Η είδηση της νέας εκατόμβης νεκρών σε ορυχείο της Κίνας επιβεβαιώνει με γεωμετρική σχεδόν ακρίβεια την αυξητική τάση του ποσοστού "εργατικών ατυχημάτων" στην αχανή χώρα, οι αρχές της οποίας παρουσιάζονται σχεδόν αδιάφορες μπροστά στο ανθρώπινο κόστος που προβλέπει η επιτυχία τους.
Γιατί είναι πολύ εύκολο, για παράδειγμα να πούμε, ότι ένα προϊόν που έρχεται από την Κίνα και κοστίζει μόλις λίγα ευρώ, είναι πολύ φτηνό, αν πρώτα δεν συνυπολογίσουμε στο κόστος του, τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας για την παρασκευή του και έναν σεβαστό αριθμό νεκρών, αναπήρων, εξαντλημένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων. Τότε μονάχα, θα μπορέσουμε ρεαλιστικά να αντιληφθούμε πόσο ακριβά είναι στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα "φτηνά" προϊόντα.
Καταφέρνοντας να συνδυάσει τις σκληρότερες "αρετές" της ελεύθερης με αυτές της σοσιαλιστικής οικονομίας , ο πανάρχαιος κινεζικός πολιτισμός, της πειθαρχίας, της υπακοής και των κανόνων, διασταυρώνεται στα χρόνια μας μ έναν καπιταλιστικό κυβερνητισμό, πετυχαίνοντας τελικά τεράστιους ρυθμούς ανάπτυξης αλλά και ασφυκτικές δυνατότητες παρέμβασης στον τρόπο ζωής και εργασίας των ανθρώπων της Δύσης.
Δύο σημαντικά για την ηγεσία της Κίνας επιτεύγματα που θέτουν ολόκληρο τον δυτικό κόσμο μπροστά σε ένα πρωτοφανές, ως αντικείμενο συζήτησης για το 2007, δίλημμα: Πρέπει να γίνουμε περισσότεροι Κινέζοι, ή να διατηρήσουμε στο ακέραιο τις εργασιακές και δημοκρατικές μας κατακτήσεις περιμένοντας τους Κινέζους να βαδίσουν προς τον αυτονόητο δρόμο;
Με λίγα λόγια, είναι ρηξικέλευθη και συνετή οικονομικά η επιλογή, του να μετατρέψουμε τους εργαζομένους μας σε αναλώσιμους φαντάρους του συστήματος, μειώνοντας δραστικά, τα εργασιακά τους δικαιώματα, ελαχιστοποιώντας τους όρους υγιεινής και ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους , εξωθώντας τους στο στένεμα του καλαθιού των απαιτήσεών τους , προκειμένου να πετύχουμε μαζικότερη και φθηνότερη παραγωγή και να ανταγωνιστούμε έναν γίγαντα που προσπαθεί να αρπάξει την πίτα, αλλοιώνοντας τους κανόνες του παιχνιδιού;
Θεωρώ, πως μονάχα ο χρόνος μπορεί να αποδείξει, αν το μέλλον, για το οποίο όλοι αγωνιζόμαστε, μπορεί να εξασφαλιστεί με μια λογική εξάντλησης των φυσικών αποθεμάτων και των παραγωγικών και ανθρώπινων δυνατοτήτων, στα πλαίσια μιας ανταγωνιστικής κούρσας μανιακών παικτών, ή από μια λογική συνετής παραγωγής, λιγότερων μα σαφώς ποιοτικότερων καταναλωτικών προϊόντων συνεπικουρούμενης από την παραγωγή περισσότερου ελεύθερου χρόνου και κατά συνέπεια διάθεσης και κουράγιου για ζωή και εργασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου