LES TEMOINS (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Κάθε ιστορία αναπτύσσεται μέσα από τα αλλότροπα βλέμματα των πρωταγωνιστών της και φυσικά μέσα από τις προσωπικές οπτικές τους απόψεις.

Η γωνία λήψης λοιπόν, από την οποία ο Adrien, ένας καλλιεργημένος ομοφυλόφιλος γιατρός, που αναζητά απεγνωσμένα συναισθηματική κάλυψη και συντροφικότητα, παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω του, θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με ένα διερευνητικό πανοραμίκ, που καταλήγει πάντοτε να κοιτά θλιμμένα προς ένα άψυχο αντικείμενο.

Αντιθέτως, η Sarah, μια συγγραφέας παιδικών μυθιστορημάτων, που μοιάζει, λίγο ως πολύ, μετά τη γέννηση του μωρού της, σαν μια κάμερα καρφωμένη στο έδαφος , καταγράφει παθητικά, μονάχα ότι περνάει και κινείται μπροστά της, στον στενά περιορισμένο ζωτικό της χώρο. Το τελευταίο πράγμα που φαίνεται να την απασχολεί είναι το νεογέννητό της, το οποίο μοιάζει στα χέρια της περισσότερο με ένα ερωτικό ατύχημα που την εμποδίζει να γευτεί ολόψυχα τους χυμούς της ζωής, του έρωτα και της δημιουργίας, παρά με την «επιούσια» ευτυχία της μητρότητας.

Ο σύζυγος της Sarah, ένας σεξουαλικά «παμφάγος» αστυνομικός, ονόματι Mehdi, ο οποίος βλέπει τον κόσμο άλλοτε από ψηλά ως «πλονζέ» και άλλοτε με την αδιάκριτη αφέλεια ενός άτσαλου και αμήχανου «Ζοομ», αποτελεί κι αυτός μια από τις ακμές ενός ιδιότυπου ερωτικού μπερδέματος, όταν αποφασίζει να διερευνήσει εξαντλητικά τις ηδονιστικές του δυνατότητες.

Το βλέμμα του Manu, που από την πλευρά του, έρχεται στην πόλη ως ένας νεαρός, απερίσκεπτος επαρχιώτης που θέλει να ξεδώσει, μακριά από την ηθική δυσκαμψία του τόπου του, μοιάζει με μία κάμερα στον ώμο, που αναζητά λαίμαργα εικόνες και στιγμιότυπα, χωρίς να ενδιαφέρεται και πολύ για το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα των καταγραφών του.

Η Julie τέλος, η αδελφή του Manu, μια τραγουδίστρια της όπερας, εντελώς αποστασιοποιημένη απ όσα δεν αφορούν την δουλειά της, μοιάζει να βρίσκεται διαρκώς σε «αμόρσα», ρίχνοντας την «ασεξουαλική» σκιά της πάνω στο κύριο θέμα του κάδρου. Καταφέρνει ωστόσο να συγκλονίσει, όταν παραδέχεται πως θρηνεί μονάχα για όσο η θλίψη της δεν είναι γίνεται τόσο διαβρωτική για να απειλήσει τη φωνή και την καριέρα της. Σκιαγραφώντας σε μια φράση το πορτρέτο του καριερίστα του επόμενου αιώνα.

Αυτή είναι όλοι κι όλοι οι φορείς της ιστορίας του Techine, που τοποθετείται χρονολογικά στις αρχές της δεκαετίας του 80, σε μια εποχή δηλαδή κομβικής σημασίας για την ιστορία του πλανήτη και του έρωτα. Τότε που το AIDS κάνει την εμφάνισή του για να αλλάξει καθοριστικά την ερωτική και συναισθηματική ζωή των ανθρώπων.

Την ώρα, μάλιστα, που οι πόρνες αναρωτιούνται τι ακριβώς να σημαίνει η λέξη «προφύλαξη» και οι ομοφυλόφιλοι μεταφέρουν εν αγνοία τους το σπόρο του θανάτου στους εραστές τους, η είδηση ότι ο Manu πάσχει από την καινούργια αυτή θανατηφόρα ασθένεια, παγώνει τη σεξουαλική ορμή των «Μαρτύρων», που βυθίζονται προσωρινά στο φόβο και τις ενοχές. Όπως άλλωστε και όλος ο κόσμος εκείνη την περίοδο. Μια νέα εποχή ξεκινάει με «Ζένερικ» την περιγραφή ενός νέου φόβου, μιας νέας συγκεκαλυμμένης αποστείρωσης.

Τελικά, όλα αυτά, να προορίζονται άραγε, μονάχα για να τροφοδοτήσουν με υλικό το βιβλίο της Sarah;

Ή μήπως η προκλητική σπουδή των διαπροσωπικών σχέσεων εκείνης της περιόδου κατά την οποία κλείνει ολοκληρωτικά ο κύκλος της σεξουαλικής απελευθέρωσης, ανοίγοντας ταυτόχρονα, εκείνος της «περιχαρακωμένης» σεξουαλικότητας να αποτελεί το θέμα ενός βιβλίου που, ελλείψει ευοίωνου τέλους, δεν έχει γραφτεί ακόμα;

Πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες αποδεικνύουν ότι όταν το σεξ και η ανάγκη για συναισθηματική ολοκλήρωση γεννούν αμφότερα μια νέα δύναμη χειραφέτησης, ικανή να κινητοποιήσει και να ακινητοποιήσει τον κόσμο, νέοι δρόμοι διαφαίνονται στον πολιτισμό, την οικονομία, τις διαπροσωπικές σχέσεις και την αυτογνωσία.