ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΟΥ

Στην ανάσα σου γέρασα κόμισσα τυφλή
σε έναν καλόγερο κρεμάστηκα ζωής
στις στροφορμές, της ανάμνησης, το ερείπιο
πάλι σε αγγίζω με μιας μέλισσας ψυχή

Μωβ συνταγές στο κρυστάλλινο δάπεδο
απαλλαγών και απαρέγκλιτες δεσμεύσεις
φυλλοβολή στο σκαμμένο σου ηλιοτρόπιο
κάψε το όπιο, να πάψουν οι κραυγές

Πέρνα όπως φεύγεις, όπως πεθαίνεις, κι ότι ώρα θέλεις εσύ, να αγκαλιαστούμε, να σκορπιστούμε
στις τέφρες του ζεστού χειμώνα,
κάθε νεκρός, πάντα μαζί του σέρνει, τον αρχαίο βασιλιά της Αιγύπτου και πέντε έξι ακόμα αγαπημένους υπηρέτες της απουσίας του, ζωντανούς, ζωντανούς- νεκρούς, νεκρούς-ζωντανούς, που πρώτοι ανασταίνονται κάθε πρωϊ και το βράδυ πάλι αργά, πρώτοι υπηρετούν την ασημένια σκονισμένη πέτρα στο υπόγειο ατομικό ακρωτήρι...

Με βαραίνουν πεπραγμένα που δεν σηκώνονται
και πεπρωμένα από άρρωστο αιώνα, αμίλητο, ακούνητα πεπρωμένα,
μέτρα μου τον πυρετό της άνοιξης, στο φαιό μαντήλι σου
και σφούγγισε τη θλίψη απ τα μέτρια τα ύψη, του δίχως εσένα
Φως, βουνά, καμένα ελάφια,
φυτρώνουν πεταλούδες στα χωράφια, όλο σάρκα
και δελφίνια από κρέας σόγιας, χοροπηδούνε στους ωκεανούς,
σώζοντας από τους κυνηγούς, καρχαρίες και σελάχια
Ο κόσμος περιδιαβαίνει σαν ελεγεία που δεν μπορεί να βυθιστεί
με δόντι αστραφτερό από την άγρια σαπίλα του φόρου πολυτελείας
Υποτονικά περάσματα, ξεπερασμένα, ελλόγιμα, φωτισμοί
που λιγοστεύουν την ανούσια απόγνωση
και νοστιμίζουν τους σαρκώδεις χυμούς των σκουπιδιών
οι κυρτές των μαχαιριών, αυτό είναι το μέλλον του θανάτου μου
Για του ανθρώπου, ποιος μπορεί να φανταστεί;

Να είσαι ναύτης σ ένα όνειρο νεκρού στα 1930
ή ένας φυλακισμένος στρατιώτης στην αφανισμένη Μαδρίτη;
και να ξεγελάς λίγο την επιστήμη ;
ή, μήπως, να σε βοηθάει
ένας πλαστικός επιστήμονας να γερνάς,
προσθέτοντας σου ρυτίδες, εκεί που δεν είχες
και ονειρευόσουν πάντα να αποκτήσεις;