Κατάργησαν, λέει, οι Αμερικανοί τη βίζα για τους Έλληνες που ταξιδεύουν στις ΗΠΑ και πρόκειται για μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Επί της ουσίας, θριαμβολογούμε που μας τοποθετούν πλέον στην ίδια κατηγορία επιβατών με τους υπόλοιπους ευρωπαίους. Στο ίδιο πνεύμα, θα πρέπει να ικανοποιούμαστε από κάθε θετική γνωμοδότηση των Ηνωμένων Πολιτειών για ζητήματα ασφάλειας ή ακόμα και μια ενδεχόμενη κίνηση της Τουρκίας στο ζήτημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που θα σπεύσουμε να αναγάγουμε σε τεράστιες διπλωματικές επιτυχίες.
Αν όμως βάλουμε κάτω τα πράγματα και αναλογιστούμε τι ακριβώς προσφέρουμε εμείς σαν χώρα και τι λαμβάνουμε από αυτές ως ανταλλάγματα, θα καταλάβουμε άμεσα την διαχρονική αδυναμία που διέπει τη διπλωματική μας στρατηγική.
Εκείνοι, έχοντας σκιαγραφήσει εδώ και δεκαετίες τη φύση του Έλληνα πολιτικού, απλώς κάνουν τη δουλειά τους. Καταφέρνοντας να μεγαλοποιήσουν τα αυτονόητα διεκδικούμενα, τα οποία η Ελλάδα μετά κόπων και διπλωματικών βασάνων καταφέρνει καμιά φορά να κατακτήσει δημιουργούν μια στιβαρή παρακαταθήκη για να λάβουν μελλοντικά και έμπρακτα από την πλευρά τους ανταλλάγματα.
Κι ως συνήθως, η ελληνική απάντηση, στην παραχώρηση αυτών των αυτονόητων, που λανσάρονται ως μεγάλες διεκδικήσεις στο εσωτερικό της χώρας και επιτυγχάνονται μετά από εξαντλητικές διπλωματικές μάχες, είναι, όπως γνωρίζουμε, η αγορά αμυντικού υλικού, αλλά και άλλες παράπλευρες εμπορικές, στρατιωτικές ή πολιτικές συμφωνίες, που μας επιτρέπουν να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, εξασφαλίζοντάς μας πάντα το ρόλο του αγοραστή.
Εν κατακλείδι, σε διπλωματικό επίπεδο, η Ελλάδα πολεμάει διαρκώς με ανεμόμυλους. Σε αντίθεση ,όμως, με τον θρυλικό ήρωα του Θερβάντες, “Δον Κιχώτη”, η πατρίδα μας “καταφέρνει” να θεωρείται ότι τελικά τους έχει κερδίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου