Το κοινό συμφέρον και η κοινή δίψα για εξουσία αποτελούν τους συνεκτικούς δεσμούς των στελεχών των πολιτικών κομμάτων. Αυτό θα πει ότι δεν είναι οι κοινές πολιτικές αξίες που μοιράζονται μεταξύ τους τα στελέχη τους, αυτές που συμβάλλουν στην δημιουργία μιας συνοχής. Γι αυτό και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, χαλαρώνουν οι δεσμοί και βγαίνουν τόσο εύκολα τα καλά ακονισμένα από πριν "μαχαίρια", προκειμένου να επαναδιατυπωθεί άμεσα η έννοια του μελλοντικού κοινού συμφέροντος. Καταλαβαίνεις, βλέποντας υποψήφιους βουλευτές να μιλάνε, ότι θεωρούν σημαντικότερο αντίπαλό τους σε μια εκλογική αναμέτρηση τον συνυποψήφιό τους στην περιοχή του ίδιου κόμματος παρά τον πολιτικό του αντίπαλο. Κι αυτό πια δεν προκαλεί καμιά απολύτως έκπληξη, καθώς παγιώνεται διαρκώς στην Ελλάδα η αντίληψη ότι η πολιτική δεν είναι απλώς ένα πλαίσιο αξιών και αρχών. Είναι καριέρα, είναι αναρρίχηση και διεκδίκηση κάποιου φιλέτου από τη νομή της εξουσίας. Η συντριπτική ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου επιβεβαιώνει το παραπάνω σκεπτικό. Ο απερχόμενος πρόεδρος της παράταξης, Κώστας Καραμανλής μοιάζει σήμερα πια να μη διατηρεί ψυχικούς δεσμούς με το κόμμα του, καθώς το κοινό κομματικό συμφέρον που κλήθηκε να εκφράσει καταποντίστηκε σε μια θάλασσα λαθών, λανθασμένων επιλογών και παραλείψεων. Εγγύτεροι και μακρινότεροι πολιτικοί του φίλοι δείχνουν πλέον να μην γοητεύονται από τον παραδοσιακό καραμανλικό εγωισμό. Εκείνος με τη σειρά του θέλει να ξεμπερδεύει απ αυτή την κατάσταση μια ώρα αρχύτερα και αποφεύγει να μπει ακόμα και στη διαδικασία ερμηνείας των αιτιών που προκάλεσαν την πρωτοφανή συντριβή της 4ης Οκτωβρίου. Φυσιολογικό να συμβαίνει σε ανθρώπινη βάση, αλλά αδικαιολόγητο σε πολιτική. Άλλωστε οι πολιτικοί ηγέτες δεν χρειάζονται τέτοιου είδους διαδικασίες προκειμένου να αντιληφθούν τα λάθη τους γιατί έχουνε τόσο παγιωμένες απόψεις που αυτές στα μάτια τους λάμπουν σαν την απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια. Όταν είσαι πρωθυπουργός πρέπει να είσαι βέβαιος για ότι αποφασίζεις, κι αν δεν είσαι να το παριστάνεις.
Έτσι ο Καραμανλής για τον Καραμανλή πιθανότατα σήμερα να πίστευε ότι ήταν έτοιμος για την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 2004 παρά την ελάχιστη επαγγελματική και πολιτική εμπειρία που είχε επιδείξει ως τότε κι ότι συνέθεσε μια κυβέρνηση, στην οποία το μόνο που καταλογίζει είναι ότι δεν προχώρησε όσο γρήγορα θα ήθελαν οι πολίτες τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που έπρεπε να λάβει. Δεν θα σκεφτεί ακόμα ότι πέρα από την οικονομική κρίση που φόρτωσε την συγκυρία της διακυβέρνησή του με ένα τεράστιο βάρος αλλά και μια πολύ βολική δικαιολογία κυβέρνησε για 4 σχεδόν χρόνια σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας, ελλείψει ουσιαστικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να μπορέσει να παράξει έργο, αντί να αντιπολιτεύεται το αντιπολιτευόμενο ΠΑΣΟΚ.
Τελικά είναι φανερό ότι η προηγούμενη κυβέρνηση κατάφερε να βρει κάποιο βηματισμό μόλις τους τελευταίους μήνες της θητείας της, νιώθοντας για πρώτη φορά την καυτή ανάσα της κοινωνικής και πολιτικής πίεσης που δημιουργούσαν οι διαρκώς επιδεινούμενες συνθήκες σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, μόλις λίγο πριν τις ευρωεκλογές. Μια έλλειψη πίεσης και ελέγχου, τα πρώτα χρόνια της θητείας της, που τελικά της κόστισε όσο τίποτε άλλο. Τότε που, ελλείψει αξιόπιστου αντιπάλου, έμπαιναν τα θεμέλια της αλαζονείας και των σκανδάλων που καρποφόρησαν μόλις λίγα χρόνια αργότερα. Για την ιστορία τελικά και την διαμορφωμένη υστεροφημία ενός πολιτικού προσώπου πρέπει να είναι αρκετά επώδυνο να παραλαμβάνει και να παραδίδει καμένη γη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου