Τα προηγούμενα 5 χρόνια ουσιαστικά η χώρα υπολειτούργησε. Πρώτον, σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, έχοντας μια κυβέρνηση κι ένα πρωθυπουργό που έδειχναν να μαθαίνουν τη δουλειά τους στου “κασίδη το κεφάλι”. Δεύτερον, σε επίπεδο κοινωνίας από τις αλλεπάλληλες διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις, πορείες, οι οποίες, σε συνάρτηση με τον κυνισμό του κεφαλαίου, που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και να μετατρέψει την έννοια της εργασίας σε αναλώσιμο προϊόν, στραγγάλισαν τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Έχουμε λοιπόν από τη μια τους επιχειρηματίες να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενους προσφέροντας τους διαρκή ανασφάλεια και ελαστικές επαγγελματικές σχέσεις κι από την άλλη ολόκληρες επαγγελματικές κατηγορίες να ζουν διαρκώς επιχορηγούμενες έχοντας στρογγυλοκαθίσει πάνω σε δήθεν κατακτήσεις, οι οποίες δεν δικαιολογούνται από το έργο που παράγουν, επιβαρύνοντας την προοπτική της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της. Αυτές είναι οι δύο βάρκες πάνω στις οποίες πατάει το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα, που συνοψίζεται στην κουλτούρα σύγκρουσης και την έλλειψη παραγωγικότητας. Διότι τελικά είναι δεδομένο ότι όσο η παραγωγικότητα δεν μεγαλώνει, όσο δηλαδή δεν διευρύνεται η πίτα του εμπορίου, τόσο οι Έλληνες θα τρώνε τις σάρκες τους προκειμένου να αποσπάσουν κάποια οφέλη εις βάρος του υπόλοιπου πληθυσμού.
Τελικά, τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι εργαζόμενοι θα έπρεπε, σ αυτή τη φάση, να αναλογιστούν ποιοι είναι οι λόγοι που, ενώ οι πρώτοι λειτουργούν χωρίς σεβασμό προς τον εργαζόμενο και οι δεύτεροι απεργούν και διαδηλώνουν περισσότερο από κάθε άλλο ευρωπαϊκό λαό, δεν δικαιώνονται τελικά οι επιλογές τους, καθώς ούτε υγιή και παραγωγική επιχειρηματικότητα έχουμε από τη μια, ούτε φυσικά από την άλλη, ουσιαστική βελτίωση μισθών και όρων εργασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου