Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Σπίτι παλιό ερειπωμένο
των παιδικών μου χρόνων
που όταν έπιανε η νύχτα
πάντα εγώ θα σε πλησίαζα

όταν ησύχαζε η γειτονιά
απ’ των παιδιών τα κλάματα
με τα γόνατα ψημένα
από του δρόμου την τριβή

σα μυρωδιά κτισμένη
με σκόνη κι άλλα πνεύματα
που δε μίλαγαν για ώρα
όταν μ’ έβλεπαν να κρύβομαι

κάτω απ’ το κάδρο του παππού
και της γιαγιάς το κέντημα
ώσπου να δω σε μια γωνιά
δύο γαλάζια βλέφαρα

ένα κορίτσι που ποτέ
τα μάτια μου δεν άγγιξαν
και ο θυμός της μοιρασιάς
έγινε αγάπη αμόλυντη

που στρίγγλισε σαν άγγιξε
βαθιά μου ερωτήματα
τι γίνανε οι άνθρωποι
που κρέμονται στους τοίχους;

κι αν τούτα τα περάσματα
θυμούνται ακόμα άνθρωποι
που ζούνε κι αναπαύονται
σε σπίτια δίχως σκόνη

κι αν μόνο το εγκατέλειψαν
ή έχουνε πεθάνει
και τό’ χουνε σα στέγη τους
φαντάσματα του δρόμου

κι αν είναι επικίνδυνο
πως λένε οι μανάδες
γιατί κοιμούνται μέσα του
ανώμαλοι και ξένοι

ή είναι απλά η καλύτερη
κρυψώνα στο κρυφτό τους
και σ΄όλα αυτά απάντησα
με μια φωτογραφία
που μ’ έδειχνε πεντάχρονο
μπροστά σε μία λεύκα

στο κομοδίνο πού’ μαθα
να πιάνω το μολύβι
και μέχρι εκεί δεχόμουνα
να φτάσω για την ώρα

στην άγρια ερώτηση
“γιατί δεν τη μαζεύεις;”
απάντησε σαν όνειρο
βαθύ απ’ την πλατεία

μία φωνή μακάρια
να λέει ξελευθερία
κι αυτό που αισθανόμουνα
το ξέθαψαν τα λόγια
όταν μετά συνήθιζα
ν΄αφήνω ξεχασμένα
ασήμαντα αντικείμενα
για να ξαναγυρνάω
γιατί υπάρχουν άρρωστες
πτυχές της ιστορίας
κεφάλαια απόκληρα
γραμμένα σ’ άσπρη σκόνη
σαν κάποια απ’ τα ζητήματα
που δεν ξεκαθαρίζουν
γιατί σου δίνουν μέθοδο
οι χαμένες υποθέσεις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου