Μονόδρομος για τον Σαμαρά η απομάκρυνση-αποχώρηση Καραμανλή

Στην πολιτική, οι κανόνες του παιχνιδιού είναι σαφείς, προκαθορισμένοι και αδιαπραγμάτευτοι και φυσικά δεν επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών και προσεγγίσεων. Σε γενικές γραμμές ακολουθούν τη φυσική ροή των πραγμάτων που θέλει στη ζωή οτιδήποτε φθείρεται να αποτελεί βάρος στην διαδικασία της εξέλιξης, της διαιώνισης και τη διαχρονικότητας. Ακόμη περισσότερο δε, οτιδήποτε προκαλεί φορά.
Αυτή τη βασική συνθήκη τη γνωρίζει πολύ καλά και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος διαπιστώνει ότι η επιστροφή του κόμματός του στην εξουσία περνά μοναχά μέσα από την αποβολή όλων εκείνων των στοιχείων που πλήγωσαν το λαό με τις ανεπαρκείς πολιτικές τους και έφεραν τη χώρα στο χείλος της αβύσσου. Κι από αυτά τα στοιχεία δεν εξαιρείται σαφώς ούτε ο πρώην πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής, που αργά ή γρήγορα, εκουσίως ή ακουσίως θα απορριφθεί από την πολιτική ζωή και θα ιδιωτεύσει. Γιατί, διαδεχόμενος στην διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων ένα κόμμα που κυβερνούσε σχεδόν 20 χρόνια, τα έκανε τόσο μούσκεμα, ώστε να προοικονομείται κατά κάποιο τρόπο μια νέα μακρόχρονη περίοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα κινηθεί αρκετά προσεκτικά στην προσπάθειά του να καθαρίσει την παράταξή του από τα βαρίδια του πρόσφατου παρελθόντος. Ωστόσο, αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά την ρητορική που χρησιμοποιεί το τελευταίο διάστημα, ο Μεσσήνιος πολιτικός, θα καταλάβει γρήγορα ότι δεν βρίσκεται απλώς στο πίσω μέρος του μυαλού του η πρόθεση του να έρθει σε ρήξη ακόμη και με τον πρώην πρωθυπουργό. Θα τον βόλευε αφάνταστα φυσικά μια βελούδινη και αναίμακτη αποχώρηση Καραμανλή, από τον πολιτικό στίβο, στο πνεύμα της αναγκαιότητας που επιτάσει κάποιες φορές την προσωρινή συρρίκνωση ως εφαλτήριο μιας πιο φιλόδοξης πορείας.

Αλλά και από τη μεριά του Κώστα Καραμανλή, ειδωμένη η κατάσταση, μοιάζει να οδηγεί στην ίδια κατάληξη, καθώς μια εκούσια αποχώρηση του από την πολιτική ζωή, θα διευκόλυνε αφάνταστα τόσο την παράταξή του όσο και την επιθυμία του ίδιου να περισώσει μέσα από τη σημερινή «γκροτσέσκα» παρουσία του στο κοινοβούλιο τα πιο αδρά απομεινάρια μιας πληγωμένης υστεροφημίας.
Δεν αποκλείεται μάλιστα μια τέτοια ενδεχόμενη αποχώρηση να προκαλούσε άμεσα το δραματικό κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ των δύο κομμάτων και την επαναφορά της δημοσκοπικής διαφοράς του σε πιο φυσιολογικά επίπεδα