Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Πίνακας: Blank Studio

Το να συναντούσες κάποτε έναν άνθρωπο που πραγματικά θα σε ενδιέφερε έμοιαζε με τύχη και ευλογία. Μόλις λίγα χρόνια αργότερα και με την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών μετατράπηκε σε πραγματικό λαχείο, που κληρωνόταν σε ανύποπτο χρόνο στα χέρια κάποιου τυχερού. Σήμερα όμως τα πράγματα διαφέρουν παρασάγγας από εκείνες τις εποχές , καθώς δεν αρκεί το να συναντούν οι άνθρωποι κάποιον που να ταιριάζει στην βαθύτερη φύση τους και να μπορεί να ικανοποιήσει τις πιο θεμελιώδεις τους ανάγκες, παρά όλοι ψάχνουν για έναν συνεταίρο με τον οποίο θα πετύχουνε κοινούς στόχους, όπως την δημιουργία μιας οικογένειας για την δημιουργία μιας έξωθεν καλής μαρτυρίας. Αναζητούν κάποιον που θα τους βγάλει από τα πλαίσια μιας ατομικής μοναξιάς που αντιμετωπίζει το κριτικό μάτι της κοινωνίας, για να τους εντάξει σε εκείνα μιας ευρύτερης, οικογενειακής, αλλά απόλυτα καθαγιασμένης μοναχικότητας.
Τελικά αναζητούν κάποιον που θα πληροί τις προδιαγραφές, τις οποίες θέτει το κοινωνικό τους περιβάλλον για έναν επιτυχημένο γάμο.

Έπαψαν λοιπόν οι άνθρωποι να αναζητούν το «άλλο» τους μισό, την «αδελφή» ψυχή, κάποιον που να τους γεμίζει, κατανοώντας τις βαθύτερες ανάγκες τους και στρέφονται σε λύσεις πιο πρακτικές, καθώς έχει επικρατήσει η άποψη πως όλα αυτά είναι προσωρινά. Ψάχνοντας κάποιον που θα τους κάνει να νιώθουν, αλλά κυρίως να δείχνουν ασφαλείς, η έννοια της ασφάλειας κυριαρχεί στις επιλογές τους.
Παράλληλα, αυτός πρέπει με κάποιο τρόπο να μην απειλεί δραστικά τη ρουτίνα τους που με τόσο κόπο και προσπάθεια δημιούργησαν όλα αυτά τα χρόνια. Αυτήν την επίφαση προσωπικής ασφάλειας που αποτελεί το θεμέλιο λίθο της κοινωνικής μας ζωής. Την παθολογική προσήλωση στον ατομικό μας προγραμματισμό.
Όπως, όμως, αν ήταν τα πράγματα διαφορετικά στην οικονομική ζωή της χώρας, θα αναζητούσαμε οι περισσότεροι μια ενδιαφέρουσα και αποδοτική δουλειά παρά μια θέση στο δημόσιο, έτσι και στην προσωπική μας ζωή, αναζητούμε το βόλεμα της εξασφάλισης κι όχι τον μεγάλο έρωτα, την αγάπη, το πάθος, την συντροφικότητα. Ξεγελούνε μάλιστα πολλοί τον εαυτό τους όταν ισχυρίζονται ότι αυτά τα πράγματα κάποτε περνάνε, ξεθυμαίνουν, αλλά λένε τελικά μόνο τη μισή αλήθεια όταν δεν παραδέχονται πως παραμένει απείρως προτιμότερη μια ζωή στο πλευρό κάποιου με τον οποίο υπήρξαν κάποτε ερωτευμένοι από ότι στο πλάι κάποιου με τον οποίο δεν υπήρξαν ποτέ.
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις που τόλμησαν, ρίσκαραν και πέτυχαν. Είναι όμως πια τόσο λιγοστές που απλώς επιβεβαιώνουν με εμφατικό τρόπο τον κανόνα.
Ειπώθηκε πριν από αιώνες πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Είμαι της άποψης ότι στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων απαιτείται μεγάλη προσπάθεια ακόμα και για να γεννηθεί η ελπίδα. Την οποία, οι άνθρωποι, συνήθως, δεν βρίσκουν τον απαιτούμενο χρόνο για να καταβάλλουν.