Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Στις νίκες παλικάρια, στις ήττες "εκατομμυριούχοι"


Το ελληνικό ποδόσφαιρο, όπως άλλωστε και η κοινωνία στο σύνολό της, πάσχει από έλλειψη αυτογνωσίας. Κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να θέτονται υπερβολικοί στόχοι που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε συνθήκες απογοήτευσης, απαξίωσης και μηδενισμού.

Εξ αρχής η οριοθέτηση των στόχων για το μουντιάλ της Ν. Αφρικής ήταν λανθασμένη, καθώς μια ενδεχόμενη πρόκριση στην επόμενη φάση ήταν και παραμένει πολύ δύσκολη υπόθεση. Για την δεύτερη παρουσία της εθνικής μας ομάδας στο Μουντιάλ, ο λογικός στόχος θα έπρεπε να είναι το πρώτο γκολ, ο πρώτος βαθμός και η πρώτη νίκη της Ελλάδας στην διοργάνωση. Γενικά οι Έλληνες δεν επιτυγχάνουν σπουδαία πράγματα όταν λειτουργούν υπό το βάρος υψηλών προσδοκιών και γι αυτό γρήγορα τα παρατούν και εγκαταλείπουν την προσπάθεια.
Αυτό έχει ως συνέπεια, όταν δεν επιτυγχάνουν τους υπερβολικούς στόχους που θέτουν να υποτιμούν τους αμέσως μικρότερους, η επίτευξη των οποίων θα τους οδηγούσε μελλοντικά στη θέση να διεκδικήσουν κάτι περισσότερο.

Την ίδια ώρα, με εξαίρεση τους Έλληνες της διασποράς, που απολαμβάνουν το ποδόσφαιρο με διαφορετικό τρόπο, οι γηγενείς οπαδοί στέκονται παραδοσιακά δίπλα στις ομάδες τους μόνο στις χαρές. Στις λύπες η πλειοψηφία είναι έτοιμη να στάξει δηλητήριο για τους ποδοσφαιριστές που δεν ανταποκρίθηκαν στις υψηλές προσδοκίες τους. Ας ξαναακουστεί λοιπόν για άλλη μια φορά: Θεωρώ ότι ο Έλληνας οπαδός ότι είναι από τους χειρότερους στον κόσμο και στην κατάστασή του αντανακλάται η γενική έλλειψη παιδείας και ιεράρχησης των ουσιωδών. Είναι ο λιγότερο συνειδητοποιημένος και συγκεντρώνει στην οπαδική δράση όλες τις παθογένειες της ελληνικής φύσης. Πράγματι αυτή η χώρα, με μια δυο εξαιρέσεις, δεν κατάφερε να βγάλει ούτε ποδοσφαιριστές, ούτε προπονητές διεθνούς εμβέλειας.
Έβγαλε όμως μερικούς καλούς ποδοσφαιριστές και σημείωσε τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών στο ποδοσφαίρο, επιτυχία που ξεπέρασε και το περίφημο «θαύμα της Βέρνης». Ήταν μια επιτυχία που βασίστηκε στην απόλυτη αυτοσυγκέντρωση των Ελλήνων ποδοσφαιριστών και στο υψηλό κίνητρο που τους έδωσε ο Ότο Ρεχάγκελ. Έκτοτε η εθνική ομάδα δεν ικανοποιεί με την απόδοσή της και πληρώνει ακριβά τα παιδαριώδη λάθη που κάνει. Αλλά την ίδια απογοητευτική εικόνα έχουν και οι Έλληνες οπαδοί. Μαθημένοι να αισθάνονται οι πρωταγωνιστές αυτού του αθλήματος, με ελάχιστη αθλητική κουλτούρα και σχεδόν ανύπαρκτη παιδεία αγαπούν την ομάδα που τους αναθερμάνει το πληγωμένο τους γόητρο και τους δίνει μια υποτιθέμενη λάμψη και αίγλη. Στις ήττες όμως είναι πάντα απέναντι και τις παίρνουν προσωπικά. Ο Έλληνας απαιτεί το σεβασμό της διεθνούς κοινότητας και εξουσιοδοτεί κάποιους άλλους να τον προκαλέσουν.
Άλλωστε ακόμα και τις χαρές σ αυτή τη χώρα δεν έχουμε μάθει να τις παράγουμε οι ίδιοι. Πρέπει πάντα να τις εισάγουμε από κάπου αλλού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου