Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΖΩ (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Αν η αγάπη είναι το ήμισυ του παντός και το απόλυτο δεύτερο ξεκίνημα στη ζωή μας, το υπόλοιπο ήμισυ είναι όλοι εκείνοι οι παράγοντες που μας κρατούν μακριά της: η ατολμία, η ατυχία, η απληστία, η κακή στάθμιση των ουσιαστικών πραγμάτων κτλ.

Ένας από τους παραπάνω παράγοντες, λοιπόν, και συγκεκριμένα ο δεύτερος, οδήγησε τη Miss Pettigrew στη δυσμένεια της υπευθύνου του γραφείου που της εξασφάλιζε εργασία σε διάφορα σπίτια του Λονδίνου και από εκεί στην απόγνωση της ανέχειας.

Ως νταντά, οικονόμος ή υπηρέτρια, σε σπίτια μίζερων «καβαλημένων» μεσοαστών η συμπαθητική γυναίκα με τις απαραβίαστες ηθικές αρχές και την αυστηρώς εκκλησιαστική ανατροφή δεν είχε και πολλές ευκαιρίες να ξεφύγει από τα συναισθηματικά της αδιέξοδα και να αποτινάξει από την ψυχή και τη ζωή της τα βαρίδια της απογοήτευσης και τα ψυχολογικά τερτίπια των αλησμόνητων απωλειών.

Αυτήν λοιπόν την ώθηση, που τόσο πεισματικά αναζητά η Pettigrew, σε λάθος, όμως, χώρους και με τον λάθος συνήθως τρόπο, θα της την προσφέρει, κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα ξεχωριστής ημέρας, η μοναδική παραβίαση της ακαταπόνητης ηθικής της, όταν θα αποτολμήσει, υποδυόμενη κάποια άλλη, να πιάσει δουλειά ως «κοινωνική γραμματέας» στο σπίτι μιας αλαφρόμυαλης νεαρής “σταρλετίτσας”, της γοητευτικά απροστάτευτης, Delyssia Lafose.

Τότε τα πράγματα θα αρχίσουν να ρέουν σχεδόν αβίαστα, μπαίνοντας σε μια λογική σειρά, με μοχλό το αδιευκρίνιστο εκείνο άγγιγμα ψυχής που γαργαλάει έναν άνθρωπο όταν συναντά στο πρόσωπο ενός ξένου την πραγματική εμπιστοσύνη, εκείνη δηλαδή που του επιτρέπει να αποκαλύπτει τον αληθινό εαυτό του, από την πρώτη κιόλας σύσταση, όσα ελαττώματα κι αν καταχώνιαζε βαθιά μέσα του τα προηγούμενα χρόνια.

Τελικά, η Miss Pettigrew θα μάθει στη νεαρή Delyssia τα μυστικά της έλλειψης της αγάπης και θα διδαχθεί από εκείνη τη σοφία και την αποτελεσματικότητα της αυθορμησίας και της απώλειας του ελέγχου.

Ενδιαφέρουσα ταινία, ευχάριστα στοχαστική, συναισθηματικά μελωδική, αλλά και προβλέψιμα κλισαρισμένη, στο ύφος των παλιών κομεντί του Χόλιγουντ.

Αυστηρή δομή, πλάνα βουτηγμένα σε ζεστά εγκάρδια χρώματα και μουσική συνεχώς παρούσα.

Μια ψυχαγωγική ταινία για την ακαταμάχητη ομορφιά της απλότητας, την ασφάλεια της αληθινής αγάπης και την επισφαλή επίδραση του χρήματος στις ζωές και τις αποφάσεις των στρεσαρισμένων ανθρώπων, που κάποτε υπερτίμησαν τη χρησιμοθηρική αναγκαιότητα μιας επιλογής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου