Η απογοήτευση και ο ενθουσιασμός είναι συναισθήματα που διαπνέουν λαούς χωρίς συγκεκριμένο προσανατολισμό και έρμα. Λαούς που άγονται και φέρονται στις φουρτούνες και τις νηνεμίες της εκάστοτε συγκυρίας. Που πανικοβάλλονται και εφησυχάζουν το ίδιο εύκολα. Λαούς χωρίς παραγωγική νοοτροπία, χωρίς δημιουργική ανησυχία και αυτοεκτίμηση όπως ο δικός μας. Σήμερα τα πράγματα βρίσκονται σ ένα οριακό σημείο, όπως βρέθηκαν και αρκετές φορές στο παρελθόν. Τότε αντιμετωπίσαμε τις φουρτούνες χωρίς να αλλάξουμε οι ίδιοι και γι αυτό ήρθαν νέες φουρτούνες που απαιτούν ακόμα πιο δραστικές παραχωρήσεις και θυσίες. Αν η αισιοδοξία για την επόμενη ημέρα, που λογικά θα αρχίσει να διαφαίνεται μέσα στο 2010 θεμελιωθεί σε ευκαιριακές νίκες και φανφαρόνικες προσπελάσεις των σκοπέλων, θα δυσχεραίνουμε ακόμα περισσότερο τη θέση μας και θα υπονομεύσουμε το μέλλον των επόμενων γενεών. Όπως οι προηγούμενες υπονόμευσαν το δικό μας. Αν το κίνημα αποδείξεων που αρχίζει να αναπτύσσεται κατ ανάγκη στη χώρα αποδειχτεί μια πομφόλυγα και επιστρέψουμε στις παλιές μας συνήθειες, που μας θέλουν να μην κόβουμε και να μη ζητάμε αποδείξεις για τις συναλλαγές μας, κι αν, όταν το καράβι ελλιμενιστεί σε πιο ήσυχα νερά εξακολουθούμε να καταναλώνουμε περισσότερα από αυτά που παράγουμε θα παραμείνουμε μια ζωή βαλτωμένοι και πελαγωμένοι στη μιζέρια μας. Το πραγματικό ελληνικό πρόβλημα άλλωστε είναι η νοοτροπία. Αυτή που καλλιεργούμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε τότε που οι γονείς μας παύουν πια να ζούνε για τον εαυτό τους και όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας. Σ αυτό το πλαίσιο μεγαλώνει ο σύγχρονος Έλληνας. Γαλουχούμαστε ως όντα εγωκεντρικά όπου τα δικαιώματά μας είναι σημαντικότερα από τις υποχρεώσεις μας, τις οποίες πάντα βρίσκουμε τρόπο να παρακάμψουμε. Ένα νέο μοντέλο πολίτη, λοιπόν, πιο υπεύθυνου, πιο ανεξάρτητου, πιο συνειδητοποιημένου, πρέπει να αναπτυχθεί από τις νέες γενιές, παράλληλα με την απεγνωσμένη προσπάθεια των παλιών να πληρώσουν με τόκο το τίμημα της συναισθηματικής τους ανωριμότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου