Ακέφαλο άτι, σε ουράνιο λιβάδι της Θήρας
στερνή στροφή, της λάμπας του φάρου των αισθήσεων
πέπλο της φρίκης, ουρανέ των εκδικήσεων
πως μετανοείς για το άρωμα που θάβουν οι λέξεις;
Κάθε μέρα αντικρίζεις τη χαμένη αμετροέπεια
με τα μάτια των οπλών σου τριποδίζεις
ποιος σου έμαθε «στο γόνατο» να ελπίζεις
πως θα έχει η δυστυχία σου συνέχεια;
Ποια αυγή, ποια ουτοπία σε κυβέρνησε
γιατί τρέμει σαν το πάπλωμα η καλύπτρα
ποια αρχαία τυραννία σε ξεγέννησε
βασιλιά, χωρίς βασίλειο και σκήπτρα;
Τώρα ορίζω την ώρα της άφιξης
κάθε συνάντηση και μια υπόσχεση οδύνης
που είτε την κρατάς είτε την δίνεις
γεννά απρόσκλητα ξεβράσματα της άρνησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου