Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ΜΗΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ "ΘΩΔΟΙ" ΤΟΥ ΘΕΟΥ; (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

...και μας βάζει να κάνουμε πράγματα παράταιρα μ εμάς για να σπάει πλάκα;

Καταρχάς συγχαρητήρια σε όποιον δεν την γνωρίζει την δεσποινίδα. Αυτό σημαίνει ότι κατάφερε να διατηρήσει ένα μέρος του ανέπαφο σε δύσκολες ημέρες.

Για τους υπόλοιπους μπορώ να συνεχίσω. Ερμηνεύτρια δημοτικών τραγουδιών άλφα-άλφα, η Έφη Θώδη επείσθη, όχι δύσκολα, ότι μπορεί να τραγουδήσει ροκ, ποπ, μπαλάντες και τσαχπίνικα τραγούδια του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Έκτοτε, αποκάλυψε ένα ταμπεραμέντο πολυπρόσωπο και πληθωρικό, παριστάνοντας, κατά παραγγελία, πότε την Αλίκη Βουγιουκλάκη, πότε την Ραφαέλα Καρά και πότε την Γουίτνεϊ Χιούστον.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ασχολήθηκαν μαζί της τα περισσότερα έντυπα, οι πλειονότητα των ραδιοφωνικών σταθμών και σχεδόν όλες οι τηλεοπτικές εκπομπές σατυρικού, ανάλαφρου ή ψυχαγωγικού περιεχομένου.

Για όσους τώρα πραγματικά δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, θα μπορούσα να την περιγράψω με λίγα λόγια ως εξής: Γυναίκα 45 με 50, ικανή σ αυτό που κάνει, δηλαδή την ερμηνεία δημοτικών τραγουδιών, που αποφασίζει ξαφνικά, ελέω και κάποιας αθωότητας που την διακρίνει, να δοκιμάσει και κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό, διατρέχοντας, αυτό το "άλλο", μ ένα κομμάτι από τον γνήσιο εαυτό της. Αυτό φυσικά το προκαλούν τα ίδια τα κανάλια, ιντριγκάροντάς την αρχικά να το δοκιμάσει και αποθεώνοντας την κατόπιν με χειροκροτήματα, επευφημίες και αλλεπάλληλες προσκλήσεις σε εκπομπές. Έτσι, σιγά σιγά, στη θέση μιας ικανής παραδοσιακής τραγουδίστριας, δημιουργείται ένα νέο τραγελαφικό είδωλο. Στο νέο αυτό είδωλο που προκαλεί σε κάποιους το γέλιο με τα τολμηρά εγχειρήματά του, τις χοντροκομμένες κινήσεις του και την συμπονετική του αφέλεια, οι τηλεπαρουσιαστές βλέπουν από την πρώτη στιγμή "ψωμί" και φυσικά το εκμεταλλεύονται αρκούντος: Πως; Μεταμορφώνοντάς το ολοκληρωτικά σε καρικατούρα όλων εκείνων που ονειρευόταν από μικρό να φτάσει.

"Δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει δε θέλω" λέει το παλιό ρητό ψυχικής και συναισθηματικής παρακίνησης, που αποδεικνύεται, όμως, εδώ σχετικά λειψό και ανολοκλήρωτο.

Τι αποδεικνύεται όμως ακόμα; Ίσως, πως το "δεν θέλω" σήμερα, έχει μεγαλύτερη πια σημασία από το "δεν μπορώ". Γιατί κατά κάποιο τρόπο όλοι πλέον μπορούν τα πάντα. Πόσοι όμως είναι αυτοί που δεν θέλουν τα πάντα; Και κυρίως με οποιονδήποτε τρόπο κι αν αυτά προκύψουν;


Δυστυχώς, έχει παρέλθει, πιθανότατα ανεπιστρεπτί, ο καιρός που η ανοησία και η σαχλαμάρα αποτελούσαν απλώς ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ της καθημερινής μας επιβίωσης. Γιατί πλέον μιλάμε για κομματάρα. Για μια κομματάρα γεμάτη αγιοβασιλιάτικα φλουριά που βρίσκοντάς τα σε κάνουν να χάνεις και στα χαρτιά και στη δουλειά και στην αγάπη και στην σκέψη και στην ελπίδα. Σε πιάνουν από όλες τις πλευρές και καταφέρνουν να σε ενημερώσουν για την ύπαρξή τους ακόμα και αν δεν τους παρακολουθείς. Ο απόηχος είναι πλέον εδώ σημαντικότερος από την είδηση και τα απόνερα πιο "ξεδιψαστικά" από τα νερά. Άρα και δικτατορία υπάρχει στις μέρες μας, ιδιότυπη προφανώς, και ολοκληρωτισμός υπάρχει αλλά και φασισμός, που φυσικά δεν θα σε στείλουν στη φυλακή ή σε κάποιο ξερονήσι για τα πολιτικά σου φρονήματα αλλά θα φροντίσουν να απαλλαγείς από αυτά, το συντομότερο δυνατό, αντικαθιστώντας τα με πιο ανάλαφρες ιδέες, ή που θα ξεράνουν τελικά τον ίδιο σου τον ελεύθερο χρόνο.

Κι αναφέρομαι προφανώς στον ελεύθερο χρόνο αυτών που η τηλεόραση αποτελεί, ελέω οικονομικής ανάγκης, την σημαντικότερη ψυχαγωγική δυνατότητα.

Όταν μάλιστα ο διευθυντής ειδήσεων ενός καναλιού αισθάνεται έμπορος, όπως πρόσφατα παραδέχτηκε ένας από αυτούς, σε εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης και ο υπεύθυνος προγράμματος ενός άλλου καναλιού αρνείται πεισματικά πως η δύναμη της τηλεόρασης στις μέρες μας είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη ενός βιβλίου, είναι φυσιολογικό για την τηλεόραση να έχει πλέον γεμίσει με τηλεπαρουσιαστές μικρού πνευματικού αναστήματος, "λίγους", αμόρφωτους και εφησυχασμένους. Πρώην "επαγγελματίες" καλεσμένους στις περισσότερες των περιπτώσεων. Και ως αποτέλεσμα όλων αυτών διαμορφώνεται, δυστυχώς, σιγά σιγά, ένα κλίμα, που καθιστά τον πολέμιο της ανοησίας σε "ψευτοκουλτουριάρη" και τον αμφισβητία σε παρωχημένο αριστερό, καθώς
δεν υπάρχουν γι αυτούς που διαμορφώνουν σήμερα αυτό το κλίμα, ούτε διανοούμενοι, ούτε σκεπτόμενοι άνθρωποι. Υπάρχουν είτε υποκριτές, που δεν παραδέχονται ότι τα βλέπουνε αδιαλείπτως όλα αυτά που βρίζουνε είτε ειλικρινείς που διατηρούν το θάρρος της γνώμης τους ακέραιο.

Όμως το πιο ανησυχητικό απ όλα είναι ότι όλοι αυτοί οι παράγοντες της τηλεόρασης, αληθινά αγνοούν. Δεν το παίζουν αμέτοχοι. Είναι στην πραγματικότητα αυτό που δηλώνουν και κάθε θεωρία περί ενός οργανωμένου σχεδίου αποχαύνωσης του κοινού απομακρύνεται. Γιατί, αλήθεια, για πιο οργανωμένο σχέδιο μπορούμε να μιλάμε; Εδώ αυτοί δυσκολεύονται να οργανώσουν, για παράδειγμα, μια αξιοπρεπή βραδιά βραβείων. Δεν υπάρχει κανένα οργανωμένο σχέδιο.

Απλώς υπάρχει μια καθολική επικράτηση της ιδεολογίας της αγοράς που βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ανθρώπους που δεν ήταν ποτέ ούτε του διαβάσματος, ούτε του καλού κινηματογράφου, ούτε της καλής φυσικά μουσικής και που τώρα με τα συγκεκριμένα κριτήρια αξιολόγησης που υπάρχουν στην αγορά αναρριχήθηκαν σε θέσεις κλειδιά επιβάλλοντας αυτό που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως καλό βιβλίο, καλό κινηματογράφο και καλή μουσική. Δεν είναι τίποτα άλλο τελικά από την εκδίκηση του θεατή που έβγαινε κάποτε από την αίθουσα χλευάζοντας τον Αγγελόπουλο για τον "ψευτοδιανοουμενίστικο" "Θιασό" του.

Και που τώρα μας παρουσιάζει τον δικό του "Θίασο", τον κόσμο δηλαδή απαλλαγμένο από την ομίχλη του δήθεν, που αντιπροσωπεύει σύμφωνα με αυτόν, η υψηλή τέχνη.

Και φυσικά όλο αυτό, χωρίς να είναι οργανωμένο παρουσιάζει φαινομενικά, ανάγλυφα χαρακτηριστικά μια οργανωμένης στρατηγικής.

Και μέσα σ αυτό το παράφορο τηλεοπτικό θερμοκήπιο θα ήταν αφύσικο να μην καρποφορήσει και μια νέα τάξη "καλλιτεχνών": Οι λεγόμενοι ανεπηρέαστοι. Αυτοί δηλαδή που ό,τι κι αν ακούσουν, οτιδήποτε κι αν τους σύρουν, οτιδήποτε κι αν τους συμβεί, θα συνεχίσουν αταλάντευτοι το προσωπικό τους σόου. Και γιατί να μη το κάνουν άλλωστε; Μήπως υπάρχει κάποιου είδους καζούρας στα χειροκροτήματα που δέχονται; Ειλικρινά δεν το νομίζω.
Προσωπικά, μάλιστα, θεωρώ πως οι περισσότεροι από αυτούς που καθημερινά τους χειροκροτούν στα στούντιο των τηλεοπτικών εκπομπών συμπεριλαμβανομένων φυσικά των τηλεπαρουσιαστών πραγματικά θεωρούν ότι όλοι αυτοί οι απροστάτευτοι τύποι "τα είπαν καλά τα τραγούδια τους"! Όμως, τι σημασία έχει; Όταν οι μόνες φωνές που πραγματικά ακούμε είναι οι δικές μας!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου