Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

SHUTTER ISLAND


Η επιστροφή του Μάρτιν Σκορτσέζε στο πολυδαίδαλο είδος, που ονομάζεται ψυχολογικό θρίλερ, αντανακλά την κορύφωση της σκηνοθετικής του δεξιοτεχνίας καθώς και της πολυετούς διατριβής του στην ψυχολογία του ανθρώπου που καλείται να πάρει οριακές αποφάσεις βρισκόμενος σε συνθήκες αφόρητης πίεσης.
Ο σημαντικός Αμερικανός σκηνοθέτης μας εισάγει από την πρώτη κιόλας σεκάνς του “ SHUTTER ISLAND” σ ένα περιβάλλον εφιαλτικής ζοφερότητας, όπου η εσωστρέφεια και η κλειστοφοβία του θέματος υπογραμμίζονται υποδειγματικά από την επιβλητική μουσική επένδυση, που μας καλωσορίζει, με κάποια νευρικότητα, σ ένα σύμπαν αφιλόξενο και απόκρημνο.

Στήνει την ιστορία του στην Αμερική του 1954, όπου το ψυχροπολεμικό κλίμα, δημιουργεί αρκετές υπόγειες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, με κυρίαρχη εκείνη που αφορά στα επιστημονικά πειράματα για τον έλεγχο του ανθρώπινου μυαλού.

Τότε, ένας σκληρός, αποφασισμένος αλλά και λιγάκι συγχυσμένος αστυνομικός ο Teddy Danniels αφικνείται, συνοδευόμενος από τον νέο βοηθό του, στο «καταραμένο νησί», έναν τόπο μυστηριώδη και απόκρημνο, στη μέση του ωκεανού. Βρίσκεται εκεί για να διερευνήσει την υπόθεσης εξαφάνισης μιας νεαρής γυναίκας από το ψυχιατρείο-φρούριο που φιλοξενείται στο νησί, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω δεν διαθέτει καμία απολύτως δυνατότητα διαφυγής πέραν της προφανούς, που δεν είναι άλλη από την έλευση του φέρι μποτ που καταφθάνει μια στις τόσες.

Προσπαθώντας να εξιχνιάσει τη μυστηριώδη υπόθεση ο Teddy Daniels έρχεται αντιμέτωπος με ένα σύστημα ψυχιατρικής συνδρομής που δεν κατανοεί πλήρως, την ώρα μάλιστα που ο ίδιος υποφέρει από ιλίγγους, ναυτίες και μια σειρά από όνειρα και παραισθήσεις που μπερδεύουν στο μυαλό του την πραγματικότητα με τη φαντασία.

Κι επειδή, περιγράφοντας την ιστορία ενός ψυχολογικού θρίλερ, δεν είναι τελικά και πολύ δύσκολο να υποκύψεις στον πειρασμό και να πεις κάτι περισσότερο από αυτό που επιτρέπεται, θα σταματήσω σ αυτό ακριβώς το σημείο, όπου θα υπογραμμίσω ότι πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία, που όμως μπορεί να δυσαρεστήσει αρκετούς από τους θεατές που δεν είναι συνηθισμένοί στα μπλεξίματα που δημιουργεί μια μη γραμμική αφήγηση.

Κατά τα άλλα, δεξιοτεχνική σκηνοθεσία, βασισμένη σε κοντινά πλάνα, εξαιρετικό ηχόχρωμα, πειστικές ερμηνείες και υποδειγματικός ρυθμός, απαρτίζουν τα πολύτιμα συστατικά μιας ταινίας, όπου τίποτα δεν είναι αυτονόητο, προφανές ή εντελώς ξεκαθαρισμένο. Άλλωστε, κάθε λαβύρινθος κρύβει τις δικές του, μοναδικές διεξόδους.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: 8/10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου