Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΑΣΧΕΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΘΕΣΗ (ΑΡΧΕΙΟ ATHENS24)

H απουσία αξιοσημείωτων πολιτικών μεγεθών από τη σύγχρονη πραγματικότητα της χώρας μας παραμένει εμφανής και αδιάρρηκτη. Με τον ίδιο ακριβώς, μάλιστα, τρόπο, που εμφανίζεται και στις υπόλοιπες εκδηλώσεις της κοινωνικής μας ζωής. Η οικογενειοκρατία, η αναξιοκρατία και ο πατερναλισμός παραμένουν για τους πολίτες εκδηλώσεις λογικής, πραγματισμού, και στέρεων πεποιθήσεων. Οποιαδήποτε στάση εναντίων τους αντιμετωπίζεται ως παρωχημένος ψευτορομαντισμός. Αλήθεια, όμως, πόσα βήματα προόδου, μπορεί να κάνει μία χώρα ανίκανη να αξιοποιήσει το πιο αξιόλογο δυναμικό της; Και για πόσο αλήθεια επιτέλους θα μπορούμε να ανεχόμαστε να μας κυβερνούν παιδιά πολιτικών, να μας τραγουδούν παιδιά τραγουδιστών, να μας ψυχαγωγούν παιδιά ηθοποιών, να μας ενημερώνουν παιδιά δημισιογράφων, να σκηνοθετούν τις ελληνικές ταινίες παιδιά σκηνοθετών. Την ώρα που τείνει να εξαφανιστεί από το καθημερινό μας λεξιλόγιο η έννοια του αυτοδημιούργητου και που αρχίζουμε να θεωρούμε φυσιολογικό και επόμενο το να ακολουθεί ένας νέος άνθρωπος το επάγγελμα του πατέρα του, είτε αυτό απαιτεί ένα ιδιαίτερο ταλέντο είτε όχι, νευραλγικές θέσεις της δημόσιας διοίκησης, της ασφάλειας, της υγείας, της επικοινωνίας, του πολιτισμού, της κεντρικής διακυβέρνησης έχουν στελεχωθεί από ανθρώπους που θα έπρεπε να ασχολούνται με κάτι διαφορετικό. Συνέπεια όλων αυτών, είναι η σταθερή και μόνιμη υπολειτουργία της κοινωνικής και οικονομικής ζωής μιας χώρας, που επιβιώνει τζογάροντας, κοροιδεύοντας, απατώντας, ξύνοντας διαρκώς την επιφάνειά της. Χωρίς να παράγει, να σκέφτεται λογικά, να δίνει ευκαιρίες, να ανοίγει δρόμους. Αποχαυνωμένη, σε μια απίστευτη ρηχότητα, σε μια ζωή στην επιφάνεια των πραγμάτων. Με αποκλειστική ευθύνη των πολιτών της!