Άνοιξε και πάλι σήμερα ο διάλογος για την Παιδεία. Οι εκπρόσωποι των κομμάτων εξουσίας απαγγέλλουν καλογραμμένες εκθέσεις ιδεών. Οι εκπρόσωποι των κομμάτων της αντιπολίτευσης διαξιφίζονται για το ποιος θα πει το πιο πετυχημένο, αστείο, και εύστοχο λογοπαίγνιο, σε πανελλήνιο ακροατήριο. Ο ένας χρησιμοποιεί το θέμα της Παιδείας για να διατηρηθεί στην εξουσία, ο άλλος για να ανέλθει σ αυτήν και οι υπόλοιποι για να αυξήσουν τις εκλογικές τους καταγραφές. Αυτό είναι το ζουμί της υπόθεσης. Την ίδια ώρα μαθητές και σπουδαστές, παρατούν για μια ακόμη φορά τα μαθήματά τους και ξεχύνονται στους δρόμους, για να διαδηλώσουν για μια καλύτερη Παιδεία. Πως όμως μπορούν να αποδείξουν πειστικά το ενδιαφέρον και τη δίψα τους για καλύτερη και περισσότερη Παιδεία, κι όχι απλώς ότι φοβούνται το ενδεχόμενο να ενισχυθεί κάποτε , μέσα από την αναγνώριση επαγγελματικών δικαιωμάτων στους απόφοιτους των κολεγίων, ο ανταγωνισμός για την είσοδο τους στο δημόσιο; Με την παντελή αδιαφορία τους για την Παιδεία και την Κουλτούρα στις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής τους; Με τις άδειες βιβλιοθήκες, με τις χαμηλότερες πωλήσεις βιβλίων στην Ευρώπη, με τις άδειες θεατρικές αίθουσες, με τις κοπάνες, τα σχονάκια, τον ιδεολογικοποιημένο χαβαλέ, τις αντιγραμμένες σημειώσεις και τις πληρωμένες εργασίες;
Κι άλλωστε τι έχουν να φοβηθούν από τους απόφοιτους των «ψευτοκολεγίων» με τις «ψευτογνώσεις» και τα «ψευτοπτυχεία» τους, μπροστά σε μια σοβαρή εξέταση γνώσεων όπως είναι αυτή του ΑΣΕΠ, όταν θεωρητικά έχουν αποφοιτήσει από ένα ίδρυμα σαφώς πιο προηγμένο από αυτά τα «ψευτοϊδρύματα;» Ίσως, μήπως, το γεγονός ότι σπανίως, σ αυτά τα «ψευτοκολέγια», χάνονται ώρες μαθημάτων, κατά τη διάρκεια ενός ακαδημαϊκού έτους; Και γιατί επιτέλους δε γίνεται μια έρευνα οργανωμένη, θεσμική ή μη κυβερνητική, προκειμένου να διαπιστωθεί, μια και καλή κατά πόσο «πλουσιόπαιδα» είναι τελικά όλα αυτά που σπουδάζουν στα «ψευτοκολέγια» και ταυτόχρονα πόσο «λαϊκά» είναι τα παιδιά που σπουδάζουν στο κρατικό πανεπιστήμιο; Άλλωστε, τα δίδακτρα, για να σπουδάσουν τα παιδιά στο κρατικό πανεπιστήμιο, είναι υπαρκτά και τα πληρώνει ο φορολογούμενος. Ο ίδιος που πιθανότατα θέλει αλλά δεν μπορεί να πληρώσει «αναγνωρισμένες» σπουδές για τον εαυτό του ή το παιδί του, που δεν κατάφερε να μπει στη σχολή επιλογής του. Απίστευτη εκδήλωση κοινωνικής δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και δημοκρατικής εαυσθησίας που πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί! Όπου μας συμφέρει είμαστε μόνοι μας, όπου μας συμφέρει γινόμαστε "συλλογικοί". Η Παιδεία είναι πρωτίστως προσωπική υποχρέωση και ανάγκη. Όσο δε, την αφήνουμε στη σφαίρα των υποχρεώσεων του δημοσίου μεταθέτουμε διαρκώς την αυτοεκπλήρωσή της στο μέλλον! Επειδή το δημόσιο χειραγωγεί πάντα πιο εύκολα ανθρώπους χωρίς βάθος παιδείας και με τέτοιους θέλει να συγχρωτίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου