Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

VALSE SENTIMENTALE (ΑΡΧΕΙΟ Β)

Είναι δύσκολο να αγνοήσεις, αν έχεις αγαπήσει τον κινηματογράφο μέσα από την ποικιλία των αφηγηματικών του τεχνικών και τον πλουραλισμό των διαφορετικών προσεγγίσεων του, το σκηνοθετικό ντεμπούτο μιας νεαρής δημιουργού, στην προκειμένη περίπτωση της Κωνσταντίνας Βούλγαρη.

Ένα περισσότερο μάλιστα, όταν καταπιάνεται σ αυτό με ένα τόσο σημαντικό και επίκαιρο κοινωνικό θέμα, όπως είναι η απομόνωση των ανθρώπων στα προσωπικά τους σύμπαντα και η αδυναμία τους να φιλοξενήσουν σ αυτά τους υπόλοιπους, το οποίο η νεαρή σκηνοθέτιδα προσεγγίζει με ξύλινη, ρεαλιστική ματιά και χωρίς διάθεση για στρογγυλοποιήσεις και «παραμυθιάσματα». Σ ένα πρωτόλειο φιλμ γεμάτο αιχμηρές γωνίες και ψυχικές αναθυμιάσεις, όπου κυριαρχεί το σκοτάδι, η μελαγχολία και η σκληρότητα των ήχων, οι δύο βασικοί ήρωες προσπαθούν να χορέψουν έναν χορό που τον μαθαίνουν στην πράξη, τσαλαπατώντας ο ένας τον άλλον μέσα από ένα διαρκές «συγγνώμη» και ένα ατελείωτο πισωγύρισμα. Εκφράσεις που μασιούνται από φόβο μη βγουν ολόκληρες κι ένας διαρκής κόμπος στο στομάχι και το λαιμό που αποτρέπει την καθαρότητα της εκμυστήρευσης και θέτει υπό διαρκή ομηρία τα συναισθήματα. Πριν όμως μάθουν τα βήματα του σπαρακτικού χορού τους οι δυο τους πρέπει να αρχίσουν να αποδέχονται το άγγιγμα του άλλου, αφοπλίζοντας τις ψυχαναγκαστικές αντιστάσεις τους προκειμένου να αντιμετωπίσουν με γενναιότητα το ενδεχόμενο νόθευσης με λίγη χαρά, της ασφαλής μελαγχολίας της ρουτίνας τους.
Αλλά κυρίως πρέπει να αντιληφθούν ότι ο φόβος της απώλειας μιας αγάπης είναι τελικά ισχυρότερος από την ίδια την απώλεια.

Συνηθισμένα φαινόμενα του καιρού μας, ο φόβος της αγάπης, η δυσκολία στο άνοιγμα και το απροσπέλαστο αδιέξοδο που υψώνουμε κάθε φορά που προσπαθούμε να βγούμε από το καβούκι μας για να συναντήσουμε κάποιον άλλο άνθρωπο, εγκλωβίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις σε ασφυκτικά περιγράμματα. Και τα πράγματα δυσκολεύουν τραγικά κάθε φορά που αυτός ο άνθρωπος μιας ενδιαφέρει πραγματικά και ενθαρρύνει την ψυχή μας

Η Βούλγαρη μας μιλάει για όλα αυτά με ειλικρίνεια και κάποιες στιγμές καταφέρνει να μας σύρει ανίσχυρους προς την δική της αλήθεια. Η ταινία έχει λογικές αδυναμίες, αλλά και αδικεί κάποιες στιγμές υπερβολικά τον εαυτό της με αιχμή του δόρατος μια «αφροντισιά» στο διάλογο. Μια συνεχής συνομιλία μεταξύ δύο ανθρώπων που θέλουν να πουν πολλά, αλλά ταυτόχρονα και να μην ακουστεί τίποτα απ όλα αυτά, θα ήταν ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα ακόμα και για τον εμπειρότερο σεναριογράφο και θα έπρεπε εδώ να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη αφοσίωση. Είναι πράγματα όμως που διορθώνονται, αλλά δυστυχώς από την επόμενη απόπειρα, αν και η τρυφερότητα που αισθανόμαστε για οποιονδήποτε νέο άνθρωπο πραγματοποιεί το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο, εδώ συνδυάζεται και με την διαπίστωση ενός αυθεντικού αισθήματος για την τέχνη.

Το “Valse Sentimentale” δεν είναι τελικά μια ταινία μαζικής επιρροής αλλά σίγουρα θα θέλξει ατομικά προσωπικότητες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου