Ό,τι αρπάξει η σκούπα

Η μικρή εμπειρία που διαθέτουμε από την ασφυκτική επιτήρηση της τρόικα μας διδάσκει ότι τελικά κάθε φορά η χρηματοπιστωτική τρομοκρατία καταφέρνει να περάσει ως μέτρα τις απαιτήσεις της. Ίσως όχι ακριβώς στο χρόνο που τις εκφράζει, ούτε και με την αρχική δριμύτητα, αλλά λίγο αργότερα και με διαφορετική διατύπωση. Βέβαια είναι κοινή παραδοχή πως αρκετές από αυτές τις απαιτήσεις αφορούν σε αλλαγές και καταργήσεις άδικων προνομίων που έπρεπε να έχουν συντελεστεί από χρόνια. Άλλες βέβαια είναι στη λογική του ό,τι αρπάξει η σκούπα από ξερά και χλωρά, καμένα δικαιώματα.

Σ αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ανθίσταται σε ισχυρές πιέσεις για προτεινόμενες αλλαγές που θα υποβάθμιζαν σε πιο δραματικό βαθμό το βιοτικό επίπεδο εργαζόμενων, ανέργων και συνταξιούχων, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Το θέμα ήταν να μη φτάναμε στο σημείο να βρισκόμαστε απροστάτευτοι στις διαθέσεις των νεοφιλελεύθερων δανειστών μας, που επιβάλλουν όρους, ιδεολογία και προγράμματα χωρίς δυνατότητα αντίστασης. Δανειστές οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω σε καμιά από τις χώρες που επισκέφθηκαν προκειμένου να υλοποιήσουν το «φασόν» που ονομάζουν πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης δεν έλαβαν υπόψιν τον παράγοντα άνθρωπο, ούτε φυσικά και την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Δεν το έκρυψαν ποτέ, πως είναι σκληροί επιχειρηματίες που ευλόγως δεν ενδιαφέρονται για τίποτε περισσότερο από το να μην χάσουν ούτε δολάριο οι δανειστές της εκάστοτε χώρας.

Βεβαία το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς για να οικοδομήσουμε ένα πιο αξιοπρεπές μέλλον, μέσα σ ένα παγκόσμιο σκηνικό που δεν υπάρχουν ούτε εχθροί, ούτε φίλοι. Ότι η επιτυχία του προγράμματος, όσον αφορά την μείωση του ελλείμματος, μοιάζει με μονόδρομο δεν το αμφισβητεί παρά μόνο η Αριστερά. Ότι επίσης υπάρχει ο κίνδυνος να υλοποιηθεί το πρόγραμμα χωρίς την απαραίτητη συστράτευση με συνέπεια να μην παραχθούν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα είναι κι αυτό ένα ανεπιθύμητο ενδεχόμενο. Το πιο ελπιδοφόρο όμως από όλα τα πιθανά σενάρια απαιτεί για την υλοποίησή του από κόμματα και πολίτες ουσιαστικές αλλαγές σε νοοτροπίες, αντιλήψεις, συνήθειες και πρακτικές που μας οδήγησαν στην παγκόσμια ανυποληψία προκειμένου σε πρώτο βαθμό να ξεφύγει η χώρα από τη στενωπό των τοκογλύφων και σε δεύτερο να ξεκινήσει μια πορεία πραγματικής ανάπτυξης και προόδου. Μέσα σ αυτό τον κακό χαλασμό λοιπόν η χώρα έχει αποκτήσει ένα νέο όραμα που καλείται να υλοποιήσει η τωρινή παραγωγική γενιά για να απελευθερώσει από το βραχνά των χρεών την επόμενη. Ώστε να σταματήσουν οι δανειστές της χώρας να κινούν τα νήματα της ζωής μας. Ώστε να οικοδομήσουμε ένα σοβαρό κράτος πρόνοιας κι έναν παραγωγικό ιστό που θα δημιουργεί αειφόρο ανάπτυξη. Ώστε να αποκτήσουμε τη δύναμη να ορθώνουμε ανάστημα και να αρνούμαστε την εφαρμογή προγραμμάτων που έχουν στο επίκεντρο τα κέρδη και βάζουν στο περιθώριο τους ανθρώπους.