Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αγνοήσεις την υποδειγματική τεχνική του Robert Luketic, που προέταξε στη σκηνοθεσία του πληθώρα τεχνικών και διαφορετικών λήψεων, οι οποίες δίνουν οπτικά την εντύπωση μιας σφριγηλής και πλούσιας κινηματογράφησης. Εντύπωση που ενισχύουν, τόσο η θερμή ατμόσφαιρα όσο και τα ζωντανά χρώματα της ταινίας.
Ο σκηνοθέτης καταπιάνεται εδώ μ΄ ένα ενδιαφέρον θέμα, την ιστορία, δηλαδή, κάποιων φοιτητών του MIT, που με καθοδηγητή έναν μυστηριώδη, φιλοχρήματο, τυχοδιώκτη καθηγητή τους, συστήνουν μια καλά οργανωμένη ομάδα τζογαδόρων, που καταφέρνει να αποσπάσει τεράστια ποσά από τα τραπέζια των μεγάλων καζίνων του Λας Βέγκας.
Μια κλίκα άριστων μαθητών, πειθαρχημένη σε μια καλοδουλεμένη συλλογικότητα, που αποδεικνύεται ακαταμάχητα αποτελεσματική, για όσο καιρό τουλάχιστον διατηρεί την εστίασή της στον σκοπό, με τον ταυτόχρονο έλεγχο των παρορμήσεών της.
Για όσο διάστημα δηλαδή μορφοποιεί τα συναισθήματά της, παράγοντας πλούτο, εξασφάλιση, αυτοεκτίμηση, εμπιστοσύνη.
Στην τάξη του καθηγητή Mickey Rosa, ενός σύγχρονου Μιθριδάτη, η ευφυΐα αναζητά την επικερδή διασκέδαση και τα προτάγματα της εκπαίδευσης, περνούν σε δεύτερη, ίσως και τρίτη μοίρα. Μπροστά στο εκρηκτικό κοκτέιλ που δημιουργεί ο συνδυασμός του χρηματικού κινήτρου, με τη χαρά του παιχνιδιού, τη λαγνεία του φόβου και την ολοκλήρωση της υπερδιέγερσης, τα νεαρά φιντανάκια της αμερικανικής σχολικής κοινωνίας, εκπαιδεύονται στο να χρησιμοποιούν την υψηλή νοημοσύνη τους προκειμένου να βγάζουν χρήματα, να εξαπατούν, να ξεγελούν.
Στο ναό του τζόγου, στο «επιφανειακό» και λαμπερό Λας Βέγκας, εκεί όπου το «μέτρημα» θεωρείται η ύψιστη αμαρτία, και ο φόνος έπεται, ο καθένας από τους νεαρούς φοιτητές, που απαρτίζουν το κρυφό «ρόστερ» του καθηγητή Rosa, χάνει ένα τρυφερό κομμάτι του εαυτού του, προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της θεώρησης του υλιστικού κυνισμού και να κερδίσει σε ένα άλλο επίπεδο.
Αυτό το επίπεδο, για τον ευφυέστερο όλων, τον Ben Campbell, οριοθετείται από την υπαρξιακή ανάγκη του να εξασφαλίσει τα χρήματα που απαιτούνται, προκειμένου να σπουδάσει ιατρική στο «τσουχτερό» Χάρβαρντ, μα και την ταυτόχρονη έλλειψη εμπειριών που τον διατρέχει, και η οποία τον καθιστά, θα έλεγε κανείς μεταφορικά, σε ένα υπέροχο, μα εσαεί αδιάβαστο βιβλίο, στο ράφι μιας διαρκώς διογκούμενης ουράς αναμονής.
Ωστόσο, ο Ben θα διαπιστώσει σύντομα, πως εξαιτίας αυτής εδώ της εμπειρίας του, η ζωή θα του προσφέρει δύο πολύ σημαντικά μαθήματα: Το πρώτο, ότι ο τζόγος, πολύ γρήγορα, από μέσο εξυπηρέτησης κάποιου σκοπού, γίνεται ο ίδιος ο σκοπός και το δεύτερο ότι, η εμπειρία, όσο πιο απόλυτη είναι στα θετικά και τα αρνητικά της τόσο πιο λαμπερά σημάδια χαράσσει στις προσωπικότητες.
Η ταινία έχει λίγα, αλλά εμφανή ελαττώματα, με κυριότερο, μιας αίσθηση σεναριακής επιπολαιότητας, που έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την ορθολογιστική σκηνοθεσία και την εξαιρετικά λειτουργική χρήση του ήχου, επιτείνοντας το πρόβλημα της ανεπαρκούς αιτιολόγησης που κατά διαστήματα την ταλαιπωρεί.
Συνέπεια, αυτών, είναι, τελικά, το να μην καταφέρνει να ξεπεράσει το «ταβάνι» μιας ευχάριστης ψυχαγωγικής, ταινίας, με πυρήνα την αφοπλιστική επίδραση του εύκολου πλουτισμού στις ταλαιπωρημένες από την ανασφάλεια ψυχές των νέων ανθρώπων.
Και κάτι ακόμα, που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό: την επιβεβαίωση δηλαδή της αρχής, ότι το «εξώφυλλο» ενός ανθρώπου είναι η αντανάκλαση των εμπειριών του στον καθρέφτη του προσώπου του και όχι απλώς η διαδρομή της εξωτερικής του εικόνας προς τη φθορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου