Ο ΚΙΝΕΖΟΣ

Ο Σεγκγιουάν, ο Κινέζος
διαβάζει τα βράδια στο θεό, ένα παραμύθι
από τη ανίερη μυθολογία των παγωμένων σοδειών του Απρίλη

ο Σεγκγιουάν ο Κινέζος
ξεφλουδίζει εδώ και αιώνες ένα στυφό σταφύλι
για να φτάσει στις φλέβες των κουκουτσιών του
και τα χέρια του κολλάνε στις γιορτές από το ρετσίνι της προσμονής
αντικρίζει κάθε μέρα, έναν εξωμότη αϊτό, κρεμασμένο στο ταβάνι της παράγκας του
που έρχεται για να του υπενθυμίσει,
πως η ελευθερία είναι μια ελλειπτική τροχιά
που ωριμάζει μονάχα μέσα στην αέναη κίνηση ενός ξεθυμασμένου δωματίου
κοιτά τα σπαρτά, που γέρνουν σαν γριούλες στην αποφορά της φαντασίας
και αφορίζει πικραμένος την στείρα του μάνα .
Ο Σεγκγιουάν ο Κινέζος
λατρεύει το πρωινό ξύπνημα, γιατί του δίνει
την ψευδαίσθηση ότι δεν γεννήθηκε ακόμα
τότε που, οι αισθήσεις του, του επιτρέπουν
να μετράει αντίστροφα τον αριθμό των κτυπημάτων
μιας φλόγας που κυνηγιέται ανάμεσα από τις γρίλιες των επιθυμιών
στη μικροσκοπική μήτρα της γριάς μάνας του
τότε που, τίποτα δεν τον εμποδίζει να γερνάει εκούσια
για τρία σοβατισμένα δευτερόλεπτά
και που, λίγο προτού χτυπήσει το ξυπνητήρι του ανυπόμονου αυγινού φωτός
για να του ρίξει προκαταβολικά το χαστούκι του οριστικού ξυπνήματος
απάγει από τον ασκό των παραδόσεών του
ένα θεό δερβίση, δρομέα του σύμπαντος
που έχει χάλκινα θιβετιανά βουνά μες στα πλεμόνια του
και ταϊβανέζικα φτερά αρκούδας στα πέλματα
σαν προσχέδιο καρικατούρας
μιας πολύ προσωπικής παράκλησης.