Πίνακας: www.majorie-galerie.com
Θεμελιώδες χαρακτηριστικό γνώρισμα της ζωής στη ζούγκλα αποτελεί η παντελής έλλειψη χρόνου οποιουδήποτε πλάσματος επιδιώκει να κινηθεί με κάποιου είδους άνεση προκειμένου να επιτελέσει κάποια από τις βασικές λειτουργίες του. Έτσι, ένα πλάσμα, που είναι έτοιμο να καταναλώσει την τροφή του, ή να δροσιστεί σε κάποια λίμνη ή να αναπαραχθεί, αποτελεί ανά πάσα στιγμή το υποψήφιο θήραμα για κάποιο ισχυρότερο ζώο.
Κι αυτός ο τρόπος ζωής, που δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό σε καμιά απολύτως χρονική στιγμή είναι που γεννάει μια σκληρή πραγματικότητα, η οποία βασίζεται στις ενστικτώδεις αντιδράσεις των πλασμάτων που διαισθάνονται ότι κάθε στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία τους.
Η λειτουργία του ανθρώπου στο σύγχρονο τεχνητό περιβάλλον των πόλεων δεν διαφέρει και πολύ απ όσα περιγράφηκαν. Η πίεση για αποτέλεσμα συνήθως δεν συνοδεύεται από άνετα περιθώρια επιλογών, με αποτέλεσμα οι ενστικτώδεις αντιδράσεις να υποκαθιστούν τις έλλογες διαδικασίες. Το μοναδικό ζητούμενο άλλωστε είναι το κέρδος και όσοι έχουν ταλέντο στο να το παράγουν γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να κερδίσει κάποιος χρήματα χρειάζεται περισσότερο να διαθέτει εμπιστοσύνη στο οξυμένο ένστικτό του παρά στην όποια ικανότητα λογικής επεξεργασίας μπορεί να διαθέτει.
Γνωρίζουμε άλλωστε πως το ανθρώπινο είδος έζησε κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορικής του διαδρομής μέσα στο ανελέητο περιβάλλον της ζούγκλας, τους εσωτερικούς νόμους του οποίου, μετέφερε σε μορφή ρυθμού στα τεχνητά αστικά περιβάλλοντα. Εκεί όπου, στον αντίποδα της ανθρωπομορφίας, συναντάς φιγούρες ανθρώπων που προσομοιάζουν σε επίπεδο συμπεριφορών με συγκεκριμένα άγρια ζώα: Την ύαινα, το λιοντάρι, το πουλί, την τίγρη, την αντιλόπη, το άλογο, το ερπετό κ.οκ.
Αυτή η αστική ζούγκλα τελικά πυκνώνει όσο περισσότερο πλησιάζουμε στο επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομίας, απ όπου διοχετεύονται οι πόροι για να κινηθεί το σύστημα και να επιβληθούν οι κανόνες του παιχνιδιού.
Εκεί, στο επίκεντρο της καπιταλιστικής λογικής, στις παρυφές των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων όπου κυριαρχούν φρενιτιώδεις ρυθμοί μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που αποτελεί την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στη ζούγκλα και τον παράδεισο είναι οι διαφορετικοί ρυθμοί πάνω στους οποίους ξετυλίγεται ο χρόνος. Και κυρίως η συνειδητοποίηση πως η ασφυκτική πίεση του χρόνου εξασθενίζει την λογική ικανότητα των ανθρώπων, που μαθαίνουν να επιβιώνουν βασισμένοι στα ένστικτά τους, στις αστραπιαίες αντιδράσεις, που προκαλούν τις μηχανικές, συστηματοποιημένες ζωές. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα άγρια θηρία της ζούγκλας για τα οποία επιμελώς τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι κινούνται μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτης ελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου