Σε μια χώρα με τις ελληνικές δομές και νοοτροπίες, αλίμονο αν βρεθείς μπροστά στο δρόμο αυτού που ευαγγελίζεται ότι έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί η περίοδος ατιμωρησίας. Ακόμα και αξύριστος να είσαι θα βρει τρόπο για να σε μαγκώσει. Παράλληλα, ο Έλληνας που μέχρι πριν λίγες ημέρες δε γνώριζε τι θα πει φορολογική υποχρέωση και εξαναγκάζεται πλέον να πληρώνει φόρους είναι περισσότερο από τον καθένα διψασμένος για αίμα και καταδίκες ανεξαρτήτου χρώματος και υφής. Θέλει να ακούει ότι γύρω του τιμωρούνται άνθρωποι, που παρανόμησαν και δεν ενδιαφέρεται καν να ακούσει την απολογία τους.
Όπως, άλλωστε πιστεύει ότι τιμωρήθηκε κι ο ίδιος με το να εξαναγκαστεί στη νομιμότητα. Έτσι λοιπόν διαμορφώνεται, παράλληλα με το διαχρονικό αίτημα του υγιούς κομματιού της κοινωνίας κι όχι της κοινωνίας στο σύνολό της, για εξάπλωση της ισονομίας και της ισοπολιτείας, κι ένα τυφλό ρεύμα αντεκδίκησης επί αδίκων και δικαίων.
Κι εδώ χρειάζεται αυτοσυγκράτηση, αυτοκυριαρχία και σοβαρή πολιτική πρακτική προκειμένου να μη φτιάξουμε τη νέα φούσκα της ελληνικής πραγματικότητας, την αντεκδικητική νομιμοφροσύνη. Οι ζηλωτές της οποίας είναι κυρίως όσοι ανακάλυψαν προσφάτως τη νομιμότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου