H ύπαρξη συχνά μας προορίζει για ταξίδια διαφορετικά απ αυτά που εμείς σχεδιάζουμε να κάνουμε και αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα, η ζωή βάζει κάτω από τα πόδια μας τον δρόμο που εκείνη επιθυμεί να ακολουθήσουμε.
Ο Tony Stark, πάμπλουτος έμπορος όπλων, κυνικός και αδυσώπητος καπιταλιστής αλλά και φιλοσοφημένος πολεμοκάπηλος δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον κανόνα που θέλει τα ανθρώπινα όνειρα να αποτελούν κάποιες φορές σηματοδοτήσεις σ ένα υπέροχο άδειο δρόμο που δε βγάζει πουθενά.
Υπήρξε ένα «παιδί θαύμα», λόγω της εξαιρετικής του ευφυΐας, και απόγονος εμπόρου όπλων, άρα η καριέρα του ήταν λίγο ως πολύ προδιαγεγραμμένη. Έπρεπε να μάθει από νεαρή ηλικία να βγάζει όσο το δυνατό περισσότερα χρήματα, αξιοποιώντας στο έπακρο το πνευματικό του δυναμικό, μέσα στα απαρέγκλιτα πλαίσια που του έθετε το οικογενειακό του περιβάλλον. Και όσο αυτό το έκανε καλά τόσο βαθύτερα βουτούσε μέσα σε μια ζωή, που δεν ήταν η δική του.
Αργά ή γρήγορα, όμως, θα ανακάλυπτε ότι σε κανέναν άνθρωπο δεν αρμόζει ένα πεπρωμένο που απλώς θα του επιτάσσει να παράγει πλούτο και καταστροφή.
Ο τρόπος που το διαπιστώνει τελικά έχει να κάνει με μια τραυματική του εμπειρία, όταν, κατά την διάρκεια της ομηρίας του, από Αφγανούς τρομοκράτες, διαπιστώνει, προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του, ότι μπορεί να υπάρξουν και άλλες πιθανές και εξίσου ενδιαφέρουσες αντανακλάσεις της πνευματικής και επιχειρηματικής του υπεροχής.
Η μεταμόρφωσή του σε ηγέτη, που θέτει τις δυνάμεις του στην υπηρεσία των αδύναμων και ανίσχυρων του κόσμου έρχεται ακριβώς την ώρα που συνειδητοποιεί πως, καλά είναι τα χρήματα, οι δόξες και η μέθή της εξουσίας, αλλά έχει κι ένα πεπρωμένο να εκπληρώσει. Το σύστημα, όμως, ευθύνη για την αποθράσυνση του οποίου έχει και ο ίδιος, δεν πρόκειται να ανεχτεί μια τόσο ριζοσπαστική αλλαγή στάσης από έναν άνθρωπο που αποτελούσε μέχρι πρότινος την αιχμή του δόρατός του.
H μεταφορά των περιπετειών του δημοφιλούς σούπερ-ήρωα, «Iron Man», από τις ιλουστρασιόν σελίδες του πασίγνωστου κόμικ στην άπλα της κινηματογραφικής οθόνης υπήρξε γοητευτικά επιτυχής και αιφνιδιαστικά ευχάριστη. Με σφιχτή πλοκή, εξαιρετική σκηνοθεσία και πνευματώδες σενάριο, αλλά κυρίως χωρίς εξαντλητική χρήση της τεχνολογίας και των γραφικών, ο Jon Favreau δημιουργεί μια φόρμα, πρωτόγνωρα αφαιρετική για ταινίες αυτού του είδους, που απορροφά το ενδιαφέρον μας μέχρι το τελευταίο καρέ και αφήνει υποσχέσεις για μια ακόμα πιο φιλόδοξη συνέχεια.
Εντυπωσιακό καστ, στελεχωμένο από ικανούς ηθοποιούς, οι οποίοι δείχνουν σε γενικές γραμμές να απολαμβάνουν τόσο την παρουσία τους στην ταινία όσο και τις προσωπικές τους μεταμορφώσεις , αλλά και κάποιες εμφανείς αδυναμίες όπως για παράδειγμα, η προπαγανδιστική υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αίσθηση και ο ανεπαρκώς ανεπτυγμένος ρόλος της Virginia Potts που μοιάζει ιδιαίτερα στενόχωρος στο σώμα της γοητευτικής Gwyneth Paltrow.
Εν κατακλείδι, η τελική και σημαντικότερη αναμέτρηση του ήρωα, η μάχη των μαχών, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, από την προσπάθεια υπερνίκησης του παλιού του εαυτού, ή καλύτερα όλων εκείνων των απόψεων που αντιπροσώπευε μέχρι σήμερα. Ενός γίγαντα δηλαδή, που έχει ως «αχίλλειο πτέρνα του» την έλλειψη αληθινού οράματος και κοινωνικής ευαισθησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου