Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Ο ήχος της χορδής που σπάει, είναι ένα FA πλατωνικό
της έμπνευσης που αναζητάει, πολιορκητικό κλοιό
λουστρίνια φόρεσε η σκιά μου, για να διευθύνει τη σιωπή
που γλίστρησε απ τα δάχτυλά μου, σαν την διαύγεια του μπεκρή

Πτώμα, βαθιά σου αναβλύζει μια λαβωμένη αστραπή
κι ανταρσία ξεκληρίζει την όψιμη απογραφή
έσφιξε ο ναύτης τα ζεμπίλια φύσηξε βρώμα στο βοριά
στο κόκκινο έσβησε η καντρίλια, μ ακούστηκε το μαύρο 7

Όσα μπαρκάρανε βαπόρια χωρίς του χάρτη τον μπελά
φύγανε άγουρα αγόρια και επιστρέψανε πουλιά
Πάνω στην άγκυρα φωλιάζει η φαντασία του πτηνού
κι ο καλλιτέχνης καμπουριάζει, κάτω απ το βάρος του φελλού

Στη φυσαλίδα που μου κρύβεις, ξεχνιέται ένα πειστήριο
θεέ, ποιους άραγε αμείβεις με το βασανιστήριο
να ψάχνουνε ρωγμές στους κόσμους με μια αγχωμένη αναπνοή
τους «γιακαδιάζεις» σαν τους δυόσμους, που αρωματίζουν τη ζωή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου