ΚΛΙΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

Νέες ταινίες. Ο Ίσα και η Μπαχάρ, ένα ζευγάρι σε κρίση, το οποίο ερμηνεύουν η Ebru Ceylan (Bahar) και ο Nuri Bilge Ceylan (Isa), κινούνται σχεδόν παθητικά στα καταγάλανα χωριά του τουρκικού καλοκαιριού αναζητώντας στην ανέγγιχτη ομορφιά του τοπίου το συμπλήρωμα ενδιαφέροντος, το ειδυλλιακό εκείνο τουβλάκι που θα στερεώσει εκ νέου την αρχική άφθαρτη αγάπη τους.
Η ζωή όμως συνήθως πηγαίνει μπροστά με αποφάσεις επώδυνες και ανελαστικές.

"Ξύλινες" ερμηνείες , απέριττες φυσιογνωμίες, απογυμνωμένες από ερμηνευτικά "φτιασίδια".

Αυτή τη φορά ο Τζεϊλάν ασχολείται με τον Τούρκο της διανόησης και των πνευματικών ενδιαφερόντων. Οι ήρωές του, είναι διαρκώς αφηρημένοι, "βρίσκονται" πάντα κάπου αλλού και αδυνατούν να συλλάβουν το νόημα της στιγμής και της ομορφιάς που τους περιβάλλει.

Σαν ανολοκλήρωτα ξυλόγλυπτα, στα χέρια ενός εξαιρετικού "λαϊκού" καλλιτέχνη, οι ήρωες των "Κλιμάτων", ακούνε καλή μουσική, διδάσκουν, φωτογραφίζουν, διαβάζουν και αναζητούν την χειραφέτηση μέσα από μια συνεπή σχέση με την εργασία τους. Είναι ανθρώπινοι, ελεύθεροι, προσιτοί και υπαρκτοί, όμως έχουν και κάτι ακόμα κοινό:
Στην εποχή της αλλαγής του κλίματος και της περιβαλλοντικής αναπροσαρμογής, αισθάνονται κάπως αμήχανα μπροστά στις μεταβολές του εσωτερικού τους κλίματος, της ψυχολογίας τους και των εσώτερων επιθυμιών τους, αναζητώντας μια ευτυχία που δε φαίνεται πια ικανή, να τους προσφέρει τίποτα περισσότερο από τη μηχανική ηρεμία της ρουτίνας και του τετριμμένου.

Ο Τζεϊλάν δεν χάνει ακόμα μια φορά την ευκαιρία να ξεχυθεί στη φύση της ανατολίας και να κλέψει την ψυχή της τουρκικής επαρχίας.

Εραστής της φωτογραφίας από τα 15 του αλλά και του φυσικού ντεκόρ γράφει ακόμα μια σελίδα στην ιστορία της τουρκικής φυσικής και ψυχικής τοπογραφίας.
Ο βαρύς χειμώνας διαδέχεται το καλοκαίρι, όπως η πλήξη τον έρωτα και το ανεκπλήρωτο την βαριά μυρωδιά της εκπλήρωσης.
Τα γεγονότα της ιστορίας συντελούνται ήρεμα με εσωτερική ένταση και νωχελικούς ρυθμούς που αφήνουν στον θεατή τη δυνατότητα να σκεφτεί και να γευτεί τα συναισθήματά του.

Στο μικρό, αυτό, "ποιητικό" και "χαμηλόφωνο", "εργόχειρο" του Τζεϊλάν, η μοναξιά φαντάζει σαν μια επιλογή απόδρασης από το επώδυνο αντίκρισμα μιας "εκφυλισμένης" αγάπης, που έστω που έστω και την ύστατη στιγμή αποδεικνύεται περισσότερο συμπονετική, από την έλλειψή της.