την αξιοπρέπεια της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο. Και εξηγούμαι: είναι σαφές ότι οι ξένοι έμαθαν να μας συμπαθούν, να μας αποδέχονται και να ψευτο-υποστηρίζουν τα εθνικά μας θέματα με γνώμονα ότι είμαστε οι καλύτεροι πελάτες τους σε προϊόντα στρατιωτικού εξοπλισμού κι αυτό πρέπει να αλλάξει οπωσδήποτε σαν αντίληψη, είτε από κοινού με την Τουρκία, είτε μονομερώς, να παρακάμψουμε τα ιδιωτικά συμφέροντα, τις τεχνητές φοβίες και τα παραπλανητικά εθνικά διλήμματα και να κοιτάξουμε μπροστά. Θεωρητικά ως χώρα του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν διατρέχουμε τους κινδύνους που κάποιοι υπερφουσκώνουν προκειμένου να καλλιεργήσουν κλίμα «εξοπλιστικής» αναγκαιότητας. Έτσι, υποταγμένοι σε μια φαύλη και τεχνηέντως κατασκευασμένη ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο είμαστε διαρκώς υποχρεωμένοι να επιβεβαιώνουμε τον κανόνα που μας θέλει να ανεμοσκορπάμε τις θυσίες του ελληνικού λαού, αποκλειστικά για να ωφελούμε τους τζίρους ξένων βιομηχανιών πολέμου. Η Ελλάδα πρέπει να καταστήσει από εδώ και στο εξής σαφές, στους καλομαθημένους εταίρους της, ότι δεν αγοράζει οπλικά συστήματα ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου όλοι οι υπόλοιποι επενδύουν στην εξεύρεση ενεργειακών διαύλων και να απαιτήσει την αυτονόητη ευρωπαϊκή και ευρωατλαντική αλληλεγγύη στη βάση εξυπηρέτησης διαφορετικών συμφερόντων από τα σημερινά.
Διότι τελικά αυτό που κομίζει η χώρα, σ αυτό το πάρε-δώσε, μέσω των δυσβάστακτων στρατιωτικών δαπανών, είναι συντριπτικά ανώτερο από αυτό που εισπράττει. Με λίγα λόγια προσφέρει τεράστια ποσά και αποκομίζει «ψυχολογία», θετικές εκθέσεις, ηθική στήριξη και ανυπόστατες διαβεβαιώσεις.

ΕΝΑΡΞΗ

Πόσο πολύ θέλω να γίνω σκηνοθέτης. Να κάνω τις δικές μου ταινίες, να εκφραστώ με εικόνες. Ακόμα κι αν η εποχή είναι δύσκολη και κανένας σκηνοθέτης δεν πρόκειται να βγάλει χρήματα από την τέχνη του, θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να δει κανείς σοβαρά αυτή τη δουλειά. Γι αυτό θα τρέξω αμέσως στην εφορία και θα καταθέσω όλα τα απαιτούμενα δικαιολογητικά προκειμένου να κάνω έναρξη…χόμπι.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η δημιουργία ενός κρατικού μηχανισμού αξιόπιστου, λειτουργικού, αποτελεσματικού είναι το μεγάλο στοίχημα της χώρας. Μαζί φυσικά με την απόκτηση ενός ανταγωνιστικού προφίλ στην διεθνή οικονομική σκηνή. Δημοσιονομική σταθερότητα, λοιπόν, και βελτίωση της παραγωγικότητας στον ιδιωτικό τομέα είναι τα δύο βήματα που μπορεί να οδηγήσουν την Ελλάδα σε μια νέα τροχιά μακριά από τις παθογένειες του παρελθόντος. Η δημιουργία, όμως, ενός ισχυρού κράτους, που θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας σύγχρονης χώρας έχει να συναντήσει προκαταλήψεις και στερεότυπα δεκαετιών σχετικά με τη θέση μας απέναντι στην πολιτεία και τους εκπροσώπους της. Γι αυτό απαιτεί προσπάθεια και από τις δύο πλευρές, καλή πρόθεση και εκρίζωση της γιγαντωμένης καχυποψίας που οδηγεί τον πολίτη στα κισσέ των δημοσίων υπηρεσιών με ψυχολογία πολεμιστή και τους υπαλλήλους σε διαρκή θέση επιθετικής άμυνας. Οι δύο όψεις λοιπόν του ίδιου νομίσματος, κράτος και πολίτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το πραγματικό συμφέρον είναι το συλλογικό, καθώς οποιοδήποτε άλλο αποδίδει ευκαιριακά και πρόσκαιρα κι ότι μόνο μέσα σ ένα οργανωμένο περιβάλλον όπου ισχύουν κανόνες και αρχές μπορεί ο σημερινός άνθρωπος να εξασφαλίσει κάποια ποιότητα ζωής.
Με λίγα λόγια, ο πολίτης να αντιμετωπίσει το κράτος σαν προσωπική του υπόθεση ώστε να μην κλέβει από την αριστερή του τσέπη για να γεμίσει τη δεξιά και το κράτος να γίνει τόσο φιλικό ώστε να έχει τον πολίτη σαν φυσικό του σύμμαχο.

Η ΥΠΕΡΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Είναι διαχρονικά επιβεβαιωμένο ότι η αγορά ενός παιχνιδιού μπορεί να σημαδέψει ευχαριστά τη γιορτινή περίοδο για ένα παιδί. Αντίθετα η υπερπροσφορά που προκύπτει από την κατανοητή επιθυμία των γονιών και των συγγενών να ευχαριστήσουν τα παιδιά τους δημιουργεί συχνά στα μικρά βλαστάρια μια αίσθηση αποπροσανατολισμού. Δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στο ένα, να ταυτιστούν μ αυτό και να το συνδέσουν συνειρμικά με τις μυρωδιές και τις εικόνες μιας χρονικής περιόδου της ζωής τους. Έτσι, τα παιχνίδια περνούν από τα χέρια τους χωρίς να τους αφήσουν κάτι, γρήγορα τα βαριούνται και τα ακουμπούν σε μία άκρη, περιμένοντας κάτι άλλο διαφορετικό. Ίσως αυτό το ένα, που θα απλώσει ρίζες στην παιδική τους ηλικία και που θα αποτελούσε γι αυτά το γεγονός της συγκεκριμένης χρονιάς επειδή δε θα είχε κανένα αντίπαλο δέος, για να αποσπάσει για λίγο την προσοχή τους. Τελικά είναι αλήθεια ότι τις αναμνήσεις θα τους τις δημιουργήσουν οι αφαιρέσεις και όχι οι προσθέσεις, το ένα παιχνίδι, το δικό τους, αυτό που θα τους ταξιδέψει σ ένα κόσμο όπου ορατά θα είναι μόνο τα ουσιαστικά, αυτά που αρκούν από μόνα τους.

ΑΝΤΙ

Πίνακας: Marlon Taylo

Τα φαντάσματα αντί για αντισώματα διαθέτουν αντιπνεύματα!!!

3-D

Επειδή οι παλαιοί χριστιανοί συχνά διαμαρτύρονται ότι στις εκκλησίες βλέπουν μόνο τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, αλλά όχι τον Πατήρ, αποφασίστηκε ότι στην είσοδο των ναών θα μοιράζονται πλέον γυαλιά 3-D , προκειμένου να αναδειχθεί η τριαδική διάσταση του θεού.

DVD EXTRAS

Κυκλοφορεί σε λίγες ημέρες σε DVD η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία (computer animation) του Χάρη Καραγκουνίδη, γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε υπολογιστή.

DVD EXTRAS: MAKING OF

-Ο δημιουργός με πιτζάμες
-ενοχλητικό χτύπημα ταχυδρόμου
-τα παιδιά που μοιράζουν φυλλάδια έχουν καταλάβει πως ο δημιουργός εργάζεται στο σπίτι του και το δάχτυλό τους πηγαίνει αυτόματα στο κουδούνι του
-Η μάνα του δημιουργού επισκέπτεται το χώρο του και καθαρίζει το πληκτρολόγιο και την οθόνη
-Ο πατέρας του δημιουργού αναρωτιέται πότε επιτέλους θα παντρευτεί ο γιος του.

ΜΥΕΣ

Τι σόι άντρας ρε είσαι εσύ, μου λέει ο πατέρας μου την ώρα που προσπαθώ ανεπιτυχώς να σηκώσω ένα μικρό έπιπλο κατά τη διάρκεια μιας μετακόμισης.
-Ε! τι να κάνουμε, απαντάω. Υπάρχουν και μύες πιο θεωρητικοί!!!

ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ

Υπάρχει μια εξαιρετικά σημαντική αρχή που διέπει την οικονομική επιστήμη και δη τον τομέα της διοίκησης επιχειρήσεων. Αυτή αναφέρει πως όταν ένας εργαζόμενος είναι δυσαρεστημένος αποδίδει εμφανώς λιγότερο από έναν ικανοποιημένο συνάδελφό του. Μια αρχή που οι Έλληνες επιχειρηματίες αγνοούν συστηματικά, προσθέτοντας συχνά με τις παρωχημένες τακτικές που ακολουθούν μια ακόμα στρέβλωση στο ήδη βεβαρημένο από έλλειψη γνώσης, παραγωγικότητας και στρατηγικής οικονομικό σκηνικό. Είναι δε ηλίου φαεινότερο ότι στη πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι δυσαρεστημένοι τόσο από τους μισθούς που απολαμβάνουν όσο ακόμα περισσότερο από την έλλειψη σεβασμού προς την προσωπικότητά τους που δοκιμάζουν σχεδόν καθημερινά. Αισθάνονται, με ευθύνη της εργοδοσίας, που ακολουθεί συχνά κάποια πρότυπα διοίκησης ξεπερασμένα από τις εξελίξεις, τόσο αναλώσιμοι και περαστικοί, που είναι σχεδόν αδύνατο να συνδεθούν συναισθηματικά με τον χώρο εργασίας τους, να πασχίσουν για τη δουλειά τους, να επιδείξουν μεγαλύτερη αφοσίωση, από αυτήν που τελικά επιδεικνύουν. Η διάρρηξη μάλιστα της σχέσης του Έλληνα εργαζόμενου με την επιχείρηση στην οποία εργάζεται εξελίχθηκε ραγδαία κατά την προηγούμενη χρονιά, όταν χιλιάδες εργαζόμενοι έγιναν μάρτυρες των εργοδοτικών προθέσεων να χρησιμοποιηθεί προσχηματικά ετούτη η κρίση προκειμένου να ψαλιδιστούν εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις. Η αλήθεια είναι ότι λίγοι επιχειρηματίες στάθηκαν στο ύψος της περίστασης και συμπεριφέρθηκαν το προηγούμενο χρονικό διάστημα ως πραγματικοί ηγέτες, συνυπολογίζοντας στην καθημερινή τους πρακτική την ανάγκη να διατηρήσουν σε υψηλό επίπεδο το ηθικό των ανθρώπων που απασχολούν. Και αυτοί λογικά θα ανταμειφθούν από την παραγωγικότητα των εργαζομένων τους.

AVATAR

Σωτήριο έτος 2.154, στον πλανήτη Πανδώρα. Ο Αμερικανικός στρατός υποστηρίζει τις προσπάθειες μιας γιγαντιαίας επιχείρησης να εξορύξει για εκμετάλλευση τα πολύτιμα ορυκτά της περιοχής. Στο έδαφός της κατοικεί μια φυλή ιθαγενών, που πρέπει να απομακρυνθεί με κάθε τρόπο προκειμένου να έρθει σε πέρας η αποστολή των ανθρώπων του ουρανού. Ένας ανάπηρος δεκανέας παίρνει τη θέση του νεκρού επιστήμονα αδελφού του και χρησιμοποιείται τόσο από το στρατό όσο και από την επιστημονική ομάδα που ερευνά τον πλανήτη, ώστε να μαζέψει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τους ιθαγενείς. Με τη βοήθεια λοιπόν της τεχνολογίας στέλνεται στην φυλή των Νάβι ως Άβαταρ, ένα υβρίδιο μεταξύ του ανθρώπινου είδους και των ντόπιων πληθυσμών.

Κατά την «παράλληλη» ζωή του θα γνωρίσει και θα ερωτευθεί τη Νεϊτίρι, θα διδαχθεί από αυτήν τους νόμους της ενεργειακής αρμονίας και θα αποδεχτεί έναν δρόμο χωρίς γυρισμό, στρέφοντας οριστικά τα βέλη του προς το ίδιο του το είδος που ετοιμάζεται να καταστρέψει έναν παράδεισο υποταγμένο στην στενόμυαλη αποικιοκρατική λογική της οικονομικής ανάπτυξης με οποιοδήποτε τίμημα.

Ο Τζέιμς Κάμερον επιστρέφει από τη μακρόχρονη σιωπή του, μ ένα μεγαλεπήβολο, επικό σχέδιο, που έπρεπε να περιμένει για χρόνια στο συρτάρι του προκειμένου να βρεθούν οι οικονομικοί πόροι και οι τεχνικές δυνατότητες για την υλοποίησή του. Το «Avatar» όμως δεν αποτελεί μόνο ένα πραγματικό τεχνολογικό επίτευγμα, αξεπέραστο με βάση τα σημερινά δεδομένα, αλλά και μια αριστουργηματικά δομημένη ψυχαγωγική ταινία, που δικαιολογεί τον τεράστιο προϋπολογισμό της, χάρη στην ανεξάντλητη φαντασία των δημιουργών της που τοποθετούν ένα γνώριμο θέμα, όπως είναι αυτό της αχαλίνωτης αποικιοκρατικής πρακτικής, σ ένα μαγικό, φανταστικό περιβάλλον.
Ο τρόπος μάλιστα που συνδυάζονται εδώ η ζωντανή δράση και οι δυνατότητες της ψηφιακής τεχνολογίας αποδεικνύει πόσο μεγάλο βάθος μπορεί να προσφέρει η τεχνολογία στον κινηματογράφο όταν υπάρχει θέμα, όραμα και ξεκάθαρο δι ταύτα.

ΑΓΓΕΛΟΙ

Μετά από μια ώρα επίπονης προσπάθειας στο γυμναστήριο σχεδόν θαυμάζω τους αγγέλους που είναι απαλλαγμένοι από όλα αυτά τα “gadgets” του σώματος!

Η ΡΩΜΗ

Πίνακας: Joseph Mallord William Turner.

Στην ανοιξιάτικη βροχή, μια νέα αρχή, δεν μας στεγνώνει
αλεξικέραυνο η σιωπή, μα ο καημός, μας κεραυνώνει
ζήτημα θέτεις αντοχής, του σκεπτικού, που μας ενώνει
σχεδόν το αναθεωρείς και λες με μια συγνώμη:

"Μπροστά στη θέα του γκρεμού, δε βλέπεις τι σιμώνει
κι ανοίγεις αδιάφορα φτερά σαν το παγόνι
μα φύτρωσαν στα πόδια μου "φτερά Ερμή" και χιόνι
και τώρα όλοι οι δρόμοι σου με διώχνουν απ τη Ρώμη"

Χρυσό… στο στήθος σου φοράς, και ξεγελάς, αγωνοδίκες,
τις κούρσες πρώτη παρατάς, λιποθυμάς πριν απ τις νίκες
ο κρότος της εκκίνησης, σε βρήκε, πάλι, να με κλέβεις
πάνω στο "βάθρο της στιγμής" απ τη συγκίνηση αρρωσταίνεις

"Μπροστά στη θέα του γκρεμού, δε βλέπεις τι σιμώνει
κι ανοίγεις αδιάφορα φτερά σαν το παγόνι
μα φύτρωσαν στα πόδια μου "φτερά Ερμή" και χιόνι
και τώρα όλοι οι δρόμοι σου με διώχνουν απ τη Ρώμη"

ΤΑ ΦΟΥΜΑΡΑ

Στην εποχή μας τα φούμαρα είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν έχουν απλώς τρελή πέραση, αλλά αποτελούν κινητήριο καύσιμο κάθε κοινωνικής δραστηριότητας. Έτσι, αντί να γνωρίζουμε ανθρώπους, γνωρίζουμε τελικά κάτι από αυτό που θα ήθελε να είναι ο καθένας. Συστηνόμαστε με μια παραποιημένη ταυτότητα, αποδεχόμαστε με ευχαρίστηση τις μυθομανίες του καθενός για να αποδεχθεί και εκείνος με τη σειρά του τις δικές μας. Τον αποδεχόμαστε όπως θέλει να δείχνει για να μας αποδεχτεί όπως θα θέλαμε να είμαστε. Κανείς δεν λέει πια, «αυτός είμαι, τόσα κατάφερα να κάνω, μακάρι να ήμουν καλύτερος, αποδεχτείτε με ή όχι στις αληθινές μου διαστάσεις», διότι αυτός είναι ο νέος ορισμός της αποτυχίας. Οι ιδιότητες, οι τίτλοι παίζουν σημαντικό ρόλο. Μεγαλύτερο και από το περιεχόμενο που υποδηλώνουν. Έτσι, κινούμαστε προς ένα κόσμο διασημοτήτων, όπου όλοι θα είμαστε γνωστοί και αναγνωρίσιμοι μεταξύ μας.
Το σύστημα που υποκινεί και κερδοφορεί από αυτές τις εξελίξεις θα δημιουργήσει σταδιακά και ένα σωρό υποτιθέμενα έπαθλα για να μας κάνει να νιώθουμε και πετυχημένοι, εκτός των άλλων. Εικονικές καριέρες σε εικονικά περιβάλλοντα, εικονικές σχέσεις, εικονικές αναμνήσεις, εικονικά συναισθήματα. Δε θα είμαστε απλά αυτό που δηλώνουμε, αλλά θα ζούμε για να φωτογραφιζόμαστε ως φορείς των ιδιοτήτων μας και θα κάνουμε πράγματα μόνο για να τα εκθέτουμε στο κοινό μας. Η εμπειρία θα αποτελεί έκθεμα κι όχι γνώση, απόλαυση, διατριβή. Συναντάς πια όλο και πιο συχνά ανθρώπους που σου εξιστορούν τα μεγαλειώδη κατορθώματα τους, με περίσσια αυτοπεποίθηση και δεν ξέρεις αν πρέπει να προσπαθήσεις να τους βγάλεις από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων που έχουν βυθιστεί ή να κοιτάξεις πως θα βελτιώσεις τη μικρότητά σου. Καταλαβαίνεις ότι στο μυαλό τους όλες οι επιδιώξεις πια εκπληρώνονται, κι αν ακόμα το βέλος τους έχει φύγει πέντε-δέκα μέτρα δεξιά ή αριστερά από την επιδιωκόμενη κατεύθυνσή του, εκείνοι μετακινούν το στόχο, ώστε να καρφωθεί το βέλος στο σημείο ακριβώς που θα δώσει το πολυπόθητο Happy End. Μαζί με την δαιμονοποίηση της αποτυχίας όμως θα χαθεί εντελώς και η ανθρωπιά, που συνίσταται στην αποδοχή του συνόλου των αδυναμιών μας. Εν κατακλείδι, κι αν ακόμα η κάθε μονάδα μπορεί με επιτυχία να υποδυθεί κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, δεν μπορεί να το κάνει ο κόσμος σαν σύνολο και η ίδια η ζωή. Με λίγα λόγια, μπορείς εύκολα να υποδυθείς κάποιον επιτυχημένο, αλλά όχι ακόμα κι ότι ζεις σ έναν προηγμένο κόσμο ειρήνης, ασφάλειας, δικαιοσύνης, και κοινωνικών ελευθεριών. Κάποια μέρα ωστόσο, σίγουρα θα το μπορείς.

ΓΟΜΟΡΡΑ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΣΑΒΙΑΝΟ (ΒΙΒΛΙΟ)

Με τη συγγραφή του βιβλίου «Γόμορρα» ο νεαρός Ιταλός συγγραφέας Ρομπέρτο Σαβιάνο αναλαμβάνει το βάρος μιας ευθύνης που αλλάζει για πάντα τη ζωή του. Αφηγείται με περίσσιο θάρρος και αποκαλυπτικές λεπτομέρειες μια ιστορία, χωρίς πλοκή, και ξεκάθαρους χαρακτήρες, αλλά με σαφή ντοκιμενταρίστικη άρθρωση και δομή. Τολμώντας να θέσει το δάχτυλο του πάνω στην αιμάσουσα πληγή της ιταλικής και παγκόσμιας οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ο Σαβιάνο, μιλάει με στοιχεία, αποκαλύπτει ονόματα, ανασύρει ξεχασμένα περιστατικά και αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος που συνθέτει τις σχέσεις διαπλοκής που αναπτύσσουν οι διακινητές του παγκόσμιου λαθρεμπορίου με την πολιτική εξουσία και τις νόμιμες εμπορικές δραστηριότητες. Αναφέρεται στις ιταλικές φατρίες με αγωνία για το μέλλον της χώρας του μα κυρίως των τοπικών κοινωνιών, που είναι παρατημένες από την κεντρική εξουσία στη μοίρα τους. Επιχειρεί να εξηγήσει τη δομή τους, την αποφασιστικότητα με την οποία δρουν, το τερατώδες πρόσωπο τους, την εκτελεστική ψυχρότητα, αλλά και το νομιμοφανές προσωπείo που κατά καιρούς χρησιμοποιούνε. Οι λεπτές γραμμές που διαχωρίζουν τη νόμιμη επιχειρηματική δραστηριότητα, από την παράνομη, τα χιλιάδες θύματα, που αφήνει πίσω του ο οικονομικός πόλεμος για την εξασφάλιση των ζωνών επιρροής, η στήριξη σε πολλές περιπτώσεις που παρέχει η τοπική κοινωνία στις φατρίες, διατρέχουν το έργο του Σαβιάνο, που καταφέρνει να γίνει ενοχλητικός και να μπει σε προσωπικούς μπελάδες χάρη στο θάρρος του να μιλήσει με ονόματα και αριθμούς και να αναδείξει μια ξεχασμένη διάσταση της λογοτεχνίας, αυτή που δεν αντέχει να αποσιωπά στη θέα ενός διαρκούς εγκλήματος.

ΙΕΡΕΙΣ

Στον παράδεισο, ιερείς από τα διάφορα δόγματα, επιχειρούν να προσηλυτίσουν το θεό, που όμως δηλώνει ορκισμένος άθεος.

EKTAKTH ΕΙΔΗΣΗ

Πίνακας:The Raising of Lazarus, 1896

Ο θεός έχασε την κηδεμονία του Ιησού από την Παναγία, λόγω παραμέλησης εποπτείας ενηλίκου…

ΞΑΝΘΟΝ ΠΙΕΣΤΡΟΝ-Ο ΟΡΦΕΑΣ ΝΕΚΡΟΣ! ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΑΚΕΦΑΛΟ! ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ!!

ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΔΙΚΗ
Ο Ορφέας κατέβηκε στον Άδη για να πάρει πίσω την αγαπημένη του Ευρυδίκη. Με τη μαγική του λύρα γοήτευσε τα πλάσματα του κάτω κόσμου και πήρε, με την πανέμορφη γυναίκα του, το δρόμο της επιστροφής. Ο νόμος της Περσεφόνης όμως, του απαγόρευε να κοιτάξει έστω και μία φορά, κατά τη διάρκεια της διαδρομής, την Ευρυδίκη. Ο Ορφέας δεν άντεξε και την κοίταξε...Ας δούμε όμως πώς περιέγραψε το γεγονός το «Ξανθόν Πίεστρον» εκείνων των ημερών.

Ο ΟΡΦΕΑΣ ΝΕΚΡΟΣ! ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΑΚΕΦΑΛΟ!
ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ!!

Θα θυμόσαστε όλοι το μαγικό τραγουδιστή Ορφέα, που με τη λύρα του ανακάτευε τα συναισθήματά μας μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Αυτός ο σημαντικός καλλιτέχνης λοιπόν, που οι επιτυχίες του θα τραγουδιούνται απ’ τα παιδιά μας κι απ’ τα εγγόνια μας, είχε εξαφανιστεί, όπως όλοι γνωρίζουμε, τον τελευταίο καιρό από το τραγούδι, νομίζοντας όλοι ότι αποσύρθηκε από το χώρο εξαιτίας μίας διαμάχης που είχε με τους ανθρώπους που οργανώναν τις παραστάσεις του. Κάναμε όμως λάθος!
Ο Ορφέας βρέθηκε νεκρός και ο θάνατός του προήλθε από φανατικές θαυμάστριές του με τον πιο ακραίο τρόπο που περνάει απ’ το μυαλό σας. Μαζί, όμως, με την τραγική είδηση του θανάτου του, σα φυσαλίδες αναδύθηκαν στην επιφάνεια της αναζήτησής μας όλες εκείνες οι απαντήσεις από τα ερωτήματα που αφορούσαν την εξαφάνισή του και μια συγκινητική ιστορία που διαδραματίστηκε προτού τα γεγονότα της Θράκης έρχεται σήμερα να μας συγκλονίσει κι ακόμα περισσότερο εμένα που, λίγα χρόνια πριν, όταν το αστέρι του μεσουρανούσε ακόμα, έγραφα και μια κουβέντα παραπάνω. Ξέρετε τώρα...
Θα μιλήσουμε, όμως, για όλα αυτά στις παραγράφους που ακολουθούν, προτού όμως γίνει αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τους νέους συνεργάτες του «Ξανθού Πιέστρου» που δεν είναι άλλοι από το συνεργείο του Άδη που βρήκε το νεκρό τραγουδιστή στη Θράκη, κάλυψε το γεγονός και μας μετέφερε την είδηση σε χρόνο ρεκόρ, εγκαινιάζοντας μια νέα συνεργασία με τον τύπο, προκειμένου η ενημέρωσή σας να γίνει περισσότερο άμεση και περιγραφική.
Ας πάρουμε όμως το ταξίδι της ζωής του από την αρχή. Όχι, μην ανησυχείτε, δε θα επεκταθώ, ιδαίτερα σήμερα, σε θέματα ασήμαντης ουσίας. Πατέρας του Ορφέα λέγεται ότι ήταν ο θεός Απόλλωνας (μόνο εμάς μας γέννησε θνητός τελικά!). Μητέρα του λέγεται ότι ήταν η γνωστή μούσα Καλλιόπη. Μεγάλωσε στην Πιερία και ο Απόλλωνας του εδίδαξε τη λύρα με τη μέθοδο που την έμαθε και ο ίδιος από τον Ερμή, με το πάσο του δηλαδή. Έτσι λοιπόν ο νεαρός Ορφέας μεγάλωσε γυρίζοντας στα δάση και παίζοντας αυτοσχέδια κομμάτια στα πουλιά που μαζεύονταν κοπάδια γύρω του και στα άγρια ζώα, που έχαναν την παρθενιά της αγριότητάς τους ακούγοντάς τον. Όταν ο Ορφέας ερωτεύθηκε την Ευρυδίκη, ήταν ήδη διάσημος τραγουδιστής και λάμβανε καθημερινά δεκάδες λαξευμένα γράμματα θαυμαστριών του (λένε πως οι γυναίκες της περιοχής απέκτησαν όλες μπράτσα, σκαλίζοντας στην πέτρα λογάκια εκτίμησης και απόλυτης αφοσίωσης!), ο ταχυδρόμος δε, μην αντέχοντας άλλο το μαρτύριο της πέτρινης αλληλογραφίας και μετά από δύο εγχειρίσεις κήλης, εβγήκε πρόωρα εις την σύνταξη σε ηλικία δεκαεννέα χρονών!
Τί ήθελα όμως να σας πω; Δώστε μου τρία δευτερόλεπτα να ρίξω μια ματιά στο κείμενο...Πατέρας του ήταν...ναι, ναι..μητέρα του ήταν η μούσα...ναι, ναι ο ταχυδρόμος...χα, χα, καλό αυτό! Μάλιστα. Όταν ο Ορφέας ερωτεύθηκε την Ευριδίκη ένιωσε απίστευτα μονογαμικός. Εχασε με λίγα λόγια τον κόσμο κάτω από τη λύρα του. Έρωτας γι αυτόν μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κάτι που το πάθαιναν οι άλλοι, ποιοί άλλοι όμως; αυτοί που δεν είχαν την πληθώρα των δικών του ευκαιριών, αυτοί που δεν έπαιρναν τις απαιτούμενες βιταμίνεςερωτικής ανανέωσης κάθε μέρα. Οι άλλοι..
Όσοι δεν ήταν αυτός. Το περίσσευμα ενός κόσμου που φτιάχτηκε για ΕΚΕΙΝΟΝ. Όταν μάλιστα παντρεύτηκε την Ευρυδίκη, η μάνα του του είπε «αυτή η γυναίκα θα σε καταστρέψει» κι εκείνος της αποκρίθηκε «ζηλεύεις που δε θα το κάνεις εσύ;» Τρίγωνο όμως με δύο πλευρές δε γίνεται.
Κι έτσι, όπως λένε οι πληροφορίες μας, ένας άντρας μυστήριος (έτσι του άρέσε να χαρακτηρίζεται) εμφανίστηκε απρόσκλητα ερωτοχτυπημένος, στη ζωή της Ευρυδίκης. Ο Αρισταίος, ο μελισουργός του Δία, προσπάθησε να γοητεύσει τη φρεσκοπαντρεμένη κοπέλα και άκουσε τόσα «δε σε γουστάρω» όσα ποτέ στη ζωή του άνθρωπος, νόμιζε ότι με βύσμα το Δία θα ρίξει γκόμενα χωρίς να σκεφτεί όμως, ότι ακόμα κι ο Δίας για να ρίξει γκόμενα μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, ακόμα και σε μελισσουργό στην ανάγκη!. Το θεωρεί προτιμότερο! Ο Αρισταίος, λοιπόν, άρπαξε την Ευρυδίκη κι όταν εκείνη πήγε να το σκάσει, τη δάγκωσε ένα φίδι στον αστράγαλο (Ευτυχώς που δεν της επιτέθηκαν οι μέλισσες γιατί δε θα το άντεχα) Προσπάθεια κάνω. Τα πολλά λόγια όμως, είναι χρήμα. Η Ευρυδίκη λοιπόν κατέληξε πρόωρα στον Άδη κι ο νεαρός Ορφέας μήν αντέχοντας την αλήθεια αποφάσισε να γράψει ακόμα μια παράλογη σελίδα σ’ αυτά που οι μελλοντικοί, να μου το θυμηθείτε, δε θα τα ονομάσουν ιστορία, αλλά μυθολογία! Σας αρέσει η καινούργια λέξη που έφτιαξα;
Ο Ορφέας λοιπόν, κάτέβηκε στον ‘Αδη και έδωσε μια συναυλία, μαγεύοντας τα σκοτεινά πλήθη. Λένε ότι ακούστηκαν τρία ολόκληρα χειροκροτήματα! Ακόμα και ο Κέρβερος κουνούσε την ουρά του σα χαρούμενη σκυλίτσα! Έπιασε λοιπόν ό Ορφέας την Ευρυδίκη από το χέρι, χωρίς να την κοιτάζει γιατί δεν έπρεπε να την κοιτάζει, αυτός ήταν ο νόμος της Περσεφόνης και άρχιζαν να ανεβαίνουν προς τον πάνω κόσμο, όμως είναι τραγικό! Σε κάποια στιγμή της διαδρομής η αμφιβολία τον κυρίευσε. Είχε πάρει τη σωστή γυναίκα; Το ένστικτό του ήταν ορθό; Κι αυτή η μυρωδιά; Η Ευρυδίκη του μύριζε λεμονανθούς και γιασεμί της άνοιξης. Γύρισε και την κοίταξε. Δεν άντεξε. Ο Χάρων αρνήθηκε να την περάσει απέναντι. Ο Ερμής ξαναοδήγησε τη Ευρυδίκη στο πάρτυ...
Ο Ορφέας χάθηκε. Πήγε στη Θράκη, λέει ο ανταποκριτής μας, και έδινε συναυλίες απαγορεύοντας την είσοδο στις γυναίκες. Δεν ήθελε να ξαναδεί γυναίκα. Όλες του θύμιζαν εκείνη. Κάτι τέτοια όμως, οι θαυμάστριες δεν τα σηκώνουν. ’Εκοψαν το κεφάλι του (τα νεαρά αγόρια που τον περιτριγύριζαν τελευταία γελούσαν σα χαζά), το κάρφωσαν στη λύρα του και το πέταξαν στον ποταμό Μέλητα. Το κεφάλι του δε βρέθηκε ακόμα. ‘Ομως το ακέφαλο σώμα δε θα μπορούσε να ανήκει σε κανέναν άλλο. Καταλαβαίνετε... Η κυκλοφορία της εφημερίδας έχει πέσει αισθητά τελευταίως...
Τέλος θα ήθελα νας σας υπενθυμίσω ότι από τις 3 Απριλίου θα εκτίθεται σε χώρο των Μυκηνών ο καθρέφτης στον οποίο κοιταζόταν ο Ορφέας όταν έπαιζε και τραγουδούσε. Ευχόμαστε αυτές οι σπουδαίες εκθέσεις να έρθουν μία μέρα και στην συμπρωτεύουσα, την ερωτική φτωχομάνα Αθήνα.

ΞΑΝΘΟΝ ΠΙΕΣΤΡΟΝ-Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΗ! (ΜΟΝΟ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ!)

Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ
Η Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας και του Δία, απήχθη, με την άδεια του πατέρα της, από το θείο της Άδη, ο οποίος την οδήγησε στον κάτω κόσμο. Όταν το μαθαίνει αυτό η Δήμητρα εγκαταλείπει τους θεούς για να ζήσει με τους ανθρώπους. Απογοητεύεται, όμως κι από τους ανθρώπους και τους στέλνει μια τρομερή χρονιά, στην οποία ο σπόρος δε γίνεται σιτάρι και πολλοί πεθαίνουν από την πείνα. Ο Δίας την καλεί να επιστρέψει και ζητάει από τον Άδη να αφήσει την κόρη του ελεύθερη. Ο Άδης συναινεί, μα πιέζει την Περσεφόνη να φάει ένα σπυρί απο ρόδι, κάτι που σημαίνει πως θα πρέπει να περνάει το ένα τρίτο κάθε χρόνου μαζί με τον άρχοντα του κάτω κόσμου. Να δούμε, όμως, πώς κατέγραψε το γεγονός το «Ξανθόν Πίεστρον» εκείνων των ημερών

Η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΔΗ! (ΜΟΝΟ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΡΙΣΤΙΚΑ!)


Θα περάσω κατευθείαν στο θέμα...Αστειεύομαι φυσικά. Το θέμα για μένα εξακολουθεί να έχει τη μικρότερη σημασία απ’ όσα το περιτριγυρίζουν. Με ρωτάνε στο δρόμο, οι λιγοστοί που δε με φτύνουν, ποιά είναι η άποψή μου για τη φοβερή χρονιά που πέρασε η παραγωγή μας, για τις καταστροφές των καλλιεργιών, για την αποτυχία της σποράς, για την πείνα που σα συνακόλουθο εμφανίστηκε στον τόπο μας. Τους απαντάω ότι η σπορά ίσως να ήταν ελαττωματική, τους απαντάω ακόμα ότι οι βροχές εφέτος ήταν λιγοστές, πως τα ζιζάνια δεν αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς και το βλέμμα που μου επιφυλάσσουν είναι πιο υγρό και από σάλιο. Κάτι άλλο περιμένουν ν’ ακούσουν. Οι λογικές απαντήσεις δεν τους ικανοποιούν, κάποιος θεός θα πρεπει να κρύβεται πίσω απ’ όλα.
Εν πάσει περιπτώσει. Ερεύνησα το θέμα και κατέληξα σε μια διαδοχή γεγονότων που δε θα σας αφήσει ασυγκίνητους. Για μιαν ακόμη φορά όμως, νιώθω την υποχρέωση να σας προειδοποιήσω ότι τα πράγματα μπορεί και να μην είναι ακριβώς έτσι, μια προειδοπόιηση που συνηθίζω να κάνω παρόλο που απ’ όσο καταλαβαίνω, είναι εκείνο το πράγμα που μισείτε περισσότερο σε μένα.
Όταν, πριν από ένα χρόνο, εξαφανίστηκε η Περσεφόνη, η κόρη της Δήμητρας και του Δία, είχα γράψει ότι η μικρή δεν το έσκασε με γκόμενο. Όταν μάλιστα λίγο αργότερα έμαθα ότι και η Δήμητρα εγκατέλειψε τη βολή των θεών για να μεταμορφωθεί σε γριά παραμάνα στο σπίτι του Κελεού, βασιλιά της Ελευσίνος, έμεινα άναυδος. Να σας θυμίσω μονάχα, ότι κανείς από τη βασιλική οικογένεια δεν ήξερε ότι επρόκειτο για τη θεά Δήμητρα παρά μόνο πως ήταν μια σοφή γριά εκείνη που μεγάλωνε το γιο τους προσδίδοντάς του ιδιότητες θεού, τέτοιον ήθελε να τον κάνει η Δήμητρα, κρατώντας τον κάθε μέρα σα δαδί πάνω από μια δυνατή φωτιά, προσπαθώντας με τις φροντίδες της να ξεχάσει τον πόνο της από την εξαφάνιση της κόρης της. Όταν η μητέρα του παιδιού, Μετάνοιρα κρυφοκοίταξε από την πόρτα μία τέτοια τελετή, λιποθύμησε και αργότερα τό’ κανε θέμα, προσβάλλοντας τη Δήμητρα, η οποία αποκαλύφθηκε εμπρός τους σα θεά πλέον και απαίτησε να της φτιάξουν ένα ναό μ’ ένα βωμό μπροστά στα τείχη της πόλης για να πενθεί τη χαμένη της κόρη. Και έστειλε στους αγρότες ένα χρόνο δυστυχίας, όπως θέλετε ν’ ακούσετε, ένα χρόνο πείνας και καταστροφής του σιταριού.
Γιατί όμως η Δήμητρα έφυγε από τον Όλυμπο και πήγε να ζήσει με τους θνητούς; Ποιόν σιχάθηκε;
α) Το Δία;
β) Τον πατέρα θεών και ανθρώπων;
γ) Τον πρώτο των θεών;
Δε συμφωνείτε ότι κάτι κακό πληροφορήθηκε για την εξαφάνιση της κόρης της; Δε συμφωνείτε ότι σήμερα μιλάω υπερβολικά πολύ για το θέμα; Ακούστε λοιπόν, τί έμαθα. Κανένας δεν ήξερε ή δεν ήθελε να ξέρει τί απέγινε η πανέμορφη Περσεφόνη εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό που μάζευε λουλούδια στο ανθόσπαρτο λιβάδι. Η Εκάτη μόνο άκουσε κάποιες φωνές. Ο Ήλιος όμως τα είδε όλα και τα είπε με το νι και με το σίγμα στη Δήμητρα. Ότι ο Άδης δηλαδή, άρπαξε την κόρη της με την ανίερη άδεια του αδελφού του, Δία. ‘Οτι το κορίτσι, μαζεύοντας λουλούδια επιχείρησε να κόψει το νάρκισσο, το πανέμορφο αρωματικό φυτό που η θεά Γαία έκαμε να φυτρώσει από πονηριά, για να παραπλανήσει ο Άδης την ανηψιά του, να τη σηκώσει με τη βία στο χρυσό άρμα του και να την πάρει με “τιμές”στον κάτω κόσμο. Ο Δίας, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, βλέποντας τον κόσμο να πεθαίνει από την πείνα και τη ματαιοδοξία του, να αρρωσταίνει από τη μείωση των θυσιών, ζήτησε από τη Δήμητρα να γυρίσει πίσω και πρόσταξε στον Ερμή να πάει στον κάτω κόσμο και να παρακαλέσει τον Άδη να του επιστρέψει την κόρη του. Ο Άδης έδειξε κατανόηση μα, πρωτού φύγει η Περσεφόνη, της έβαλε κρυφά στο στόμα ένα σπυρί από ρόδι και την ανάγκασε να το φάει. Αυτό σημαίνει ότι η πανέμορφη κόρη θα πρέπει να περνάει το ένα τρίτο του χρόνου στον κάτω κόσμο και τα δύο τρίτα με τη μητέρα της (χρόνος για άλλη επιλογή δεν προβλέπεται). Και έτσι η ευτυχισμένη μητέρα ευλόγησε τους καρπούς της γης και η παραγωγή τελευταία πήρε τα πάνω της. Βέβαια και εκείνο το θαυματουργό φάρμακο από την Αίγυπτο έβαλε με τρόπο το χεράκι του...

ΞΑΝΘΟΝ ΠΙΕΣΤΡΟΝ-ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ Ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ! Ο ΔΙΑΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟΣ!!

Ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ
Ο Ασκληπιός υπήρξε ο μεγαλύτερος θεραπευτής της αρχαιότητας. Οι επιτυχίες του, λέει ο μύθος, οδήγησαν στην αύξηση του πληθυσμού του ανθρωπίνου γένους, γι αυτό ο Δίας τον σκότωσε μ’ έναν κεραυνό, θέλοντας να δώσει ένα τέλος στη δημοτικότητα του, αλλά και στην, αφύσικη για την εποχή, πλήθυνση των ανθρώπων.

ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ Ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ!
Ο ΔΙΑΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΟΤΙ
ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΟΣ!!


Ένας κεραυνός κατά τη διάρκεια μιας ασυννέφιαστης και ηλιόλουστης ημέρας θα αποτελούσε ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο μη λαμβάνοντας υπόψην την απροκάλυπτη ζηλοφθονία των θεών για τους θνητούς εκείνους, που ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους. Ένας κεραυνός λοιπόν, που ξεπήδησε απ’ τα σπλάχνα του καταγάλανου αθηναϊκού ουρανού, χτύπησε τον αγαπημένο, ασθενών και μη, Ασκληπιό αφήνοντάς τον ακαριαίως εις τον τόπο καταμεσής της παντέρημης κυριακάτικης αθηναϊκής αγοράς. Η θεραπευτική τέχνη λοιπόν, θρηνεί από χθες το θαυματοποιό της, τον άνθρωπο εκείνο που έσωσε τόσες ζωές ξεγραμμένες κατά τα φαινόμενα με τις αξεπέραστες μεθόδους του και είδε τον εαυτό του να λατρεύεται εν ζωή από τους συνανθρώπους του όσο και οι κορυφαίοι των θεών.
Όταν άκουσα την είδηση αυτή και αφού προσπέρασα την αρχική συντριβή και τη συγκίνηση της ιστορικής στιγμής, επιδόθηκα σε μια έρευνα σαρωτική με θέμα τους απροσδόκητους θανάτους που συνέβησαν εις το παρελθόν με παρόμοιους τρόπους και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλοι (σχεδόν για να ακριβολογούμε) εκείνοι οι άνθρωποι που κατέληξαν με τον ίδιο αναπάντητο τρόπο στη ζωή τους, υπήρξαν ιδαίτερα δημοφιλείς και αμφισβήτησαν ουσιαστικά με τη δράση τους την απόλυτη, έως τις μέρες τους, διαχείριση εκ των θεών της ζωής και του θανάτου των ανθρώπων.
Ο Ασκληπιός λοιπόν, αφιέρωσε τη ζωή του στον πόνο των απαρηγόρητων συμπολιτών του και θεωρώ χρέος μου δημοσιογραφικό και ανθρώπινο να σας υπενθυμίσω λίγα πράγματα για εκείνον. Πατέρας του Ασκληπιού είναι ο θεός Απόλλωνας, ακόμα ένας τραγικός θεός που, αφού είδε το γιο του να γερνάει πριν από τον ίδιο, τον είδε και να πεθαίνει μ’ αυτόν τον τρόπο, χωρίς να μπορέσει να αλλάξει τίποτα από τα πεπραγμένα. Προσπάθησε, λένε οι πληροφορίες, να πείσει τον Πλούτωνα να τον αφήσει κι αυτόν ελεύθερο, όπως είχε κάνει με το Σίσυφο, αλλά κάτι τέτοιο δε γινόταν επειδή πρώτον η απεργία των νεκρών με αίτημα πενθήμερες άδειες ζωής για όλους κυλούσε αισίως στην δέκατην πέμπτην ημέραν και δεύτερον ο Ασκληπιός εβρίσκετο σε βαθειά γεράματα και αυτό θα προκαλούσε φοβερή αναστάτωση στην πτέρυγα ανηλίκων του Άδη.
Μητέρα του Ασκληπιού ήταν η μακαρίτισσα Κορωνίδα, η οποία, αφού έφερε στον κόσμο το βλαστό της, εγκατέλειψε τον Απόλλωνα και ερωτοχτυπήθηκε από τον Ισχύ, εγγονό του Αρκάδα, βρίσκοντας στο πρόσωπό του τον άντρα εκείνο που δε θα την καταλάβαινε ποτέ, που δε θα νοιαζόταν ποτέ για τα αισθήματά της, που δε θα της έλεγε ποτέ γλυκόλογα.
«Γιατί εκείνος δε θα της φερόταν ποτέ τόσο τρυφερά όσο ο Απόλλωνας, δε θα την κοίταζε βαθειά στα μάτια όπως ο Απόλλωνας, δε θα τη σεβόταν τόσο τιμητικά όπως ο Απόλλωνας», αυτά απάντησε στο θεό με ονειροπόλο βλέμμα, όταν εκείνος τη ρώτησε «τί έχει ο Ισχύς παραπάνω από μένα;». Και ο θεός θόλωσε γιατί έκανε το λάθος να ψάξει για την άκρη του κύκλου κι αφού τη σκότωσε, παρέδωσε τον Ασκληπιό στα φιλόξενα χέρια του σοφού Κενταύρου Χείρωνα, ο οποίος του έμαθε τα μυστικά της ιατρικής τέχνης.
Η Ικανότητα του Ασκληπιού να θεραπεύει αρρώστους εξελισσόταν διαρκώς μέσα στο χρόνο και κατορθώνοντας να ξεπερνάει τις κατά καιρούς κατηγορίες περί δωροληψίας που δεν αποδείχτηκαν ποτέ, έφτασε σε ποσοστά επιτυχίας που αγγίζαν το απόλυτο, χαρίζοντας στους συνανθρώπους του καλή υγεία και μακροζωία. Η περίπτωση του Αδμήτου, που πέθανε στη προχωρημένη ηλικία των 45 χρονών, βλέποντας τα εγγόνια του να βγαίνουν στη σύνταξη και τα δισέγγονά του να διαπρέπουν στην στρατιωτική διοίκηση, είναι χαρακτηριστική.
Όταν ο θεός Άρης, όμως, κατάλαβε ότι οι θεοί δεν όριζαν πλέον ολοκληρωτικά τη ζωή και το θάνατο των ανθρώπων, έπεισε το Δία ότι, πρώτον, εις τον κάτω κόσμο δεν υπάρχει από καιρό “φρέσκο αίμα” και, δεύτερον, οι παλιοί νεκροί βλέποντας την απαλλαγή τους να αργεί και την υπηρεσία να τους πηγαίνει είκοσι μέσα, εγείρουν αγανακτισμένοι παλιά αιτήματα όπως διαχωρισμός καλών νεκρών και κακών νεκρών και διαφοροποίηση στην αντιμετώπισή τους και στις συνθήκες διαβίωσής τους. Κάτι τέτοιο όμως που θα σήμαινε και το τέλος του ισχύοντος θεοκρατικού συστήματος συν του γεγονότος της ραγδαίας αυξήσεως του πληθυσμού (είχε να πεθάνει άνθρωπος τρία χρόνια!) οδήγησαν το Δία στην απόφαση να αφήσει ορφανά τα πέντε παιδιά του Ασκληπιού Μαχάονα, Ποδαλείριο, Πανάκεια, Ιασώ και Υγεία. Το γνωστό ραβδί του ,τέλος, εις το οποίο είχε τυλιχτεί ένα φίδι τα τελευταία χρόνια, εκτείθεται από εχθές το βράδυ, έναντι συμβολικού αντιτίμου, εις το μουσείο Αθηνών στο, υπό διευθύνσεως Δία, κέντρο εκπαιδευτικών θανάτων ανθρώπων που ξεπέρασαν το μέτρο.

ΞΑΝΘΟΝ ΠΙΕΣΤΡΟΝ-Ο ΣΙΣΥΦΟΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΑΠ’ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ...ΒΡΗΚΕ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ!

Ο ΣΙΣΥΦΟΣ
Η ιστορία του Σισύφου είναι η ιστορία του ανθρώπου που με έξυπνα τεχνάσματα ξεγελάει τον Πλούτωνα, το Θεό του κάτω κόσμου και επιστρέφει πάλι στη ζωή. Ας δούμε, όμως, πώς κατέγραψε την ιστορία του το «Ξανθόν Πίεστρον» εκείνων των ημερών.
«Γιατί οι άνθρωποι δε μου προσφέρουν πλέον αρκετές θυσίες;», αναρωτήθηκε φωναχτά ο Πλούτωνας, αναζητώντας τις αιτίες που συνιστούσαν το πρόβλημα της πληγωμένης ματαιοδοξίας του.

Ο ΣΙΣΥΦΟΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΑΠ’ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΚΑΙ...ΒΡΗΚΕ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ!

«Με ξέχασαν μήπως; Δε με φοβούνται πλέον; Τί ακριβώς συμβαίνει;»
Όταν ένα πρωινό από εκείνα τα σκοτεινά πρωινά που ξημερώνουν στα απόκρημνα φαράγγια του ομιχλώδη Άδη, στα οποία όλοι θα περιηγηθούμε κάποια φορά, παρουσιάστηκε μπροστά του ο Σίσυφος, ένας άνθρωπος για τον οποίο είχε ακούσει τόσα καλά όσα και άσχημα, αναστατώθηκε από το θράσος του θνητού να παρουσιαστεί έτσι απρόσκλητος εμπρός του με μια ηρεμία ελεγχόμενης αυταρέσκειας και ένα χαμόγελο ανυποψίαστης παντογνωσίας και να του πει σχεδόν αφοπλιστικά ότι γνωρίζει την απάντηση στο ζήτημα που τον απασχολεί. Όταν ο Πλούτωνας διέταξε τους φρουρούς του να μαστιγώσουν τον είρωνα θνητό με δύο φλογισμένα μαστίγια, τους διευκρίνησε ότι αυτό έπρεπε να το κάνουν μέχρι του σημείου εκείνου που ο άνδρας θα μπορούσε να μιλήσει, γιατί ήθελε να μάθει διακαώς τί γνώριζε εκείνος σχετικά με την προσβλητική αδιαφορία των ανθρώπων.
«Φέρτε τον ξανά εδώ», διέταξε τους φρουρούς του και εκείνοι “κάθισαν” το Σίσυφο σ΄ένα σκαμνάκι μπροστά στο θεό. Ο Πλούτωνας σκέφθηκε τότε ότι θα έπρεπε να τον καλοπιάσει λίγο γιατί οι εποχές αλλάξαν και οι άνθρωποι αν πείσμωναν για κάτι το πετύχαιναν.
«Πες μου λίγα λόγια για σένα», του αποκρίθηκε φιλικά και σίγουρα μετάνιωσε την ώρα και τη στιγμή που έδωσε το βήμα στο Σίσυφο να μιλήσει για τον εαυτό του. Όταν ο Σίσυφος ξεκίνησε την περιγραφή του εγωισμού του με τη φράση «είμαι ο γιος του θεού Αιόλου» σα να ήταν και το μοναδικό ανεμοσκόρπισμα του θεού, στηλώθηκε στο απελπιστικά μικροσκοπικό σκαμνάκι του και ο Πλούτωνας του απάντησε διπλωματικά:
«Γιατί δε μου το είπες βρε παιδάκι μου; Τί κάνει ο παλιός μου φίλος; Χε, χε, χε. Εσύ πώς και δεν ακολούθησες την καριέρα του πατέρα σου;», προσπαθώντας να μαλακώσει τη θυμωμένη σιωπή του νεαρού.
Και του είπε την ιστορία του ο Σίσυφος όσο πιο αδρομερώς (που πάει να πει σε χοντρές γραμμές) μπορούσε, μια αφήγηση που κράτησε τέσσερις ημέρες και δεκαέξι ώρες μεταφρασμένες σε ατελείωτα βράδια, όταν ο θεός κατάλαβε πως ο πονηρός ετούτος άνθρωπος, αυτό που είναι να πει θα το πει, μη λογαριάζοντας την, απίθανη για τον ίδιο, πιθανότητα ο ακροατής του να κουράστηκε από το χειμαρώδη εγωκεντρισμό του.
Ο θανατικός ανταποκριτής μας αναφέρει εκτός των άλλων από τον Άδη τα εξής περιστατικά από την περιπέτεια του Σισύφου. Σας υπενθυμίζουμε μόνο ότι οποιαδήποτε υπερβολή παραμένει αδιασταύρωτη καθώς οι μοναδικοί μάρτυρες των γεγονότων που σας περιγράφουμε αποτελούν οι πρωταγωνιστές αυτών και απολείπει των συμβάντων, όπως αδιαλείπτως συμβαίνει στις ημέρες μας, κάποιο τρίτο πρόσωπο του οποίου η μαρτυρία, ως απρόσκλητου παρατηρητή, θα άξιζε όσο χίλιες λέξεις. Η εφημερίδα λοιπόν δε φέρει καμίαν ευθύνη πέραν αυτής που της αναλογεί για τη δημοσίευση των παρακάτω γεγονότων, συνιστώντας δε τους γονείς να κρατήσουν τα παιδιά τους μακριά από αυτό το άρθρο.
Ο Σίσυφος λοιπόν, εξόδευε τον ελεύθερό του χρόνο, που δεν ήτανε και λίγος, παρατηρώντας από έναν ψηλό βράχο στην Ακροκόρινθο οποιοδήποτε πλάσμα θεϊκό ή ανθρώπινο είχε την ατυχή έμπνευση να πράττει οτιδήποτε πικάντικο στην ευρύτερη περιοχή της Κορινθίας. Είχε τη φήμη ενόςανθρώπου μορφωμένου, μα η παρεξηγήσιμη συνήθειά του να παρακολουθεί οτιδήποτε συνέβαινε γύρω του μ’ ένα πάθος σχεδόν νευρωτικό, θα μπορούσε κάλλιστα να του αποδώσει στους επόμενους αιώνες τον τίτλο του θεού της αδιακρισίας. Όμως ειλικρινά πιστεύω πως ο λόγος για τον οποίο ο Σίσυφος θα μείνει στην ιστορία, θα είναι υπερτιμητικός γι αυτόν, επειδή κατάφερε αν μή τι άλλο κάτι,πρωτοφανές και ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Από το παρατηρητήριό του λοιπόν, είδε ένα πρωί το Δία να αρπάζει την πανέμορφη Αίγινα, την κόρη του θεού των ποταμών, Ασωπού. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να παρατηρήσω πως ο Δίας φαίνεται ότι παράτησε το υποτιμητικό τέχνασμα των μεταμορφώσεων και για μία ακόμη φορά αποκαλύπτεται πως διαβάζει αδιαλείπτως την αρθρογραφία μας, όπως άλλωστε ανέφεραν και οι πληροφορίες από τον ανταποκριτή μας στο συνομωτικό ρεπορτάζ του Ολύμπου.
Ένα πρωί λοιπόν, ο Ασωπός παρουσιάστηκε αποκαμωμένος μπροστά στο Σίσυφο και του εκμυστηρεύτηκε την εξαφάνιση της μοναχοκόρης του και την αναντίρρητη συμβουλή των συμπολιτών του να αποτανθεί σ’ εκείνον γιατί εκείνος θα ήξερε. Ο Σίσυφος δεν προσβλήθηκε ιδιαίτερα, αναρωτήθηκε όμως τί θα συνέβαινε αν πρόδιδε το Δία και η απάντηση «δεν ξέρω» φαινόταν να υπερισχύει οριακά στη συνείδησή του έναντι της υπαρξιακής του ανάγκης να αποκαλύπτει τα μυστικά των άλλων. Όταν αρνήθηκε ότι γνωρίζει οτιδήποτε σχετικά με αυτό το θέμα, ο Ασωπός του υποσχέθηκε ένα μεγάλο δώρο κι όταν εκείνος ρώτησε «τί δώρο;», είχε προδοθεί αρκετά, ώστε ο γερασμένος θεός των ποταμών να υποψιαστεί πως το μεγαλύτερο δώρο για το Σίσυφο θα ήταν ακριβώς να του δοθεί η δυνατότητα να ρουφιανέψει τον ενορχηστρωτή της τραγωδίας του. Σήκωσε λοιπόν έναν βράχο ο Ασωπός κι από τη ρίζα του ξεπήδησε γάργαρο νερό και ο Σίσυφος που είχε ξεχάσει εκείνη τη μέρα το παγούρι του σκέφθηκε πως ένα τέτοιο δώρο συν την ευκαιρία για ρουφιάνεμα, την πράξη δηλαδή για την χαρά της πράξης, άξιζε το τίμημα της αντιμετώπισης της οργής του Δία.
Όταν ο Δίας έμαθε ποιός τον πρόδωσε, ρωτώντας, όπως λένε οι πληροφορίες μας, έναν τυχαίο κάτοικο της Κορίνθου, διέταξε έξω φρενών τον Άρη να στείλει το θάνατο για να πάρει την ψυχή του Σισύφου και να την οδηγήσει στον Άδη με την εξευτελιστική δικαιολογία ενός συναχιού. Ο Σίσυφος όμως, και αυτό αποτελεί την αποκλειστικότητα που σας υποσχεθήκαμε, κατάφερε να ξεγελάσει το θάνατο και να τον δέσει χειροπόδαρα, προκαλώντας έναν προσωρινό ενθουσιασμό στους Αθηναίους γέροντες (35-45 χρονών) μέχρις να αναγκάσει τον ‘Αρη να τον συλλάβει και να τον οδηγήσει ο ίδιος στον κάτω κόσμο. Προτού όμως γίνει αυτό έπεισε τον “ευαίσθητο” θεό του πολέμου να του δώσει λίγα λεπτά ακόμη για να αποχαιρετήσει τη γυναίκα του. Είπε λοιπόν ο Σίσυφος στη γυναίκα του πως, αν ήθελε να τον ξαναδεί, θα έπρεπε από σήμερα και μπρος να πάψει η ίδια αλλά και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής να θυσιάζουνε στο όνομα του θεού Πλούτωνα. Και η ερωτευμένη γυναίκα έκανε ακριβώς αυτό που της είπε ΕΚΕΙΝΟΣ.
Οι δημοσκοπήσεις για μια ακόμη φορά έφερναν το θεό Πλούτωνα τελευταίο στις θυσίες, χωρίς δεύτερη σκέψη λοιπόν αποφάσισε να στείλει το Σίσσυφο πίσω στους ζωντανούς, με την προϋπόθεση πως θα άλλαζε την αρνητική πολιτική συγκυρία υπέρ του. Ο Δίας όμως, μετά από αυτήν τη σύντομη έκφραση εσωκομματικής αντιπολίτευσης, αποφάσισε να πάρει κεφάλια, προαναγγέλοντας σαρωτικό ανασχηματισμό, με το ιστορικό πρόσχημα της καταπολέμησης της διαφθοράς στην κοινωνική ζωή και στον κοινωνικό θάνατο της χώρας. Ακόμη, απαγόρευσε, ως αντικαθεστωτική, την προαναγγελθείσα συγκέντρωση των διακορευθέντων, από τον ίδιο, γυναικών για να αποφευχθεί όπως ανέφερε η ανακοίνωση, ένα ακόμα κυκλοφοριακό κομφούζιο εις το κέντρο των Αθηνών. Τέλος προσέλαβε το Σίσυφο, κρίνοντας ότι ένας άνθρωπος τόσο αδιευκρίνιστης ηθικής, θα του ήταν ιδιαίτερα χρήσιμος και τον πρότεινε-όρισε γενικό γραμματέα του συμβουλίου των θεών, υπεύθυνο πολιτικής προπαγάνδας και αντιμετώπισης των σκανδάλων δια της μεθόδου αποκαλύψεως παραπλεύρων ή προγενεστέρων σκανδάλων των αντιπάλων κατηγόρων, επικοινωνιακό συνθηματοποιό και προσωπικό νομικό σύμβουλο σε ζητήματα αναξιοποίητων ερωμένων και απροστάτευτων πατέρων.

ΞΑΝΘΟΝ ΠΙΕΣΤΡΟΝ-Ο ΔΙΑΣ ΠΑΝΤΡΕΨΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΗ!! ΠΡΟΙΚΑ ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΔΩΡΑ ΕΚΠΛΗΞΗ!!

Η ΕΥΡΩΠΗ
Ο Δίας, μεταμορφωμένος σε ταύρο, άρπαξε την πανέμορφη Ευρώπη, θυγατέρα του βασιλιά Αγήνορα και την πήγε στην Κρήτη. Αφού έκανε τρία παιδιά μαζί της, την παρέδωσε μαζί μ’ αυτά στο βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα.


Ο ΔΙΑΣ ΠΑΝΤΡΕΨΕ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΗ!!
ΠΡΟΙΚΑ ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΔΩΡΑ ΕΚΠΛΗΞΗ!!

Ακόμη μια ιστορία εγκατάλειψης γυναικός από το Δία ανασύρεται τούτες τις ημέρες στην επιφάνεια, από την πανέμορφη Κρήτη αυτή τη φορά. Η Ευρώπη, η απαστράφτουσα θυγατέρα του βασιλιά Αγήνορα και της σεμνής Τηλέφασσας, γυναίκα του Δία και μητέρα των παιδιών του, προσεφέρθη μαζί με τα τρία ανήλικα τέκνα τους, Μίνωα, Σαρπηδόνα και Ραδάμανθη απ’ τον “φιλεύσπλαχνο” πατέρα και σύζυγο Δία, στον βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα.
Κάθομαι στο γραφείο μου με το παράθυρο ανοιχτό. Έξω νυχτώνει και οι μυρωδιές της άνοιξης πεταρίζουν στα πεινασμένα μου ρουθούνια. Τα περιγράμματα των δέντρων εξαϋλώνονται σιγά σιγά μες στο σκοτάδι, η μέρα αλλοιθωρίζει και κλείνει αργά αργά τα μάτια της, τα νυχτοπούλια ξεχύνονται στο σκοτεινό τους γκέτο, μια σαύρα κρυφοκοιτάει τον κόσμο πριν βγει απ’ την τρύπα της κι ο Ευρυπίδης ανασκευάζει την κατηγορία ότι δεν έχω λογοτεχνικό ταλέντο.
Περιμένω την Ευρώπη στο γραφείο μου. Μου υποσχέθηκε να απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις, καθώς ήρθε στην Αθήνα για να δει τους γονείς της. Ενώ το ρεπορτάζ από την Κρήτη αναφέρει ότι: “Ο ευπροσήγορος βασιλιάς Αστερίωνας απεδέχθη κατόπιν σκληρών διαπραγματεύσεων με το Δία, την υιοθέτηση των τριών παιδιών του θεού και την αποκατάσταση της απροκαλύπτως εξαπατημένης Ευρώπης, διασφαλίζοντας την πλουσιοπάροχη προικοδότηση της γυναικός με τη γενναία προσφορά τριών ανεκτίμητων δώρων, ενός χάλκινου αδριάντα με το όνομα Ταλώ, πελώριου και τρομερού στην όψη, από κοσμου σχεδόν ζωντανού, ενός σκύλου που δεν του ξεφεύγει ποτέ η λεία του και ενός όπλου που βρίσκει πάντοτε το στόχο του”.
Ένα περιστέρι κοντοστάθηκε στην άκρη του παραθύρου μου κι έτρεξα να δω το μήνυμα που μετέφερε από τη βασίλισσα Ευρώπη προφανώς. Στα ποδαράκια του δεν υπήρχε τίποτα. «Αναπάντητη κλήση», σκέφτηκα. Μάλλον έρχεται. Σκαλίζω για λίγη ώρα τα χαρτιά μου, σημειώνω δυο τρεις ερωτήσεις που δεν πρέπει να ξεχάσω και ψάχνω στο αρχείο μου την κατηγορία «γούστα». Εκεί είχα τοποθετήσει την ιστορία της Ευρώπης που λίγα χρόνια πριν είχε απασχολήσει επιμόνως την κοινή γνώμη. Η είδηση πως η νεαρή κοπέλα το είχε σκάσει με έναν ταύρο άφησε παγερά αδιάφορους τους Αθηναίους, οι οποίοι άρχισαν να ασχολούνται με το θέμα μόνο όταν έμαθαν ότι ο ταύρος που εκείνη φώναζε Πίπη, ήταν ο Δίας, ο οποίος, σαν ερωτεύεται, επιδεικνύει μιαν ανεξήγητη ντροπαλότητα κι αδυνατώντας να παραμείνει ο εαυτός του, μεταμορφώνεται σε βροχή, σε σύννεφο, σε ταύρο, σε κριάρι, σε κάτι περισσότερο ερωτεύσιμο από τον ίδιο, όπως οι πράξεις του αφήνουν να εννοηθεί! Αυτό που είχε όμως αληθινή σημασία δεν ήταν οι ψίθυροι και τα κουτσομπολιά που κυκλοφορούσαν στα δημοσιογραφικά στέκια και στις βεγγέρες των αρίστων εκείνη την περίοδο αλλά μια ξεκάθαρη απάντηση στο δραματικό ερώτημα που κάθε σκεπτόμενος Αθηναίος όφειλε να θέσει στη συνείδησή του: «Γνώριζε άραγε η Ευρώπη τη θεϊκή υπόσταση του ζώου;;» Ανατρέχοντας στην έρευνα που έκανα τότε, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η Ευρώπη ήταν αδύνατο να υποψιαστεί ότι ο ταύρος που χάϊδευε σ’ εκείνη την παραλία και ύστερα ανέβηκε στη ράχη του για να τον πάει σα λάφυρο στον πατέρα της, ήταν ο Δίας. Κι αφού την απήγαγε με τη θέλησή της κατ’ εμέ και για όσες ώρες χρειάστηκαν μέχρι να διασχίσει ο κουρασμένος ταύρος, κολυμπώντας, τα παγωμένα νερά του Αιγαίου με την κλεμμένη ομορφιά στη ράχη του, ωσότου σωριαστεί θεϊκά, ξεθεωμένος, σε απόμερη αμμουδιά της Κρήτης για να αποκαλυφθεί ωσάν θεός πλέον μπροστά της, η Ευρώπη αισθανόταν την ανατριχιαστική βεβαιότητα πως ερωτεύθηκε έναν ταύρο και το έσκασε μαζί του!
«Πόσο καλά με ξέρεις!», μου είπε λίγες ώρες αργότερα όταν της είπα όλα αυτά.
Την είχα εντυπωσιάσει. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε και μένα. Είχε μια λάμψη μεσημεριάτικη στο πρόσωπό της και μια φρεσκάδα φρεσκοκομμένου γιασεμιού, τα μάτια της δε, καθρέφτιζαν μίση κι αγάπες σε μια πάλη ερωτική. Ητανε όμορφη κι ας είχε πατήσει αισίως τα εικοσιτέσσερα. Την ρώτησα για την επιθυμία της να διοργανωθούν αγώνες στους οποίους άντρες κα ταύροι θα μάχονται με έπαθλο τη ζωή τους και βιάστηκα να απαντήσω μόνος μου, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως η αδιάπτωτη προσπάθεια που κατέβαλε για την περάτωση τέτοιου είδους θεαμάτων ίσως και να κρύβει την αφετηρία μιας προσωπικής εκδίκησης, μιας ικανοποιήσεως που μόνο η ίδια μπορούσε να γευτεί, βλέποντας τις δύο όψεις της δυστυχίας της να αλληλοεξουδετερώνονται στην ίδια αρένα.
Εντυπωσιάστηκε.
«Κάνε μου έρωτα», μου είπε.
«Έχω σχέση», της απάντησα.
Και της έκανα.
«Θέλω να σου ζητήσω κάτι ακόμη», μου είπε στο τέλος.
«Ξέρω, να μη μάθει κανένας τίποτα», βιάστηκα να πω.
«’Οχι, να περιγράψεις σε χοντρές γραμμές πώς με έκανες να νιώσω απόψε»
«Λυπάμαι», της είπα «έχω μόνο 600 λέξεις χώρο στη διάθεσή μου. Το μόνο που μπορώ να σου υποσχεθώ είναι να γράψω ένα βιβλίο. Μια εισαγωγή στα προκαταρκτικά αυτής της νύχτας. Αλλά και αυτό σε πολύ χοντρές γραμμές!».

ΞΑΝΘΟΝ ΠΙΕΣΤΡΟΝ-Ο ΦΑΕΘΟΝΤΑΣ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ!

ΦΑΕΘΟΝΤΑΣ, Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Ο Φαέθοντας ήταν γιος του Ηλιου και αγαπημένος εραστής της Αφροδίτης. Ο μύθος λέει ότι πέταξε τόσο ψηλά με το φτερωτό του άρμα που εξαγρίωσε το Δία, ο οποίος τον σκότωσε με τους κεραυνούς του. Μετά το θάνατό του έδωσαν το όνομά του στο πανέμορφο αστέρι που βρίσκεται δίπλα σε αυτό της Αφροδίτης. Ας δούμε όμως τί ανέφερε για το γεγονός το «Ξανθόν Πίεστρον».

Ο ΦΑΕΘΟΝΤΑΣ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ
ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ!

Υπάρχει ένα μικρό αστέρι που ανατέλλει νωρίς κάθε πρωί κι αν θέλει κανείς να το προλάβει θα πρέπει νά’ ναι βιαστικός γιατί χάνεται αμέσως, όπως ακριβώς κι ο έρωτας,παιδί του οποίου είναι.
Αγαπητοί μου φίλοι, χώρισα και πάλι. Για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια. Θα μπορούσα να χαρακτηριστώ άτυχος, χαζός ή απλώς δειλός και παρεξηγημένος. Η γυναίκα μου έφυγε από το σπίτι κι ο Αριστοφάνης γράφει κάτι για μένα.
Θ’ αναρωτηθείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά, γιατί μοιράζομαι μαζί σας μια τόσο προσωπική μου υπόθεση. Ισως νά’ ναι η μοναξιά που νοιώθω να μου χτυπάει την πόρτα, ίσως ο φόβος της επόμενης ημέρας, τί θα γράψουν δηλαδή οι ζηλόφθονοι συνάδελφοί μου στις μέχρι αύριο κι από μεθαύριο πάλι βαρετές τους εφημερίδες. Τα ξημερώματα τριγύριζα μοναχός μου στους άδειους δρόμους και την αυγούλα έστρεψα το βλέμμα μου σ’ αυτό το μαγικό αστέρι που χάθηκε προτού να το χορτάσω. Τότε είδα σ’ένα πέτρινο παγκάκι τον Προμηθέα, μ’ ένα δοχείο κρασί στο χέρι του. Αφού μου είπε πόσο ωραίο βρήκε το άρθρο που του αφιέρωσα, με ρώτησε αν ήξερα ποιό ήταν εκείνο το αστέρι που κοίταζα κι όταν του απάντησα πως ήξερα εκείνος ανταπάντησε:
«Ψεύτη!!»
«Λέγεται Φαέθοντας», μου είπε, «Πήρε το όνομά του από τον γιο του Ηλιου»
«Τί άλλο ξέρεις γι αυτόν;», ψέλλισα απρόθυμα νοιώθοντας την πρωινή δροσούλα να μου τρυπάει τα κόκκαλα.
«Πιες!!», μου είπε και μου έδωσε τη στάμνα. «Θα σου πω»
Σήκωσα τη στάμνα και την κόλλησα στο στόμα μου, ρούφηξα μια-δυο γουλιές κι αμέσως έφτυσα το περιεχόμενο που τόσο αυθάδικα άγγιξε τη γλώσσα μου!
«Τί είναι αυτό;», ρώτησα με αηδία
«Το ποτό του έρωτα», μου είπε. «Νέκταρ με ούρα γαϊδάρου!! Οταν είσαι ερωτευμένος σου φαίνεται υπέροχο, όταν δεν είσαι όμως...».
«Κι εσύ γιατί το πίνεις;», τον ρώτησα. «Μήπως είσαι ερωτευμένος;»
«Μου λείπει ο αετός!», μου απάντησε σοβαρά.
«Λοιπον; Θα μου πεις για το Φαέθοντα;»
«Ο Φαέθοντας, όπως σου είπα, ήταν μάλλον γιος του Ηλιου»
«Μάλλον;», είπα εγώ και στο μυαλό μου αντηχούσε μάλλον, μ’άλλον, με άλλον! Είναι με άλλον! Αλλά ποιόν... Είχε ΕΜΕΝΑ και με άφησε για άλλον;
«Ναι, μάλλον. Εσύ γράψε πως ήταν», με διευκόλυνε ο Προμηθέας. «Ο Φαέθοντας, λοιπόν, ήταν ένα παλικάρι όμορφο, ψηλό και αδύνατο σαν ερωτεύθηκε τη Θεά Αφροδίτη. Κι η Αφροδίτη, όμως, τσιμπήθηκε μαζί του, αν και άρχισε πάλι το πανάρχαιο παιχνίδι της, εκείνο που ήθελε όλους αυτούς που την ποθούσαν να καταστρέφονται, εξαιτίας του παράφορου πάθους τους γι αυτήν. Τον έκανε ναπιστέψει πως είναι Θεός, του χάρισε κι ένα φτερωτό άρμα και του είπε:
“Πόσο ψηλά μπορείς να φτάσεις για μένα;”
“Οσο μου ζητήσεις εσύ, Αφροδίτη“, της είπε εκείνος.
»Και πήρε το άρμα του και πέταξε πολύ ψηλά, ξεπερνώντας το ανθρώπινο μέτρο, εξαναγκάζοντας τον ακατανόμαστο να του ρίξει δύο κεραυνούς και να τον σκοτώσει! Ετσι την ξέρω εγώ την ιστορία. Κι όταν έγινε αυτό, η Αφροδίτη κοίταξε την ερωτοβαμμένη κλεψύδρα της, φωνάζοντας “Ρεκοοόρ!!!”».
«Γυναίκες», είπα φωναχτά
«(...Και τη φωτιά!!!)», συμπλήρωσε ο Προμηθέας.
«Με άφησε η γυναίκα μου», του είπα
«Εε! Και πώς κάνεις έτσι», μου απάντησε. «Θα σου φέρω άλλη, καλύτερη. Εχω πάρει την αντιπροσωπεία!»
«Δεν καταλαβαίνεις;», συνέχισα
«Νομίζεις πως είσαι ακόμα ερωτευμένος, αλλά μόλις έχυσες το ποτό που σου προσέφερα», είπε ο Προμηθέας.
«Επειδή είχε ούρα γαϊδάρου», απάντησα.
«Είχε όμως και νέκταρ!», είπε ξανά εκείνος
«Γίνεται να αναπτύσσουμε τους διαλόγους μας περισσότερο;», επέμεινα. «Μιλάμε σαν τους ήρωες στις ιστορίες που γράφει ο Παπακαλιάτης!»
«Σ’έπιασε με άλλη, έτσι;», μου είπε
«Ναι. Με έπιασε με άλλη, Αλλά μου λείπει τόσο πολύ!»
«Κοίταξε τον φουκαρά το Φαέθοντα. Αγάπησε. Εε; Και τί χάρηκε; Δεν πρόλαβε καν να πάει με άλλη!»
«Μου λείπει, δεν το καταλαβαίνεις αυτό;. Θέλω να γεράσω μαζί της»
«Εντάξει, εντάξει. Τώρα πες μου. Θέλεις ξανθιά ή μελαχροινή;»
«Αυτή τη φορά λέω να δοκιμάσω μελαχροινή. Και λεπτούλα. Οχι... όχι, χοντρούλα! Ψηλή!. Οχι... όχι, κοντούλα. Μοντέρνα! Οχι... όχι, συντηρητική! Δεν ξανακάνω το ίδιο λάθος. Αυτή τη φορά ξέρω τί θέλω!!».

ΞΑΝΘΟΝ ΠΙΕΣΤΡΟ-Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΕΔΩΣΕ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΗ ΦΩΤΙΑ! (...ΚΑΙ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ)

Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ
Οταν άρχισε να τελειοποιείται το ανθρώπινο γένος, ξέσπασε μια διαμάχη ανάμεσα στο Δία και στον, κατά πολλούς, αδελφό του Προμηθέα (κατά άλλους Τιτάνα). Ο Προμηθέας, λέει ο μύθος, χάρισε στο πρώτο ανθρώπινο γένος τη φωτιά και τη γυναίκα. Τότε ο Δίας, θυμωμένος, τον αλυσόδεσε στην κορυφή ενός βουνού και έστελνε κάθε μέρα έναν αητό να του τρώει το αθάνατο συκώτι, το οποίο μεγάλωνε πάλι τη νύχτα. Ο Προμηθέας, λένε, ότι ελευθερώθηκε στη δέκατη τρίτη γενεά, όταν ο Ηρακλής σκότωσε μ’ ένα βέλος το τυραννικό πουλί. Ας δούμε πώς περιέγραψε το γεγονός το “Ξανθόν Πϊεστρον”.

Αναμφισβήτητα είναι η επιτυχία της καρριέρας μου! Το να αποκαλύψεις ποιός έδωσε στους ανθρώπους τη φωτιά (...και τη γυναίκα), το να αποκαλύψεις από πού έκλεψε τη φωτιά (...και τη γυναίκα) και πώς τιμωρήθηκε γι αυτό, είναι λογικά μια ιστορία που δε δημοσιεύεται κάθε μέρα. Μια επικίνδυνη ιστορία. Γι αυτό το λόγο λαμβάνουμε και εμείς στην εφημερίδα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας (τη στιγμή αυτή που γράφω, πέντε ένοπλοι φρουροί έχουν ακροβολιστεί στις διάφορες γωνίες του γραφείου μου), ενώ η διεύθυνση του Ξανθού Πιέστρου ασφάλισε από σήμερα τα χέρια μου, τη γλώσσα μου και το συκώτι μου, ναι το συκώτι μου και θα καταλάβετε σύντομα για ποιό λόγο, πληρώνοντας χρυσό!
Πριν από λίγες ημέρες με επισκέφτηκε στο γραφείο μου ένας μεγαλόσωμος ηλικιωμένος άντρας και με ρώτησε αν κρατάω μυστικό. Προσπάθησα να τον καθησυχάσω, λέγοντάς του ότι δεν κράτησα ποτέ μου μυστικό, μα εκείνος δεν πείστηκε, ζήτησε εγγυήσεις ότι πράγματι δεν κρατάω μυστικό και έτσι αναγκάστηκα για να τον κάνω να μιλήσει, να του αποκαλύψω με ποιόν ήρωα πραγματοποιεί ατελείωτους περιπάτους στην παραλία ο βασιλιάς της...κάποιος βασιλιάς εν πάση περιπτώσει που τυχαίνει να είναι και εξάδελφός μου. Ενθουσιάστηκε. Κατάλαβε ότι βρήκε το σωστό άτομο και ξερόβηξε, αγγίζοντας στοχαστικά πάνω από το μανδύα του την περιοχή γύρω από το πρησμένο συκώτι του. «Είμαι ο Προμηθέας. Αυτός που έφερε στους ανθρώπους τη φωτιά (...και τη γυναίκα)», συμπλήρωσε.
«Τη φωτιά;», ξαναρώτησα έκπληκτος, αδυνατώντας να πιστέψω αυτό που άκουσα.
«Και τη γυναίκα», ξανασυμπλήρωσε.
Ζήτησα από έναν υπάλληλο να κλείσει την πόρτα του γραφείου μου κι έριξα ένα κούτσουρο στη φωτιά γεμάτος συγκίνηση.
«Πέιτε μου, τί με θέλετε;», του αποκρίθηκα και εκείνος κοίταξε το χοντροκομμένο κούτσουρο να καψαλίζει στη φωτιά, ρωτώντας:
«Αυτό είναι γυναίκα;»
Ο απογευματινός ήλιος είχε απλωθεί στον Αττικό ουρανό. Ο Προμηθέας ήθελε πρώτα να νυχτώσει και ύστερα να μου μιλήσει, έτσι ένιωθε πιο άνετα, ζήτησε κι ένα ποτό, το ήπιε κι όταν άρχισε εκείνο να βγαίνει από το τρυπημένο του συκώτι και να χύνεται στάλα, στάλα στο πάτωμα, εκείνος είπε: «Ετσι πάνε κάτω τα φαρμάκια». Σκάλισα αμέσως τη φράση σ’ ενα πρόχειρο σημειωματάριο και σκέφτηκα: Η νύχτα πέφτει. Η επιτυχία έρχεται.
«Κανείς μέχρι σήμερα δεν έμαθε κάτι για εσάς», του είπα. «Ο Δίας έκανε καλή δουλειά. Πείτε μου, τί ακριβώς είστε, Θεός ή άνθρωπος;»
«Σάμπως θυμάμαι;», μου απάντησε. «Οι αναμνήσεις μου σταματάνε κοντά στην εφηβεία, στα 1800 μου περίπου. Κάποιοι μου είπαν ότι είμαι γιος της Ηρας, κάποιοι άλλοι πως είμαι αδελφός του Δία και τελευταία άκουσα πως είμαι Τιτάνας. Κακό πράγμα να μην ξέρεις τί είσαι»
«Προμηθέας», αναφώνησα για να μου πει αυτός τα υπόλοιπα.
«Οι Θεοί έφτιαξαν τον άνθρωπο», ξεκίνησε να λέει, μα η πρωτοτυπία αυτής της φράσης μ’ έκανε να αναρωτιέμαι αν ανέβαλα αδίκως τον εορτασμό της χρυσής μας επετείου (1 χρόνο γάμου) με τη γυναίκα μου.
«Οι Θεοί», συνέχισε ο Προμηθέας «όταν δημιούργησαν τη φύση και τα ζώα αναρωτήθηκαν.”Ωραία όλα αυτά. Αλλά εμάς ποιός μας θαυμάζει; Το άλογο, το σπουργίτι, ή ο λύκος;”. «Αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα λογικό ον για να έχουνε θαυμαστές, βρε αδερφέ!!! Γιατί οι Θεοί είναι πάνω απ’ όλα αρτίστες. Ζούνε για το χειροκρότημα! Εγώ, λοιπόν, αγάπησα αυτό το είδος, τον άνθρωπο, περισσόπτερο απ’ όσο μου επέτρεπαν κι ένα βράδυ έκλεψα τη φωτιά από τον Ηφαιστο και τη γυναίκα από το Δία και τα χάρισα στους ανθρώπους»
«Εσύ έφερες στους ανθρώπους τη φωτιά;», ρώτησα και η ανατριχίλα τσάκιζε τη φωνή μου.
«Και τη γυναίκα», είπε εκείνος. «Οταν το έμαθε αυτό ο Δίας, με αλυσόδεσε στην κορυφή ενός βουνού και ένας αητός κάθε πρωί ερχόταν και κατέτρωγε το συκώτι μου, το οποίο κάθε βράδυ ξαναγινόταν όπως και πριν. Κι αυτό κράτησε αιώνες!»
«Καημένε Προμηθέα», ψιθύρισα. «Και τελικά;Ποιός σε ελευθέρωσε;»
«Ο Ηρακλής νομίζω», είπε, μα μόλις είδε τη συννεφιά στο βλέμμα μου επανόρθωσε μ’ένα σκέτο «Νομίζω».
«Αμα ήταν ο Ηρακλής αυτός που σκότωσε το πουλί και σε ελευθέρωσε, θα το ήξερες», του είπα. «Η φιλοσοφία του είναι:Κάνε το καλό και πες το στο λαό!»
Χαιρέτησα τον Προμηθέα και κάθισα να γράψω. Την επομένη, το γραφείο Τύπου του Δία ανέφερε ότι: Το φάγωμα του συκωτιού του Προμηθέα από το θεόσταλτο πουλί ήταν ενέργεια στα πλαίσια της θεραπείας του, καθότι, όπως έλεγε η ανακοίνωση, ο γερο Τιτάνας το έτσουζε λιγάκι τα τελευταία 2200 χρόνια. Θαυμάστε δικαιολογία!
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Αυτή ήτανε με λίγα λόγια η ιστορία του Προμηθέα, του Τιτάνα που έφερε στους ανθρώπους τη φωτιά (...και τη γυναίκα). Που του χρωστάμε τόσα πολλά, μα κυρίως θα σταθώ σε κάτι υπέροχες χειμωνιάτικες νύχτες, στις οποίες άνθρωποι και γυναίκες κάθονται μπροστά στο τζάκι για κουβεντούλα, κρασί και έρωτα. Σ’ ευχαριστούμε δάσκαλε (...και σε συγχωρούμε).

ΞΑΝΘΟΝ ΠΙΕΣΤΡΟΝ-ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΑΕΙ ΤΟ ΚΡΙΑΡΙ;

ΦΡΙΞΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗ

Ο Φρίξος και η Ελλη ήταν παιδιά του βασιλιά Αθάμαντα και της Θεάς Νεφέλης. Οταν ο Αθάμας παράτησε τη Νεφέλη για να παντρευτεί την Ινώ, τα παιδιά κινδύνεψαν από τις άσχημες προθέσεις της κακιάς μητριάς η οποία οργάνωσε διάφορες δολοπλοκίες προκειμένου να πείσει τον Αθάμαντα ότι τα δύο παιδιά έπρεπε να θυσιαστούν προκειμένου να επιστρέψει η καρποφορία στη γη. Η Νεφέλη έστειλε ένα χρυσόμαλλο κριάρι και τα παιδιά ανεβαίνοντας στη ράχη του πέταξαν μακριά από τον κίνδυνο. Η Ελλη, όμως, δεν άντεξε το μακρύ ταξίδι και έπεσε στα νερά των Δαρδανελίων. Ο Φρίξος έφτασε στην Κολχίδα, όπου παντρεύτηκε την κόρη του ήλιου, Χαλκιόπη. Ας δούμε όμως πώς κατέγραψε το γεγονός το «Ξανθόν Πίεστρον» εκείνων των ημερών.

ΠΕΤΑΕΙ, ΠΕΤΑΕΙ...ΤΟ ΚΡΙΑΡΙ;;

Οταν ανοίγουν τα αρχεία των Θεών για κάποιους είναι πολύ αργά. Κάποια γυναίκα θα παρατήθηκε στην τύχη της, κάποιο παιδί θα εγκαταλείφθηκε στη μοίρα του, κάποια αδικία θα βρήκε εξήγηση, κάποιο ανέκδοτο θα πάγωσε στα χείλη μας, καθώς αντιληφθήκαμε ότι «τραγωδία είναι το χιούμορ που γίνεται πραγματικότητα». Οταν ανοίγουν τα αρχεία των Θεών οι δημοσιογράφοι χωρίζονται σε ημέτερους και μη, σ’ αυτούς που εμπιστεύονται οι Θεοί και σ’ εκείνους που φοβούνται.
Θα αναρωτηθείτε. Υπάρχουν δημοσιογράφοι που φοβούνται οι Θεοί;. Η απάντηση είναι:Ναι. Υπάρχω. Γνωρίζω πολλά κι αυτό το ξέρουν κι εκείνοι. Η λωτόπιτα που μου έστειλε για τα γενέθλιά μου η Αθηνά οπωσδήποτε δε συμβαδίζει με την ευφυία της. Ο Δίας ξέρει ότι δεν μπορεί να με χτυπήσει με τους κεραυνούς του. Ενα κομματάκι από σίδερο, ένα μικρό έλασμα που μου έστειλε ένας θαυμαστής από μία ξένη χώρα μπορεί να με προφυλάξει από τους κεραυνούς.
Οταν λοιπόν ανοίγουν τα αρχεία τους οι Θεοί, εμπιστεύονται το περιεχόμενό τους σ’ εκείνους τους δημοσιογράφους που αποκαλούν το Δία πατέρα και τις εγκαταλελειμένες ερωμένες του πουτανάκια. Γι αυτό λοιπόν και εσείς όλοι αν θέλετε, αύριο αγοράστε τις εφημερίδες τους για να διαβάσετε την τραγική ιστορία του Φρίξου και της Ελλης, όπως ο Δίας θα ήθελε να ειπωθεί. Αν όμως βιάζεστε πολύ και επιμένετε στην αλήθεια, δεν έχετε παρά να διαβάσετε αυτό το άρθρο, χωρίς να σας απαντήσω εκ του παρόντος για το πώς γίνεται να έχω την ιστορία στα χέρια μου μία μέρα πριν από τους άλλους εγώ, ο μοναδικός που δεν έχει πρόσβαση στα αρχεία των Θεών .
Ο Αθάμας (δεν χρειάζεται να τον ξέρετε) ήταν γιος του Θεού των ανέμων, Αιόλου. Ηταν και βασιλιάς στη Θεσσαλία όταν μια Θεά με το όνομα Νεφέλη τον διάλεξε για άντρα της (ερωτεύτηκε το πηγούνι του. Λένε ότι με αυτό της έξυνε την πλάτη. Πώς γίνεται όλοι στην εποχή μας να έχουν θεληματικά πηγούνια και μόνο εγώ να είμαι στρογγυλοπρόσωπος;). Οταν εκείνος άρχισε τα “ μα και τα μου ” εκείνη του απάντησε «Αα!, δεν έχει τέτοια, το είπα; τελείωσε!» και μπροστά σ’ ένα τέτοιο επιχείρημα ο Αθάμας δεν κατάφερε να ορθώσει καμιά πειστική δικαιολογία. Εκαναν μαζί δύο υπέροχα παιδιά. Τον Φρίξο, τον «σγουρομάλλη μου» και την Ελλη, την «κόρη σου», όπως τους έλεγε η Νεφέλη.
Κάποτε ο Αθάμας εγκατέλειψε τη Νεφέλη για τα μάτια της κόρης του Κάδμου, Ινώς, την οποία έκανε δεύτερη γυναίκα του. Για την Ινώ έλεγαν ότι ανατράφηκε στο πατρικό σπίτι του Αθάμαντα από μικρό κορίτσι κι από πολύ μικροί οι δυό τους κλείνονταν σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο κι έκαναν «πραγματάκια». Από δω και πέρα όμως, όπως και στις περισότερες ιστορίες του καιρού μας, αρχίζουν οι πολλαπλές εκδοχές. Λένε ότι έγινε αυτό, μα λένε ότι έγινε και το άλλο. Ξέρω ότι έχετε εμπιστοσύνη στην κρίση μου, το ίδιο και ο διευθυντής πωλήσεων της εφημερίδας.
Λένε λοιπόν πως η Ινώ ήτανε κακιά μητριά για τα παιδιά και θέλησε να τα κάνει κακό, γι αυτό παρακίνησε τους δούλους της να ξεράνουν τους αγρούς (ο γεωπόνος του μέλλοντος θα μας πει πώς) για να προκληθεί αφορία της γης κι ότι ακόμα δωροδόκησε τους απεσταλμένους που είχαν σταλεί στους Δελφούς (γιατί δεν έπιασε κατευθείαν τους παπάδες;) να πούνε ότι το μαντείο διατάζει να θυσιαστούν τα παιδιά της Νεφέλης, προκειμένου να καρποφορήσει η γη ξανά. Ο Φρίξος προσφέρθηκε με τη θέλησή του να θυσιαστεί και η Ελλη δε δίστασε να τον ακολουθήσει στην επιλογή του. Ελα όμως που η θυσία ενός, ανοιχτόχρωμου παλαιότερα και χρυσόμαλλου πλέον, κριαριού ισούται με ανθρωποθυσία, σύμφωνα με τον νόμο(σε λίγο,θα καταργήσουν και τη θανατική φυλακή του Αδη). Εστειλε λοιπόν η Νεφέλη (οι αυριανές εφημερίδες θα πουν ο Δίας!!) ένα χρυσόμαλλο κριάρι προκειμένου να θυσιαστεί στη θέση των παιδιών της. Το κριάρι λοιπόν αποκάλυψε στα παιδιά, μιλώντας σε άπταιστα ελληνικά, τις κακές προθέσεις της μητριάς τους και μετά από ένα σύντομο συμβούλιο, κριάρι και παιδιά αποφάσισαν:
Α) πως ακόμα κι αν τη γλιτώσουν τώρα δε θα τη γλιτώσουν οπωσδήποτε στο μέλλου γιατί η Ινώ αποτελεί διαρκές έγκλημα για το οποίο δεν υπάρχει τρόπος παραγραφής του από τη ζωή των παιδιών
Β) καλύτερα θα ήταν να φύγουν μακριά και σ’ αυτό θα τους βοηθούσε το κριάρι που είχε μάθει, λένε οι πληροφορίεςμου από ένα πουλί, πριν από χρόνια, να πετάει!
Αφού έβαλε το κριάρι τα παιδιά στη ράχη του, πέταξε για τόπους μακρινούς για την ανατολική χώρα Κολχίδα, όπου εκεί θα ήταν κι οι τρεις τους ασφαλείς. Η Ελλη, όμως, έπεσε από τη ράχη του ζώου στα νερά των στενών (η μάνα της δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα γι αυτό, αν ήταν ο Φρίξος θα γινόταν φάλαινα που θα απλωνόταν σα μαλακό στρώμα στο σημείο,πτώσεως του σγουρομάλλη).
Από τότε, εκείνη η περιοχή των Δαρδανελίων ονομάστηκε Ελλήσποντος, ενώ θα ήταν προτιμότερο να ονομαστεί Ελλή-φονος! Ο Φρίξος σαν έφτασε στην Κολχίδα θυσίασε, το άτυχο κριάρι που μέχρι την τελευταία του στιγμή φώναζε (ΕΤ go home!) και η θυσία έγινε στο όνομα του φύξιου Δία (άνοιξε και θυγατρικές τώρα!) προστάτη των δραπετών (μόνο όσοι πάσχουν από προστάτη δεν έχουν στις μέρες μας κάποιο θεό προστάτη!). Μετά παντρεύτηκε τη Χαλκιόπη, την κόρη του Ηλιου (πιστεύω πως είναι η Νεφέλη μεταμορφωμένη!) και πήγανε κρουαζιέρα στον Ελλήφονο!
Λϊγα λόγια ακόμη για το χρυσόμαλλο κριάρι. Παλαιότερα ο Ποσειδώνας, όπως όλοι γνωρίζουμε, μεταμορφωμένος σε άλογο, ζευγάρωσε με μια γυναίκα έτοιμη για όλα και γεννήθηκε ο Πήγασος. Στην περίπτωσή μας ο Ποσειδώνας μεταμορφώθηκε σε κριάρι, ζευγαρώνοντας με μια άλλη γυναίκα (αν υπάρχει ΑΛΛΗ γυναίκα) και γεννήθηκε το χρυσόμαλλο κριάρι. Δε θα το σχολιάσω. Στο στάβλο του ο καθένας κάνει ότι θέλει.
Ωστόσο, θα ήθελα να πληροφορήσω τις ανήσυχες κυρίες της πόλεώς μας ότι το κακόμοιρο ξεδοντιασμένο μουλάρι που κυκλοφορεί μονάχο του τις τελευταίες ημέρες στο κέντρο της Αθήνας, δεν είναι ο Ποσειδώνας!!

ΞΑΝΘΟΝ ΠΙΕΣΤΡΟΝ-Ο ΘΗΣΕΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΣΚΥΡΩΝΑ/Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΕ ΤΟ ΕΡΓΟ

ΘΗΣΕΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΚΥΡΩΝΑ
Ο Θησέας πηγαίνοντας από την Τροιζήνα προς την Αθήνα για να συναντήσει τον πατέρα του Αιγαία, έπρεπε να περάσει από το πιο επικίνδυνο σημείο της διαδρομής. Ενα στενό μονοπάτι ανάμεσα σε όρθιες βουνοπλαγιές και γκρεμούς που κατηφόριζαν στη θάλασσα, στο οποίο λημέριαζε ο Σκύρωνας, πετώντας τους ανυποψίαστους διαβάτες στη θάλασσα, όπου τους κατασπάραζε μία θαλάσσια χελώνα. Ας δούμε όμως πώς κατέγραψε το γεγονός το “Ξανθόν Πίεστρον” της εποχής...

Ο ΘΗΣΕΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΣΚΥΡΩΝΑ-
Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΕ ΤΟ ΕΡΓΟ!

Ενα ακόμη σπουδαίο έργο ολοκληρώθηκε αυτές τις ημέρες εις την περιοχή του ισθμού κάτω από τα γεράνεια όρη, στο δρόμο από τα Μέγαρα προς την Αθήνα. Η απελευθέρωση του γνωστού μονοπατιού από το θανατηφόρο κυρίαρχο της περιοχής Σκύρωνα, που για χρόνια εμπόδιζε με τα βάρβαρα τεχνάσματά του την ελεύθερη διέλευση των οδοιπόρων, κόβωντας ουσιαστικά την περιοχή στα δύο, αποτελούσε δέσμευση του βασιλιά των Μεγάρων προς τους υπηκόους του, έργο πνοής που ανατέθηκε υπό συνθήκες απόλυτης διαφάνειας εις τον Θησέαν, ο οποίος πλειοδότησε του Ηρακλέως στον περιώνυμο διαγωνισμό. Ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της περιοχής μαζί με πλήθος κόσμου μαζεύτηκε εχθές το μεσημέρι στην αιματοβαμμένη βουνοπλαγιά προκειμένου να τελεστούν τα εγκαίνια της διαβάσεως και να τιμηθεί ο Θησέας για το σπουδαίο άθλο του, ο οποίος για μίαν ακόμη φορά υπήρξε ευεργετικός για τους κατοίκους του Ισθμού.
Προτού όμως σας περιγράψω τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών θα ήθελα απλώς να σας αναφέρω λίγα λόγια για το αμνημόνευτο γένος του Θησέα και μερικά ακόμα περιστατικά από την πολυτάραχη ζωή του, για να καταλάβετε ίσως κι εσείς πως ο ήρωας μας έχει και ένα προσωπικό κίνητρο που τον ωθεί να αναμετριέται με όλα αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη. Θά’ θελα μόνο να τονίσω πως οι πληροφορίες που θα σας αναφέρω παραμένουν αδιασταύρωτες επειδή, όπως καταλαβαίνετε, οι πραγματικά αποκλειστικές ειδήσεις είναι παράτολμο να διασταυρωθούν ταχαίως, εκτός κι αν φυσικά, μπορείτε να περιμένετε λίγες βδομάδες για κάτι τέτοιο. Επειδή, όμως, γνωρίζω ότι δεν μπορείτε, θα ξεκινήσω αμέσως, υπενθυμίζοντάς σας ότι μητέρα του Θησέα είναι η Αίθρα. Είδηση όμως πραγματική στις ημέρες μας είναι ποιός είναι ο πατέρας κάποιου, πατέρας λοιπόν του Θησέα είναι ο βασιλιάς των Αθηναίων Αιγαίας και αυτό το αποκαλύπτω πρώτος ΕΓΩ.
Ο Αιγαίας λοιπόν σε μια αρπαχτή του στην Τροιζήνα άφησε έγκυο την Αίθρα λέγοντάς της : «Βάζω το ξίφος και τα σανδάλια μου κάτω από το βράχο.ΑΝ το παιδί που θα γεννήσεις είναι αγόρι και ΑΝ μπορέσει να κυλήσει το βράχο και ΑΝ καταφέρει να διασχίσει το γεμάτο από αιμοδιψή καθάρματα δρόμο Τροιζήνας-Αθηνών, πες του να έρθει να με βρει. ΑΝ το παιδί είναι κορίτσι...πέρασα κι εγώ το ίδιο καλά απόψε!». Ολα αυτά τα ΑΝ έκαναν έξω φρενών την Αίθρα που για χρόνια προσπαθούσε να εμποδίσει τον αγαπημένο της γιο να ακολουθήσει το πεπρωμένο του. Τί κι αν τον έντυσε μικρό με κοριτσίστικα ρούχα, τί κι αν διέταξε είκοσι σκλάβους να τοποθετήσουν έναν τριπλάσιο σε όγκο βράχο στη θέση του παλιού, τί κι αν προσπάθησε να τον πείσει πως δεν του ταιριάζει ούτε το σπαθί,ούτε τα σανδάλια και το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να του το πει κάποτε κι ο πατέρας του, ο Θησέας και το βράχο μετακίνησε στα δεκάξι του και τα σανδάλια του πατέρα του φόρεσε και το δρόμο για την Αθήνα πήρε, που πριν από τις μέρες του ήταν ο τρόπος που επέλεγε για να αυτοκτονήσει ο κοσμάκης. Και πήρε ένα ένα εργολαβία τα καθάρματα, από το ροπαλοφόρο Περιφήτη της Επιδαύρου, τον Πιτυιοκάμπτη (αυτόν που λυγίζει τα πεύκα) Σίνι της Κορίνθου, από τη γουρούνα βρυκόλακα των Κρομμυών μέχρι τον Σκύρωνα, το θάνατο του οποίου θα απολαύσουμε σήμερα.
Ο Σκύρωνας λοιπόν (ασβεστόλιθος), την είχε αράξει σε ένα μονοπατάκι κρατώντας διόδια από τους ανυποψίαστους διαβάτες τη ζωή τους, ακολουθώντας το δόγμα (ή η ψυχή σου ή το κορμί σου) και τα δύο δεν περνάνε. Τους έβαζε λοιπόν να του πλένουνε τα πόδια για να τους επιτρέψει δήθεν να περάσουν και με μια κλωτσιά τους έριχνε στη θάλασσα, όπου τους καταξέσκιζε μια θαλασσινή χελώνα, ένα ζώο του Αδη. Ο Θησέας όμως πήγε καλά προετοιμασμένος στην απόκρυμνη διάβαση, γνωρίζοντας τί τον περιμένει (η πρωτοτυπία δεν είναι χάρισμα των κακών) και με δύο αστραπιαίες κινήσεις πέταξε τον Σκύρωνα στη θάλασσα, όπου η χελώνα για συναισθηματικούς λόγους του έφαγε μόνο ένα αυτί και ένα πόδι, νιώθοντας όμως τέτοια αναγούλα που δεν ξανάφαγε ποτέ κρέας. (Στην εποχή μας τα συναισθήματα που νιώθουν οι πρωταγωνιστές των ιστοριών αναγούλα, ανακούφιση, χαρά, λύπη, φόβο κλπ διαρκούν για πάντα, όπως όλοι γνωρίζουμε. Οποιος φοβηθεί πολύ μία φορά μπορεί να γίνει και Θεός του φόβου!)
Ο Θησέας συνεχίζει ήδη την πορεία του προς την Αθήνα. Επόμενος σταθμός του θα είναι ο Κέκρωπας, για την εξουδετέρωση του οποίου θα σας ενημερώσουμε εν ευθέτω χρόνο.

ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Πομπός και δέκτης έχουν την ίδια ακριβώς βαρύνουσα σημασία στη δημιουργία της μαγείας.
Επιβαρύνονται με το ίδιο μερίδιο ευθύνης και ίσως ο δέκτης να πρέπει τελικά να καταβάλλει και λίγη μεγαλύτερη προσπάθεια από τον πομπό, προκειμένου να συντελεστεί το θαύμα της ψευδαίσθησης. Ή ίσως της λαμπερής άγνοιας κινδύνου που προαπαιτεί η θέαση των αληθινών διαστάσεων των πραγμάτων.

Το μαγαζί παιχνιδιών του κ. Edward Magorium επιβραβεύει εδώ και δεκάδες χρόνια όσους πιστεύουν στα θαύματα και όσους έχουν το ταλέντο της δεκτικότητας και το χάρισμα της ευαισθησίας.

Δεν πρόκειται, όμως, ούτε για ένα συνηθισμένο μαγαζί αλλά ούτε και για έναν τυπικό έμπορο παιχνιδιών, μιας και ο Magorium ζει εδώ και 300 περίπου χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων, ούτε έχει κόψει ποτέ απόδειξη, ούτε έχει συνδιαλλαγεί με τους επίσημους φορείς του κράτους αλλά και ούτε, κυρίως, έχει νοιαστεί στο ελάχιστο για τα έσοδα που πιθανόν θα μπορούσε να αποκομίσει από αυτή τη ιδιαίτερη σχέση που κατάφερε να αποκαταστήσει με τη μαγεία και τα μυστικά της. Άλλωστε, ποτέ δεν ήταν αυτό το ζητούμενό του.

Πιστοί του σύντροφοι σ αυτό το αιφνιδιαστικό πανηγύρι χρωμάτων, ελευθερίας και γνήσιας χαράς, η διευθύντρια του καταστήματός του, Molly Mahoney και ο μοναχικός αλλά ιδιαίτερα ευφυής πιτσιρίκος, που τον βοηθάει στην καθημερινή «χαμαλοδουλειά» κι ο οποίος συλλέγει, στον ελεύθερό του χρόνο, καπέλα και εξωπραγματικές εμπειρίες.

Κι όπως κάθε στιγμή, όλα τα πράγματα συναντούν το τέλος τους, έτσι και ο κ. Magorium αποφασίζει μία πρωία πως έφτασε η ώρα να αποχωρήσει από τη ζωή εκουσίως και με το κεφάλι ψηλά, παραδίνοντας τα ηνία της κυριολεκτικά ζωντανής επιχείρησής του στα χέρια της νεαρής Molly, η οποία τρομοκρατείται και μόνο στην ιδέα να διευθύνει, αυτό το χαώδες «ιερό», χωρίς την παρουσία του κ. Magorium. Και καθώς βρίσκεται εδώ και καιρό κοκαλωμένη σε ένα σταυροδρόμι αλήθειας και παραμυθιού, αναζητώντας απεγνωσμένα ένα νόημα στη ζωή της μέσα από την προσπάθεια να συνθέσει κάποιες ενδιαφέρουσες μελωδίες, χρειάζεται τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά τη δύναμη της λογικής, για να της καταδείξει πως η πεισματική άρνησή μας να ακολουθήσουμε έναν συγκεκριμένο δρόμο σχετίζεται πολλές φορές με την υπερβολική επιθυμία μας να το κάνουμε.

Ευχάριστη ταινία, που θα μπορούσε να είναι απολαυστική στις εφηβικές ηλικίες, με εξαιρετικό καστ και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, χαλαρωτική και θεαματική, με παιχνιδιάρικη διάθεση και έξυπνο χιούμορ, που βάζει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας, τόσο τη θέαση της μαγείας με τα μάτια της ψυχής και της πίστης όσο και την αποδοχή του αληθινού προορισμού, που κάποιες φορές εναντιώνεται και άλλες πάλι παραδίδεται στην επίμονη πολιορκία των παραπλανητικών παιδικών μας ονείρων.

ΘΑ ΧΥΘΕΙ ΑΙΜΑ (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Με προφανές και αυτονόητο το επίκαιρο του θέματος, την ώρα που ο πλανήτης βιώνει την πιο ύπουλη πιθανότατα απόπειρα αναδιανομής του εισοδήματος προς όφελος μιας άπληστης ελίτ, μέσω φυσικά της χειραγώγησης των τιμών του πετρελαίου και της ενέργειας, το φιλμ του Paul Thomas Anderson, «There will be blood», ενσωματώνει την παγερή μουντάδα μιας μοναχικής πορείας προς την κορυφή για να μας προσφέρει τελικά το εξαιρετικό πορτρέτο ενός από τους πρώτους σημαντικούς πετρελαιάδες της Αμερικής.

To ψυχογράφημα του πολυσύνθετου και σκοτεινά γοητευτικού χαρακτήρα που ερμηνεύει με αξιοθαύμαστη οξύνοια ο Daniel Day-Lewis, τοποθετημένο σε ένα σκηνικό εξίσου κατάμαυρο και ερεβώδες με το περιεχόμενο της ιστορίας μοιάζει να έχει τόσες διαφορετικές πτυχώσεις όσες πιθανόν και τα γεωλογικά δωμάτια της γης, οι χώροι δηλαδή όπου ο πλανήτης αποθηκεύει εδώ και εκατομμύρια χρόνια τους θησαυρούς του, τα «μήλα της έριδός του». Αλλά κυρίως μοιάζει ικανό να μας βοηθήσει να επιβεβαιώσουμε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται διαχρονικά τον κόσμο και την σκοπιμότητα της ύπαρξής μας ο σύγχρονος καπιταλιστής.

Ο κορυφαίος ηθοποιός δείχνει εδώ να απολαμβάνει το σύνθετο ρόλο που επωμίζεται, ιδιαίτερα από τη στιγμή που αρχίζει φανερά να βυθίζεται στη μισανθρωπία και την καχυποψία, οδηγώντας την καριέρα του προς την λάμψη μιας ακόμα σπαρακτικής μεταμόρφωσης.

Η σχέση του με το γιο του, τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν και την υποκριτική όψη της εκκλησίας συνθέτουν την τελική φυσιογνωμία ενός φιλμ για την απληστία της ανθρώπινης φύσης και την ανάδυση της τάξης των «πετρελαιάδων» στην κορυφή της οικονομικής ζωής του πλανήτη. Εκεί, όπου η οικογένεια και η θρησκεία παρουσιάζονται ως έννοιες αλλοτριωμένες, σε βαθμό μάλιστα γελοιοποιήσεως, από τα θέλγητρα του πλούτου και της εξουσίας.

Τελικά, η δαμόκλειος σπάθη, δεν είναι πάντα, απλώς μια απειλή και ο άνθρωπος των στόχων παραδίνει συνήθως την ψυχή του στεγνή και αποξηραμένη, όπως ένα αλλοτινά πλούσιο μα πλέον εξαντλημένο κοίτασμα πετρελαίου.

Η ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟΥΣΑ (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Με αφορμή τις ζακυνθινές «Ομιλίες», ένα είδος θεατρικού δρώμενου που έχει τις ρίζες του βαθιά στο Μεσαίωνα, ο Τώνης Λυκουρέσης, που περνάει με την ταινία «Η Χρυσομαλλούσα» από το χώρο της κριτικής σε αυτόν της σκηνοθεσίας μας συστήνει ένα κόσμο που αρνείται να μετασχηματιστεί και να προσαρμοστεί στις προοδευτικές επιταγές μιας πραγματικότητας που αλλάζει.

Η προσπάθεια του ανήσυχου δασκάλου ενός χωριού της Ζακύνθου να προσφέρει στους συντοπίτες του κάποιες μικρές ανάσες πολιτισμού, ανεβάζοντας μια θεατρική παράσταση βασισμένη πάνω στις λεγόμενες «Ομιλίες» θα προσκρούσει αρχικά στην απροθυμία μεγάλου μέρους του κοινωνικού ιστού και κατόπιν στο κύμα αντιδράσεων που θα ξεσηκώσει η νεωτεριστική ματιά του πάνω στην παραδοσιακή φόρμα.

Πρόκειται για μια πολιτική καταγγελία που αποτελεί παράλληλα και ένα από τα πιο γοητευτικά δείγματα της πρώτης περιόδου του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου με εξαιρετική φωτογραφία, αργή και ανθρωποκεντρική σκηνοθεσία και όμορφη ατμόσφαιρα

Μέσα από τη σκιαγράφηση της συντηρητικής επαρχίας, ο Λυκουρέσης καταγράφει το ξύπνημα των αντιδραστικών δυνάμεων που ανασυσταίνονται και αντεπιτίθενται, κάθε φορά που νιώθουν πως απειλούνται από το καινούργιο, το μοντέρνο, το προοδευτικό.

Η σφοδρότητα της σύγκρουσης θα φέρει τελικά το δάσκαλο στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αφού θα περιέλθει σε ανυποληψία, χάνοντας διαδοχικά τόσο τη δουλειά του και την εκτίμηση των συχωριανών του όσο και την αγαπημένη του, μια χήρα που στάθηκε γενναία στο πλευρό του, αλλά τώρα επιλέγει και πάλι το δύσκολο δρόμο της μετανάστευσης καθώς αυτός ο τόπος πια δε τη σηκώνει.

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΖΩ (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Αν η αγάπη είναι το ήμισυ του παντός και το απόλυτο δεύτερο ξεκίνημα στη ζωή μας, το υπόλοιπο ήμισυ είναι όλοι εκείνοι οι παράγοντες που μας κρατούν μακριά της: η ατολμία, η ατυχία, η απληστία, η κακή στάθμιση των ουσιαστικών πραγμάτων κτλ.

Ένας από τους παραπάνω παράγοντες, λοιπόν, και συγκεκριμένα ο δεύτερος, οδήγησε τη Miss Pettigrew στη δυσμένεια της υπευθύνου του γραφείου που της εξασφάλιζε εργασία σε διάφορα σπίτια του Λονδίνου και από εκεί στην απόγνωση της ανέχειας.

Ως νταντά, οικονόμος ή υπηρέτρια, σε σπίτια μίζερων «καβαλημένων» μεσοαστών η συμπαθητική γυναίκα με τις απαραβίαστες ηθικές αρχές και την αυστηρώς εκκλησιαστική ανατροφή δεν είχε και πολλές ευκαιρίες να ξεφύγει από τα συναισθηματικά της αδιέξοδα και να αποτινάξει από την ψυχή και τη ζωή της τα βαρίδια της απογοήτευσης και τα ψυχολογικά τερτίπια των αλησμόνητων απωλειών.

Αυτήν λοιπόν την ώθηση, που τόσο πεισματικά αναζητά η Pettigrew, σε λάθος, όμως, χώρους και με τον λάθος συνήθως τρόπο, θα της την προσφέρει, κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα ξεχωριστής ημέρας, η μοναδική παραβίαση της ακαταπόνητης ηθικής της, όταν θα αποτολμήσει, υποδυόμενη κάποια άλλη, να πιάσει δουλειά ως «κοινωνική γραμματέας» στο σπίτι μιας αλαφρόμυαλης νεαρής “σταρλετίτσας”, της γοητευτικά απροστάτευτης, Delyssia Lafose.

Τότε τα πράγματα θα αρχίσουν να ρέουν σχεδόν αβίαστα, μπαίνοντας σε μια λογική σειρά, με μοχλό το αδιευκρίνιστο εκείνο άγγιγμα ψυχής που γαργαλάει έναν άνθρωπο όταν συναντά στο πρόσωπο ενός ξένου την πραγματική εμπιστοσύνη, εκείνη δηλαδή που του επιτρέπει να αποκαλύπτει τον αληθινό εαυτό του, από την πρώτη κιόλας σύσταση, όσα ελαττώματα κι αν καταχώνιαζε βαθιά μέσα του τα προηγούμενα χρόνια.

Τελικά, η Miss Pettigrew θα μάθει στη νεαρή Delyssia τα μυστικά της έλλειψης της αγάπης και θα διδαχθεί από εκείνη τη σοφία και την αποτελεσματικότητα της αυθορμησίας και της απώλειας του ελέγχου.

Ενδιαφέρουσα ταινία, ευχάριστα στοχαστική, συναισθηματικά μελωδική, αλλά και προβλέψιμα κλισαρισμένη, στο ύφος των παλιών κομεντί του Χόλιγουντ.

Αυστηρή δομή, πλάνα βουτηγμένα σε ζεστά εγκάρδια χρώματα και μουσική συνεχώς παρούσα.

Μια ψυχαγωγική ταινία για την ακαταμάχητη ομορφιά της απλότητας, την ασφάλεια της αληθινής αγάπης και την επισφαλή επίδραση του χρήματος στις ζωές και τις αποφάσεις των στρεσαρισμένων ανθρώπων, που κάποτε υπερτίμησαν τη χρησιμοθηρική αναγκαιότητα μιας επιλογής.

ΓΛΥΚΙΑ ΜΝΗΜΗ (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Η Ιρίνα επιστρέφει στην Ελλάδα έπειτα από 25 ολόκληρα χρόνια, για να συμπληρώσει το κομματιασμένο παζλ των αναμνήσεών της και να βρει τον ετεροθαλή αδελφό της.
Γεννημένη στη Μόσχα από Έλληνα πατέρα και Ρωσίδα μητέρα γνωρίζει πως ο δρόμος της συμφιλίωσης με το παρελθόν είναι μακρύς και κακοτράχαλος.

Η χώρα που συναντάει εδώ είναι αρκετά διαφορετική από εκείνη που ήξερε, έτσι όπως την θυμόταν, αποκαθαρμένη από τον εξωραϊσμό των αναμνήσεων.

Η σκοτεινιά της φωτογραφίας αποτυπώνει ανάγλυφα τις πρώτες εντυπώσεις της Ιρίνα από αυτό τον σκληρό και έρημο παράδεισο.

Υποδέχεται τη μοναδική κληρονομιά που της άφησε ο πατέρας της-μερικά ημερολόγιά του και ένα κείμενο του Γάλλου συγγραφέα και ποιητή Ζενέ-ωσάν να επρόκειτο για μία τεράστια περιουσία και ξεκινάει για ένα ταξίδι αυτογνωσίας και πατριδογνωσίας με τερματικό σταθμό την συναισθηματική γεφύρωση του τότε με το σήμερα.

Κάποιες φορές η δραματική ταινία του Κυριάκου Κατσουράκη ξεχειλίζει από ένα υπέρμετρο συναίσθημα που πνίγει την πλοκή και εκθέτει τους χαρακτήρες της.

Υπάρχει όμως αφαίρεση, σ αυτήν την ξύλινη, αποστεωμένη γραφή ενώ παράγεται και γνήσια θλίψη καθώς και αγωνιώδης ταύτιση με τη μοίρα της ηρωίδας.

WHAT HAPPENS IN VEGAS (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Η Joy , μια πανέμορφη, φιλόδοξη και πετυχημένη γυναίκα, την οποία ενσαρκώνει η εντυπωσιακή Cameron Diaz, καταφέρνει-γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- να αισθάνεται συναισθήματα ανεπάρκειας απέναντι στον αγαπημένο της, έναν εργασιομανή τύπο, που εκπέμπει νωθρότητα, μετριότητα και απάθεια, κι οποίος όμως με τη σειρά του καταφέρνει κι αυτός το απραγματοποίητο: να χωρίσει, δηλαδή, μια κουκλάρα που τον γουστάρει σαν τρελή.

Σ αυτή την αλληλουχία «κατορθωμάτων» έρχεται να προστεθεί κι αυτό του νεαρού Jack, άλλο «φρουτάκι» κι αυτός, πριν ολοκληρωθεί το μοιραίο τζακ ποτ «κατορθωμάτων» που θα αλλάξει μια για πάντα τους συσχετισμούς στις ζωές τους.

Ο Jack λοιπόν καταφέρνει να απολυθεί από τον ίδιο του τον πατέρα και χωρίς να το πολυσκεφτεί αποφασίζει να πάει με τον χασοδίκη φίλο του για λίγες ημέρες στο Λας Βέγκας προκειμένου να περάσει λίγες στιγμές μακριά από τις σκοτούρες της καθημερινότητάς , που, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δεν κατάφεραν και ποτέ να τον αγγίξουν ιδιαίτερα

Εκεί, συναντάει την Joy, που βρίσκεται στο Λας Βέγκας με τις ίδιες ακριβώς άγριες προθέσεις, κι η οποία πείθεται τελικά να αντιμετωπίσει την πρόκληση-πρόσκληση που της απευθύνει ο νεαρός γλεντζές, να περάσει μαζί του ένα βράδυ κραιπάλης.

Το αποτέλεσμα όμως αυτής της επιλογής θα είναι μάλλον απροσδόκητο αφού το ξημέρωμα, θα τους βρει παντρεμένους, πάμπλουτους και ποιος ξέρει τι άλλο, όταν καταφέρουν να θυμηθούν τι ακριβώς συνέβη την προηγούμενη νύχτα.

Τώρα, οι δυο τους, εκτός από την προσπάθεια του ενός να απαλλαγεί από την παρουσία του άλλου, έχουν να μοιράσουν κι ένα κερδισμένο ποσό, που κατά κάποιο τρόπο, τους ανήκει εξίσου.

Βασικός άξονας της ταινίας του Tom Vaughan είναι η ανέξοδη, άκοπη αναζήτηση νοήματος και το κυνήγι του εύκολου κέρδους σε αντιπαραβολή με τη μοιρασιά ως νόημα και στάση ζωής που αποφέρει τελικά πολλαπλά κέρδη και ουσιαστικούς καρπούς.

Ξεθυμασμένο χιούμορ, έλλειψη λογικής, προκλητικά χαλαρή αιτιολόγηση, υπερβολικά χοντροκομμένα γκαγκς, και ανούσιοι διάλογοι, που σου προκαλούν δυσφορία και αμηχανία, συμβάλλουν στην εμφανή έλλειψη ισορροπίας μεταξύ του χιουμοριστικού πρώτου και ρομαντικού δεύτερου μέρους της αδιάφορης ρομαντικής κωμωδίας καταστάσεων «What Happens in Vegas», που χαρακτηρίζεται συνολικά από άγνοια κινδύνου. Ο πειθαρχημένος, ωστόσο, ρυθμός που διατρέχει την ταινία, την καθιστά τόσο ευκολοχώνευτη, που δεν ταλαιπωρείσαι και τόσο φριχτά μέχρι να φτάσει στο τέλος της.

WANTED (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Το ηθικό του Weshley, ενός καταβεβλημένου από το άγχος λογιστή, έχει πιάσει πάτο.
Τα πάντα γύρω του τον αφήνουν ανικανοποίητο και έχει παραδοθεί άνευ όρων στα πλοκάμια της απογοήτευσης. Η δουλειά του δεν καταφέρνει να του τραβήξει την προσοχή και η προσωπική του ζωή πάσχει από αληθινή αγάπη και σαφή προορισμό.

Μια μέρα λοιπόν, και πριν ο Weshley βυθιστεί ολοκληρωτικά στο τέλμα μιας ανυπόφορης καθημερινότητας δίχως κανένα απολύτως νόημα, θα συναντήσει μια ασυνήθιστη γυναίκα και θα πρωταγωνιστήσει άθελά του σ ένα σκηνικό δράσης ασυνήθιστο για τις προδιαγραφές του.
Στο φινάλε αυτής της σύντομης περιπέτειας θα βρεθεί στο άβατο μιας αδελφότητας εκτελεστών ηλικίας 1000 ετών και αφού ανακαλύψει πως ο χαμένος από χρόνια πατέρας του υπήρξε ένας επαγγελματίας δολοφόνος, θα στρατολογηθεί στη θέση του προκειμένου να φέρει εις πέρας μια εξαιρετικά δύσκολη αποστολή.

Είναι φανερό ότι στον πυρήνα του σεναρίου της ταινίας «Wanted» βρίσκεται μια ιδιαίτερα γοητευτική ιδέα, ενώ και η πλοκή της αναπτύσσεται με ισορροπία ως το φινάλε που μας κρύβει μια ανατρεπτική έκπληξη.

Ωστόσο, τα συναισθήματα καταπίεσης που μας προκαλεί η ξεκάθαρα εμπορική αισθητική της, βαραίνουν ιδιαίτερα στην κρίση μας για μια ταινία που γεννά μεν ενδιαφέρον και πετυχαίνει υψηλή δέσμευση της προσοχής μας στους χαρακτήρες και την πλοκή της, αλλά μοιάζει κάποιες φορές αφηρημένη και αδιάφορη στο να δημιουργήσει ένα βαθύτερο ίχνος στην τρέχουσα κινηματογραφική σεζόν.

Η αδιάκοπη αναζήτηση του προορισμού και η ευεργετική για την ψυχολογία του ανθρώπου επανάκτηση του ελέγχου της ζωής του, αποτελούν τους δύο πυλώνες του νοήματος της ταινίας, που εκπέμπει το μήνυμα ότι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για την εκπλήρωση του πεπρωμένου μας είναι η άνευ όρων αποδοχή του. Τότε ακριβώς που μας κατακλύζει η σοφή ηρεμία της αυτεπίγνωσης.

VICKY CRISTINA BARCELONA (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Ο συντομότερος δρόμος προς την έξαψη του αληθινού έρωτα περνάει μέσα από τη χαλάρωση των «τσιτωμένων» αντανακλαστικών που μας δημιουργεί η πόλη και οι ρυθμοί της. Σ ένα ταξιδιωτικό προορισμό που ανανεώνει αναφανδόν τη διάθεση και τις προσλαμβάνουσές μας, βρίσκουμε συνήθως, αυτό που συνάντησαν και οι νέοι ήρωες του Γούντι Άλλεν στην πανέμορφη Βαρκελώνη, την τόλμη, δηλαδή, να επεξεργαστούμε με μεγαλύτερο θάρρος και αμεσότητα τα μηνύματα που λαμβάνουμε από τον περίγυρό μας. Αν μάλιστα προσθέσουμε σ όλα αυτά, και μια αρχιτεκτονική, που με τη γοητεία της αποδομεί την μονοδιάστατη οπτική μας για τον κόσμο, αρκετό κρασί, μουσική και μπόλικη τέχνη, ο ερωτισμός που προκαλείται από τη μίξη των παραπάνω στοιχείων είναι τόσο εκρηκτικός και γοητευτικός δραματουργικά που αποτελεί την κοιτίδα ενός φιλμ που σε εκπλήσσει με τη σοφία, το ρομαντισμό, το στοχασμό και τη φρεσκάδα που εξακολουθεί να διατηρεί στο ακέραιο ο δημιουργός του.

Δύο φίλες, η Vicky και η Cristina επισκέπτονται την Βαρκελώνη για να περάσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Εκεί, τους περιμένει η μαγεία ενός έρωτα που είναι έτοιμος να καλύψει με τον ίδιο ολοκληρωτικό τρόπο τις ετερόκλητες ανάγκες και προσδοκίες τους από τη ζωή.

Απολαυστική μέχρι κεραίας η νέα ταινία του Γούντι Άλλεν: Εξαιρετικά ισορροπημένη από έναν «φαρμακοτρίφτη» της δομής, με υπέροχο χρώμα, ήχο και φωτισμό, υποδειγματικές ερμηνείες, εκφραστική χρήση των τεχνικών μέσων και άρωμα Ευρώπης να εμποτίζει κάθε καρέ της.

Ερωτική, ευχάριστα προκλητική με πρωτότυπη αφήγηση, από τη φωνή μάλιστα ενός αφηγητή που καταφθάνει τονικά από το μακρινό παρελθόν και μια σύνδεση πλάνων από διπλοτυπίες μέχρι φόντυ, ρακόρ και βολέ που σε αιφνιδιάζει με την ανεπιτήδευτη σοφία της.

Τελικά, το διαρκές σφίξιμο που προκαλούμε οι ίδιοι στο στομάχι, το κορμί και το μυαλό μας είναι η μόνη δύναμη που μας αποτρέπει από το να δούμε πόσο πραγματικά μεγάλη, ανεξερεύνητη και ενδιαφέρουσα είναι η ζωή μας, σ εκείνη ακριβώς τη νεκρή ζώνη, όπου συναντιούνται τα σύνορα της κανονικότητας με αυτά της ασύδοτης ελευθερίας.

ΣΗΜΕΙΟ ΥΠΕΡΟΧΗΣ (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Η αναπαράσταση μιας απόπειρας δολοφονίας με κοινωνικοπολιτικές απολήξεις αποτελεί μια καλή βάση για να μας κινήσει την προσοχή.

Όταν μάλιστα απειλείται η ζωή ενός Αμερικανού προέδρου και δη συναινετικού, συνδιαλλακτικού και προσανατολισμένου σε πιο ήπιες στρατηγικές για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, ενός αφανισμένου δηλαδή είδους πολιτικού, το ενδιαφέρον είναι φυσιολογικό να κλιμακώνεται.

Να προσθέσουμε σε αυτά, το γοητευτικό σκηνικό που δημιουργεί η υπέροχη Σαλαμάνκα, πόλη στην οποία διαδραματίζονται τα γεγονότα, μια πολύπλευρη συνωμοσία και ένα ενδιαφέρον καστ, και είμαστε στο σωστό δρόμο για να μην αδικήσουμε την ταινία.

Τώρα, αν θέλουμε να της ανεβάσουμε λίγο ακόμα το βαθμό, καλό θα ήταν να μην παραλείψουμε να αναφερθούμε και στον φρενιτιώδη της ρυθμό, που δεν σου επιτρέπει να πάρεις ανάσα, την πλούσια κινηματογράφηση με τα στέρεα πλάνα και το σφιχτό «καλλίγραμμο» μοντάζ, την καλή μουσική επένδυση και κυρίως το μεγάλο προσόν της ταινίας, που για κάποιους όμως είναι και το μεγάλο της ελάττωμα:

Την επινόηση, δηλαδή, της παρουσίασης ενός και μοναδικού συμβάντος από διαφορετικές οπτικές γωνίες και θέσεις.

Στην πανέμορφη πλατεία της Σαλαμάνκα, το πλήθος παραληρεί αναμένοντας τον πρόεδρο Ashton. Η προεδρική φρουρά εξετάζει εξονυχιστικά τον περιβάλλοντα χώρο, προκειμένου να εξαλείψει κάθε πιθανότητα πραγματοποίησης κάποιας απόπειρας εναντίον του κοσμαγάπητου προέδρου.

Κάποια στιγμή, ακούγεται ένας πυροβολισμός και ακολουθεί πανικός και μετά μια έκρηξη που στοχεύει στο να προκαλέσει όσο το δυνατό περισσότερα θύματα, χάος και μαζικότερη καταστροφή.

Κατόπιν βλέπουμε αυτή την ιστορία, από την οπτική γωνία των θυτών, των θυμάτων, κάποιων θεατών κ.ο.κ και κάθε φορά προστίθεται στη γνώση μας και κάτι διαφορετικό που βοηθά στην κατανόηση της ιστορίας.
Πρόκειται, αν δεν κάνω λάθος, για πέντε διαφορετικές οπτικές γωνίες που εξαντλούν κάθε παράμετρο του θέματος.
Η αλήθεια είναι ότι ο θεατής στην τρίτη με τέταρτη αρχίζει να δυσανασχετεί λιγάκι, καθότι κάθε άλλο παρά συνηθισμένος είναι σε τέτοιου είδους αφηγήσεις.

Γιατί δε μιλάμε απλώς για μερικά φλας μπακ, αλλά για μια σφαιρική αντιμετώπιση ενός γεγονότος που διαδραματίζεται σε ασφυκτικά πλαίσια χώρου και χρόνου.

Η απόπειρα του Pete Travis να κάνει μια ιδιόμορφη ταινία, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επιτυχημένη αν δεν σκόνταφτε στην ίδια την υπερβολικά φιλόδοξη φύση του εγχειρήματός του.
Προσπαθώντας να χωρέσει σε ένα χώρο, τριών τεσσάρων οικοδομικών τετραγώνων και δύο περίπου ωρών κινηματογραφικού χρόνου, ένα σωρό θέματα, από την παγκόσμια τρομοκρατία, μέχρι την κατάλυση των μέτρων ασφαλείας των προσώπων υψηλού προφίλ και από την επαγγελματική αφοσίωση στο καθήκον, μέχρι την προδοσία, τις φευγαλέες ανθρώπινες σχέσεις, τις μεθόδους που μετέρχονται τα ΜΜΕ και την ευκολία με την οποία μπορεί να διαρραγεί από μια καταστροφική συνομωσία ολόκληρο το πολιτικό σύμπαν, η ταινία πέφτει θύμα της βιαστικής της αγωνίας και εγκλωβίζεται τελικά σε μια επιφανειακή υπεραπλούστευση και ρηχότητα, που γίνεται ιδιαίτερα εμφανής στους ανολοκλήρωτους χαρακτήρες που κινούν τα νήματα της.

Διαθέτει, ωστόσο, καραμπινάτη ένταση, δράση και ξεδιπλώνεται βασισμένο σε μια αφηγηματική επινόηση, που πιθανότατα είναι λιγάκι μπροστά από την εποχή της.