Το ξύλο βγήκε από την κόλαση

Αν τελικά ισχύει ότι τα γεμάτα με βίαιες σκηνές video games επιδρούν αρνητικά στην προσωπικότητα των παιδιών για να τα κάνουν πιο βίαια και επιθετικά, ποιοι είναι αλήθεια οι παράγοντες εκείνοι που κάνουν πιο βίαιους τους ενήλικες με αποτέλεσμα να υπάρχει αυξητική τάση χρόνο με το χρόνο σε αρκετές γωνιές του πλανήτη των κρουσμάτων κακοποίησης των παιδιών από τους γονείς τους;

Ποιος είναι με λίγα λόγια ο αντίστοιχος παράγοντας με τα video games που κάνει τους ενήλικους να στρέφονται με βιαιότητα απέναντι στα ίδια τα παιδιά τους;

Ίσως κανένας συγκεκριμένος, ίσως ένα πλέγμα παραγόντων σύμφυτων με τον σύγχρονο τρόπο ζωής να οδηγεί σ αυτή την τραγική παραδοχή.

Τελικά, η πορεία του ανθρώπου προς το μέλλον φανερώνει ότι είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα να αποτινάξει από τη συνείδησή του συνήθειες και νοοτροπίες χιλιάδων χρόνων πολιτιστικής εξέλιξης.

Οι ενήλικες εξακολουθούν να φέρονται με σκληρότητα στα παιδιά γιατί ουσιαστικά δεν τους αναγνωρίζουν ρόλο σεβαστό και αποδεκτό από το κοινωνικό σύνολο.

Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα μετέρχονται και πάλι μεθόδων που θεωρούνταν ότι είχαν εκλείψει στην εποχή μας, φανερώνει ότι το πρόβλημα της βίας εναντίων των παιδιών έχει βαθιές ρίζες μέσα στην ανθρώπινη ιστορία και είναι πιο μεγάλο απ όσο φανταζόμασταν.

Άλλωστε, τα παιδιά αποτελούσαν για τους ενήλικες παραδοσιακά έναν σάκο «αποφόρτισης», και η δυνατότητα ξεσπάσματος εναντίον τους αποτελούσε σε πολλές περιπτώσεις το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν για την αγάπη και την φροντίδα που λάμβαναν από τους γονείς τους.

Τελικά το πρόβλημα της βίας απέναντι στα παιδιά, έγκειται σε μεγάλο βαθμό στον ίδιο παράγοντα που κατατρέχει εδώ και αιώνες το ανθρώπινος είδος και κορυφώνεται στις ημέρες μας με δραματικό τρόπο. Την αντικατάσταση της πραγματικής, ουσιαστικής παιδείας, που παράγει καλλιεργημένους ανθρώπους με άποψη και προσωπικότητα από προγραμματισμένη, θεσμική κατάρτιση που δημιουργεί τον άνθρωπο της οικονομίας, έναν τύπο ανθρώπου εύπλαστου στα χέρια και τις διαθέσεις της κάθε μορφής εξουσίας, που δεν θα χαράμιζε πολύ χρόνο για να προσεγγίσει με θετικό τρόπο τα παιδιά του. Τελικά φαίνεται πως η δημιουργία εξελιγμένων, μη βίαιων ανθρώπων δεν αποτελεί και την πιο άμεση προτεραιότητα για ολόκληρο το σύστημα που διαμορφώνει τον άνθρωπο του μέλλοντος μέσα από την εκπαίδευση και τους υπόλοιπους θεσμούς.