Είσαι το στέμμα της πιο γλυκιάς παρακμής
εσύ Αφροδίτη, του άσκημου χνώτου αγέρι
το ψευτοφέγγαρο μιας χρόνιας λοβοτομής
και το κερένιο δεξί, της αγάπης το χέρι
Σκούφους μαζεύει ο λύκος της ανακωχής
πίσω από βάρκες που ρίζωσαν πάσσαλοι μαύροι
φτύνω μια λέξη στην άκρη της δεξαμενής
και πλημμυρίζει νερά τ΄ ουρανού το καράβι
Ποιος γέμισε το ταξίδι, θεριά αχινούς;
και πινακίδες με όνειρα δίχως αξία
πώς να διαλέξεις σε τόσες μυριάδες οδούς
που σου υπόσχονται όλες ατέλειωτη ευθεία
Στον μόνο δρόμο που πίστεψα αληθινά
ήταν σ αυτόν που κατέληγε στ αδιέξοδό μου
ήταν μια πρόφαση ειρήνης σε χρόνια σκληρά
για να αρχίσω να σκάβω τον υπόγειό μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου