Η συνεχής επίκληση του δημοσιογραφικού απορρήτου τις τελευταίες ημέρες όχι μόνο επιτείνει την ασάφεια της επικαιρότητας, αλλά και υπονομεύει σε μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία των δημοσιογράφων και του λειτουργήματος που ασκούν.
Γιατί είναι ιστορικά και διαχρονικά αποδεδειγμένο ότι οποιαδήποτε ανθρώπινη κατάκτηση, είτε αυτή λέγεται ελευθερία βούλησης, έκφρασης, κριτικής, είτε αναγνωρισμένο επαγγελματικό δικαίωμα, κινδυνεύει περισσότερο από αυτούς που το διαχειρίζονται αλόγιστα παρά από τους ίδιους τους πολέμιούς του.
Που θα πάει λοιπόν, αυτή η κατάσταση, με το ξεφούρνισμα ειδήσεων, αναφορών, καταγγελιών, χωρίς την απαραίτητη στοιχειοθέτησή τους. Τι αξία έχει λοιπόν να πω πως έγινε αυτό ή το άλλο περιστατικό, χωρίς να μπορώ να το αποδείξω, χωρίς να είμαι υποχρεωμένος να τεκμηριώσω τα αναφερθέντα.
Φυσικά και, ο δημοσιογράφος έχει το δικαίωμα να μην αποκαλύπτει τις πηγές του, αλλά όσο ετούτο αποτελεί δικαίωμά του, άλλο τόσο αποτελεί δικαίωμα του πολίτη ή του καταγγελλομένου να αποζητά την πλήρη διαλεύκανση μιας καταγγελίας.
Γιατί πάντα, ειδικά σε μια περίοδο υπερπληθωρισμού των μέσων και των διαφορετικών φωνών, ελλοχεύει ο κίνδυνος τις δημιουργίας μιας χιονοστιβάδας μη αποδεδειγμένων ειδήσεων, που θα οδηγήσουν τελικά στην απαξίωση της ίδιας της ενημέρωσης και του δημοσιογραφικού λόγου.
Γι αυτό θεωρώ ότι η επίκληση του δημοσιογραφικού απορρήτου πρέπει να γίνεται με φειδώ και σοβαρότητα, είτε αυτή αφορά σημαντικές καταγγελίες είτε όχι. Όπως επίσης θεωρώ ότι ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να παίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων, δίνοντας λαβές σ αυτούς που επιβουλεύονται την ελεύθερη έκφρασή. Επιπλέον, δεν νοείται να γίνεται δημιουργός εντυπώσεων, που αντί να τις διαλευκάνει, αντί να ξεκαθαρίζει με την έρευνα του την ήρα από το στάρι και να παραδίδει αυτούσια την είδηση, να συμβάλλει τελικά με την αντιεπαγγελματική του στάση στην αναξιοπιστία του επαγγέλματος και στην δημιουργία μιας γενικευμένης πλέον αίσθησης ότι όσο πιο πολύ φωνάζει κανείς τόσο περισσότερο δίκιο έχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου