Νέες ταινίες. Η όμορφη ηρεμία και η σκληρή ένταση μιας μυθικής μεγαλούπολης αποτυπώνεται στο φακό 24 σκηνοθετών, μεταξύ των οποίων κάποιων και μερικών ακόμα που με μεγάλη ευχαρίστηση διέσχισαν τον Ατλαντικό για να προσθέσουν τη δική τους σημείωση σ αυτό το ρομαντικό σχόλιο για το Παρίσι.
Η ταινία, γαλλικής παραγωγής, και οικουμενικών δεξιοτήτων αποτελεί ένα πολύχρωμο και πλήρες συναισθημάτων ειδυλλιακό μωσαϊκό στο οποίο κάθε σκηνοθέτης που συμμετέχει προσθέτει μια προσωπική ψηφίδα, τριών-τεσσάρων λεπτών, ένα απλό περιστατικό, μια φωτογραφία "μακράς διάρκειας βουτηγμένη συνήθως σε εξαιρετική μουσική και άκρως προσεγμένο χρώμα.
Η αναζήτηση της αγάπης, η μοναξιά, η δυσανάλογη βία των δρόμων, η ψυχική ταλαιπωρία, η φθορά της μονιμότητας, η έλλειψη επαφής είναι μόνο μερικά από τα θέματα που βολτάρουν στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας αναζητώντας τις ψυχές που θα εμπνεύσουν.
Η προσπάθεια όμως που καταβάλουν οι εξαιρετικοί σκηνοθέτες των μικρών αυτών ιστοριών να εξασκηθούν και οι ίδιοι στην συμπύκνωση της γραφής τους, και στην πειθάρχηση σε ένα συλλογικό όραμα γεννάει δεκάδες διαφορετικές γωνίες λήψεις και τελικά μια σκηνοθεσία γεμάτη περιεχόμενο.
Το ντεκόρ- έμψυχο και άψυχο- αποτελεί το κομβικό σημείο και τον τόπο συνάντησης των ταξιδιωτών της μοναξιάς καθώς και με τη βοήθεια των διαφορετικών σκηνοθετικών φιλοσοφιών και την σαφή επιδίωξη των δημιουργών να "παίξουν" με τη φωτογραφία, εκπέμπει άμεσα, μέσα από ένα στυλιζαρισμένο σκοτεινό πέπλο, τον επιδιωκόμενο ρομαντισμό που υποβάλλει η ίδια η παράδοση της πόλης.
Της βιομηχανικής αυτής πόλης, της αριστοκρατικής πόλης, της αμετροεπούς πόλης, της πόλης του υπερφυσικού, αλλά και της σεμνότητας των μεταναστών των εκφραστών μιας πανάρχαιας ευγένειας και του ταπεινού πολιτισμού των καθημερινών ανθρώπων της βιοπάλης.
Μια ελεγεία για τον έρωτα και την μοναξιά.
Ένας αθεϊστικός ύμνος στην αιώνια αναζήτηση της αγάπης αλλά και του τρόπου διαφυγής από αυτήν.
Η ταινία, γαλλικής παραγωγής, και οικουμενικών δεξιοτήτων αποτελεί ένα πολύχρωμο και πλήρες συναισθημάτων ειδυλλιακό μωσαϊκό στο οποίο κάθε σκηνοθέτης που συμμετέχει προσθέτει μια προσωπική ψηφίδα, τριών-τεσσάρων λεπτών, ένα απλό περιστατικό, μια φωτογραφία "μακράς διάρκειας βουτηγμένη συνήθως σε εξαιρετική μουσική και άκρως προσεγμένο χρώμα.
Η αναζήτηση της αγάπης, η μοναξιά, η δυσανάλογη βία των δρόμων, η ψυχική ταλαιπωρία, η φθορά της μονιμότητας, η έλλειψη επαφής είναι μόνο μερικά από τα θέματα που βολτάρουν στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας αναζητώντας τις ψυχές που θα εμπνεύσουν.
Η προσπάθεια όμως που καταβάλουν οι εξαιρετικοί σκηνοθέτες των μικρών αυτών ιστοριών να εξασκηθούν και οι ίδιοι στην συμπύκνωση της γραφής τους, και στην πειθάρχηση σε ένα συλλογικό όραμα γεννάει δεκάδες διαφορετικές γωνίες λήψεις και τελικά μια σκηνοθεσία γεμάτη περιεχόμενο.
Το ντεκόρ- έμψυχο και άψυχο- αποτελεί το κομβικό σημείο και τον τόπο συνάντησης των ταξιδιωτών της μοναξιάς καθώς και με τη βοήθεια των διαφορετικών σκηνοθετικών φιλοσοφιών και την σαφή επιδίωξη των δημιουργών να "παίξουν" με τη φωτογραφία, εκπέμπει άμεσα, μέσα από ένα στυλιζαρισμένο σκοτεινό πέπλο, τον επιδιωκόμενο ρομαντισμό που υποβάλλει η ίδια η παράδοση της πόλης.
Της βιομηχανικής αυτής πόλης, της αριστοκρατικής πόλης, της αμετροεπούς πόλης, της πόλης του υπερφυσικού, αλλά και της σεμνότητας των μεταναστών των εκφραστών μιας πανάρχαιας ευγένειας και του ταπεινού πολιτισμού των καθημερινών ανθρώπων της βιοπάλης.
Μια ελεγεία για τον έρωτα και την μοναξιά.
Ένας αθεϊστικός ύμνος στην αιώνια αναζήτηση της αγάπης αλλά και του τρόπου διαφυγής από αυτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου