H επιστροφή της περιβόητης γυναικοπαρέας του Μανχάταν στις ακριβές αγορές, τις μικροπαρεξηγήσεις, τους ανομολόγητους πόθους και το ατελείωτο κουβεντολόι, για τις ανάγκες της κινηματογραφικής εκδοχής της διάσημης τηλεοπτικής σειράς “Sex and the city” δρομολογεί μια παντελή απουσία πειστικών λόγων για την πραγματοποίησή της.
Στο στόρι, έχουμε τις τέσσερις γυναίκες να συμβάλλουν τα μέγιστα στις πυρετώδεις προετοιμασίες του επικείμενου γάμου της Carrie Bradshaw με τον αγαπημένο της Mr Big.
Τελικά τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο ονειρεμένα όσο η μέλλουσα νύφη τα σχεδιάζει και όλη αυτή η περιπέτεια καταλήγει σε μια αναζήτηση των ουσιαστικών και των μάταιων της ζωής μέσα από τα βλέμματα τεσσάρων προσωπικοτήτων που δεν έχουν και ιδιαίτερη κλίση προς αυτά.
Η ταινία είναι καλά κινηματογραφημένη με σφιχτή, καλλίγραμμη αφήγηση, ρυθμικό μοντάζ και αρκετά μοντέρνα πρωτότυπη προσέγγιση.
Η ιδεολογία της όμως είναι τόσο ενοχλητική, που συχνά μάλιστα σε βάζει σε σκέψεις σχετικά με τις προθέσεις των δημιουργών της, και την περίοδο που επέλεξαν να διεκπεραιώσουν το φιλμ, σε μια συγκυρία όπου η ανασφάλεια που δημιουργεί η παγκόσμια επισιτιστική κρίση και η αδυναμία αναχαίτισης της κούρσας της ακρίβειας, εκτοπίζει κάθε άλλου είδους ανασφάλεια στη σφαίρα του γκροτσέσκο.
Η γκρίζα διαφήμιση οργιάζει, κάθε πλάνο σχεδόν επισφραγίζεται από την παρουσία ενός ακριβού επώνυμου προϊόντος και η επιφάνεια στην οποία σερφάρουν διαρκώς οι βασικοί πρωταγωνιστές της σε αποτρέπουν θριαμβευτικά από το να κάνεις τελικά μια διαφορετική ανάγνωση της ταινίας.
Οι ανδρικοί χαρακτήρες βάσει και της γενικότερης φιλοσοφίας του πρότζεκτ είναι σχεδόν εξαφανισμένοι, έχουν συνήθως άδικο, και υπάρχουν μονάχα για να κάνουν τη «δουλειά», που ορίζουν οι τέσσερις φιλενάδες κατά τη διάρκεια των προγραμματισμένων συνεδριών τους. Η αγάπη έχει άμεση αντανάκλαση στην κατανάλωση και αποδεικνύεται μέσω της υπερβολικής γενναιοδωρίας, ενώ η δύναμη της συγχώρεσης έχει μια πραγματιστική, ωφελιμιστική διάσταση, θά λεγε κανείς.
Αν προσθέσετε σε όλα αυτά και την ανεκδιήγητη προσπάθεια εκβιασμού του συναισθήματος με τη χρήση της μουσικής, σε σκηνές που κάποιος από τους ήρωες έρχεται επιτέλους σε επαφή με ένα από τα προϊόντα που πάντοτε ονειρευόταν να αποκτήσει, έχετε, πιστεύω μια ολοκληρωμένη εικόνα της ταινίας που πιθανότατα θα επιλέξετε να χρηματοδοτήσετε από το υστέρημά σας.
Υποτιμητική για το γυναικείο φύλο, όσο και το παραμύθι της σταχτοπούτας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου