Κοινωνική δικτύωση

Συχνά κατηγορεί κανείς κάποιους ανθρώπους έως ότου καταφέρει τελικά να τους μιμηθεί πειστικά. Τους ονομάζει για παράδειγμα «μαϊντανούς» της τηλεόρασης την ίδια ώρα που μιμείται την υπερπροβολή τους σε ένα μέσο όπως το διαδίκτυο.

Άλλωστε η υπερέκθεση της προσωπικότητας και των ιδιωτικών στιγμών και σκέψεων του καθενός αποτελεί ήδη μια πραγματικότητα που βιώνεται ως φυσιολογική από τους νέους κυρίως ανθρώπους, οι οποίοι γαλουχούνται με τις δυνατότητες των εξελιγμένων τεχνολογιών. Σε μικρότερο βέβαια βαθμό ισχύει και για τους μεγαλύτερους. Αυτούς που, έχοντας μεγαλώσει σ έναν διαφορετικό κόσμο, όπου η ιδιωτικότητα έτεινε να αυτοπροστατεύται, σήμερα εγκαταλείπουν το πνεύμα τους στη σφοδρότητα ενός ρεύματος ρηχής και αχαλίνωτης επικοινωνίας.

Ο άνθρωπος της τεχνολογίας κυνηγάει τις εμπειρίες για να μπορέσει πρωτίστως να μιλήσει για αυτές μέσα σε λίγες περιεκτικές γραμμές. Να φωτογραφηθεί μέσα σ αυτές και να δημοσιεύσει τα τεκμήριά τους. Αν όμως δεν κοινοποιήσει την εμπειρία του σχεδόν την ακυρώνει. Η λέξη απόκρυψη μοιάζει ως ποινή. Αποτέλεσμα ετούτης της λογικής, είναι να μοιραζόμαστε στο διαδίκτυο σχεδόν τα πάντα, ενώ την ίδια ώρα να είμαστε τόσο απίστευτα φειδωλοί στην πραγματική μας ζωή. Όμως, η υπερέκθεση, όπως άλλωστε και οποιαδήποτε άλλη υπερβολή συμπιέζει τελικά την ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος της κοινωνικής δικτύωσης αντιπαρέρχεται την διαμαρτυρία των προσωπικών του αξιών για να “τσουβαλιαστεί” μαζί με χιλιάδες ακόμα “συμπάσχοντες” σε μια εικονική συμμαχία ήπιας αλληλεξάρτησης. Καταφέρνει να ξεχωρίσει μέσω της διαρκούς υπενθύμισης της παρουσίας του και του αβγατίσματος της πολυπληθούς λίστας του. Γίνεται επώνυμος, αναγνωρίσιμος, διάσημος και φορέας μιας υπερτροφικής εικόνας, ενώ φωτογραφίζει τις εμπειρίες του και τις δημοσιεύει σ ένα κοινό που συνηθίζει να αισθάνεται άνετα με το να παρακολουθεί πτυχές από τις ζωές των άλλων. Ένα κοινό που ταυτόχρονα είναι πρόθυμο να μοιραστεί αυθόρμητα με κάποιον σχετικά άγνωστο την ιδιωτικότητά του, την ώρα που μακριά από τον υπολογιστή του θα το σκεφτόταν δεύτερη και τρίτη φορά.
Κοινό που πουλάει και αγοράζει πληροφορίες για τη ζωή, τη δουλειά, το εμπόρευμα και την μοναξιά του.

Τελικά, το διαδίκτυο δεν είναι ένα καινούργιο μέσο όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Αντιθέτως αποτελεί τον συνδυασμό όλων των υπολοίπων, γι αυτό δεν δημιουργεί δικούς του αστέρες, αλλά εισάγει τους ήδη υπάρχοντες, από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τον τύπο, την τέχνη. Είναι ένας κόσμος, μέσα στον οποίο κανένας δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει επειδή όλοι είναι επιφανείς και ευδιάκριτοι. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος της κοινωνικής δικτύωσης θεμελιώνεται στο γεγονός ότι επιτρέπει στους χρήστες να αισθάνονται ότι βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ενός κοινού. Πρόκειται όμως για μια θλιβερή ψευδαίσθηση που απλώς υπερτρέφει τον εγωισμό μας ενώ ταυτόχρονα επηρεάζει κάθετα την συμπεριφορά μας στις πραγματικές ανθρώπινες στιγμές μας.