ΦΟΥΝΤΑ ΦΕΥΓΩ, ΚΡΑΤΑΣ ΜΑΧΑΙΡΙ

Κουράστηκα να βλέπω τριγύρω μου φίλους και παλιούς γνωστούς να υποφέρουν για μια γυναίκα. Για τον ίδιο, ακριβώς, μάλιστα, τύπο γυναίκας με τα ίδια επαναλαμβανόμενα χαρακτηριστικά.
Μα καλά, τους λέω, είναι δυνατόν; πηγαίνετε καλά; και, τσουπ, παρασύρομαι και κάνω ακριβώς το ίδιο λάθος. Τουλάχιστον, βαυκαλίζομαι, ότι είναι για κάποια, που θεωρώ πως αξίζει τον κόπο.
Βέβαια, συνέρχομαι αρκετά γρήγορα γιατί έχω συνειδητοποιήσει από καιρό πως η γυναίκα είναι το πιο προβλέψιμο από τα δύο φύλα, και πως άβυσσος είναι η ψυχή του άντρα, κι ας καλλιεργείται εντέχνως ο μύθος περί του αντιθέτου. Έτσι, πολύ γρήγορα, είμαι και πάλι στα πόδια μου και αναλαμβάνω με όση αυτοκυριαρχία διαθέτω, ρόλο «φιλοθεραπευτή». Οι λέξεις που κυριαρχούν στο στόμα τους και τονίζουν το παράπονό τους είναι: συμφέρον, δειλία, αποστασιοποίηση. Οι γυναίκες λένε, και δη οι Ελληνίδες, έχουν γίνει τόσο πραγματίστριες που δεν κινείται φύλο στην γκομενική αγορά. Καλά που έρχονται και κάποιες ενέσεις ρευστότητας από το εξωτερικό γιατί διαφορετικά, το σεξ, η τρυφερότητα, κι η αφοσίωση, θα είχαν γίνει ήδη εκθέματα σε μουσεία μοντέρνας τέχνης. Μήπως, όμως, κι εγώ δεν έκανα το λάθος να παρασυρθώ από το αισθήματά μου, ενώ ο κολλητός μου, με προειδοποιούσε;: «Χάρη, πρόσεχε αυτή μέχρι FACEBOOK θα σε βάλει να μπεις. Αν δεν σε κάνει φλώρο εμένα να μη με λένε Μεμά». Λέμε τώρα! Κι όταν με είδε, που λέτε, παιδιά, στη σελίδα της, γέλασε τόσο ηχηρά, που μπροστά στο χαστούκι που της έδωσα, εκείνο του Γεωργίτση στη Λάσκαρη φάνταζε με παιδικό χάδι.
«Δεν είσαι εντάξει ρε …..ούλα. Πες από την αρχή, δε σε γουστάρω, δε σε θέλω, είσαι μπας κλας» λέω και διαγράφομαι αυτοστιγμεί για δεύτερη φορά από το FACEBOOK , περιμένοντας να τρέξει πίσω μου και να με φιλήσει, κλαίγοντας. Φευ.
Αλλά δεν έχουμε αλλάξει μήπως κι εμείς; Δεν ξέρω, όμως τα πράγματα στις ανθρώπινες σχέσεις μου φαίνονται αρκετά δυσοίωνα, με ευθύνη φυσικά και των δύο φύλων. Αν και εξακολουθώ να πιστεύω πως μόνο οι γυναίκες μπορούν να αντιστρέψουν πραγματικά την κατάσταση. Τελικά, είναι, μάλλον, πολύ τυχεροί, αυτοί που δεν μας έχουν...