ΒΟΥΛΙΜΙΑ

Ας πούμε από σήμερα τη θλίψη τρικυμία
και την ψυχή που δένεται με τ αδειανό στομάχι
ας βρούμε μια παράλληλο που να την ξεχωρίζει
γιατί δεν είναι όμοια το σώμα και το πνεύμα

κι όταν το πνεύμα σου διψά δεν του αρκούν ποτήρια
κι όταν το σώμα σου πονά δεν ξέρει από λόγια
γιατί λοιπόν τα έμπλεξες στο ίδιο φαγοπότι,
γεμίζοντας καυσόξυλα την άδεια αγκαλιά σου;

ανοίγοντας παράθυρα στα σκάρτα κομπλιμέντα
και ρίχνοντας τις γέφυρες στου δρόμου την ουσία
που είναι όσα πράγματα αρκούνε και γεμίζουν
τον κόσμο από μόνα τους, χωρίς περίσσια λάμψη

το αίσθημα, το όραμα, η πίστη κι η αγάπη
αυτά που όταν λείπουν δεν είσαι ο καπετάνιος
αυτού του σαπιοκάραβου που το γεμίζεις στάρι
που όταν πια ξεχύνεται από τα φινιστρίνια

ανοίγεις με τα δάχτυλα την πόρτα του εμετού σου
και η τροφή αχώνευτη απλώνεται στο μπάνιο
μαζί με όσα άκουγες ολόκληρη βδομάδα
για νά σαι πάλι έτοιμη ν ακούσεις άλλα τόσα

γιατί ο κόσμος σ έμαθε σαν άρρωστο ζωάκι
και συ, μ αυτόν συνήθισες τον τρόπο να χλευάζεις
το ένα, διευρυμένο σου βαθύ ψυχο-στομάχι
κι η πείνα που δε γνώρισες θα σου κρυφογελάει
που βλέπει πάντα ένα κενό βαθιά σου να πεινάει