ΚΩΦΟΙ ΛΑΟΥ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ

Δεν μπορούσε να καταλάβει τι σήμαιναν όλα αυτά τα Υ μέσα στους κύκλους με τα οποία είχαν γεμίσει εκατοντάδες τοίχοι των Αθηνών. "Κι αυτά τα πρωτοεμφανιζόμενα συνθήματα στους ίδιους τοίχους, μπορεί να μας πει κανείς τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν;", σκέφτηκε. Άκου εκεί: "Αστυνόμοι, αδέλφια μας, σωτήρες", ή το άλλο πάλι; "Μεταρρύθμιση Παιδείας και Κάμερα Ασφαλείας".

Αποφάσισε λοιπόν να ακολουθήσει αυτά τα Ύψιλον καθώς και τα συνοδευτικά συνθήματα μήπως και έβρισκε κάποια άκρη. "Οι αστυνόμοι μας σώζουν από τα ναρκωτικά" και "Νόμος είναι το δίκιο που μας κάνει" διάβασε κοντά στην πλατεία συντάγματος ενώ λίγο παρακάτω: "Λευτεριά στον αστυνόμο Μητσόπουλο που κατηγορείται για υπέρβαση καθήκοντος" και "Κωφοί λαού, φωνή Θεού".

Αν η περιέργεια μπορούσε να τον φάει θα είχε ήδη αφήσει το πρώτο της ρέψιμο.

"Πιο μέσα στο ΝΑΤΟ", "Παρελάσεις κάθε Δευτέρα", "Κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας" και συνέχεια "Η 1η του Μάη δεν είναι αργία είναι απουσία", "Κλώτσα την μπάλα και όχι το αφεντικό" "Χωρίς αφεντικό μένεις χωρίς κο-κο" και "Συντροφιά στη σύντροφο μου, που κάνει απεργία μεσημεριανού" ήταν μερικά ακόμα από τα συνθήματα που υπήρχαν στους τοίχους.

Τελικά, για να μην τα πολυλογώ, όλη αυτή η περιπλάνηση κατά μήκος των συνθημάτων τον έβγαλε πάνω σε έναν από τους δημιουργούς των, έναν άνδρα κοντά στα σαράντα, κοστουμαρισμένο, με λουλούδι στο πέτο και δερμάτινη τσάντα στελέχους στο πλάι του. Η καλοσχηματισμένη χωρίστρα του πρόδιδε ένα ανέμελο πρωϊνό ξύπνημα και τα καθαρά του νύχια, ότι τα έτρωγε στη δουλειά.

Εκείνος ένιωσε λιγάκι αιφνιαδιασμένος μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία του περαστικού, όμως συνέχισε να γράφει το σύνθημα που μόλις είχε ξεκινήσει, με την επιτηδευμένη ψυχραιμία του φταίχτη που θέλει να δείξει ότι δεν κάνει κάτι παράνομο.

"Εεεπ, σε έπιασα, τι γράφεις εκεί;" προσπάθησε να τον ψαρώσει ο περαστικός, αλλά εκείνος συνέχισε ατάραχος το έργο του.

"Όλα ιδιωτικά, όλα πληρωμένα" ολοκλήρωσε την φράση του και έριξε το σπρέι μέσα στην δερμάτινη τσάντα του.

-Αυτό ήταν; Τελείωσες; τον ρώτησε ο περαστικός.

-Ναι, πρέπει να επιστρέψω αμέσως στο γραφείο μου, απάντησε ο δράστης. Για να προσθέσει κοιτάζοντας το ρολόι του: "Λείπω ήδη 32,5 λεπτά".

-Ναι, αλλά περί τίνος πρόκειται. Δε θα μου πεις; Τι είναι όλα αυτά τα παράξενα συνθήματα; Και επιπλέον δεν ξέρεις ότι κάνεις κάτι παράνομο; Θέλεις να φωνάξω τους αστυνομικούς;

-Ναι ναι! αναφώνησε εκείνος με χαρά μικρού παιδιού που του υποσχέθηκαν να το πάνε στο τσίρκο.

Φυσικά, ο περαστικός δεν είχε καμιά απολύτως διάθεση να καλέσει την αστυνομία. Περισσότερο τον ενδιέφερε να μάθει τι ακριβώς σήμαιναν όλα αυτά.

-Λοιπόν, εγώ θα ειδοποιήσω την αστυνομία αν εσύ πρώτα μου εξηγήσεις τι συμβολίζει αυτό το Υ με το οποίο γέμισες τους τοίχους...

Τότε, ο κουστουμαρισμένος τύπος, ξέχασε και τη δουλειά του, και τη βιασύνη του και τις υποχρεώσεις του και άπλωσε ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη του, πέτώντας την τσάντα του στην άσφαλτο. Κατόπιν άρχισε να του εξηγεί σε γενικές γραμμές τι ακριβώς έκανε εκεί, με το σπρέι στο χέρι, ένας σοβαρός άνθρωπος στις 12 η ώρα το μεσημέρι. Προτού όμως του εξηγήσει, τον έβαλε να ορκιστεί πως κατόπιν αυτού, ό,τι και να γινόταν θα εφώναζε τους αστυνομικούς.

-Αυτός λοιπόν, κύριε αστυνόμε, αποτελούσε μέλος μιας νέα οργάνωσης, κατόχων μεγάλης περιουσίας που αντιμάχονταν τους αναρχικούς και επεδίωκαν να δημιουργήσουν ένα παρόμοιο με εκείνους κίνημα αλλά φυσικά σε εντελώς διαφορετική βάση και λογική, έλεγε αργότερα κατά την διάρκεια της ανάκρισης ο περαστικός.

-Αυτοί, όπως μου εξήγησε, ονομάζονται Υπεραρχικοί. Κι όπως καταλαβαίνετε, η ιδεολογία τους είναι υπέρ της ιδιωτικής περιουσίας και της καταστροφής κάθε τι δημόσιου.

Για το λόγο αυτό μάλιστα, κάθε 10η Δεκεμβρίου (Παγκόσμια Ημέρα Ιδιοκτησίας) προκαλούν εκτεταμένες καταστροφές σε κτίρια δημόσιων υπηρεσιών και κατόπιν, όπως μου εξομολογήθηκε, περιμένουν στωικά τους μπάτσους για να τους συλλάβουν.

Οι αστυνομικοί, τελικά, πέρασαν τις χειροπέδες στον πανευτυχή Υπεραρχικό κι όταν έφτασαν οι δημοσιογράφοι με τις κάμερες, του φόρεσαν και μια κουκούλα στο πρόσωπο. Έτσι, για να γνωριζόμαστε καλύτερα!