Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

ΗΡΑΚΛΗΣ: Σάλπισμα αντεπίθεσης

Το ανείπωτο αίτημα των αδύναμων κάθε κοινωνίας, που γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πλήρης ανομία συγκλίνει πολύ περισσότερο προς την έννοια της δικαιοσύνης από την επιλεκτική εφαρμογή των νόμων είναι ή να υπάρξει είτε πλήρης ανομία είτε ολοκληρωτική και χωρίς διακρίσεις απονομή δικαιοσύνης. Η ενδιάμεση κατάσταση είναι η χειρότερη μορφή καταπάτησης δικαιώμάτων που μπορεί να επιβληθεί σε άνθρωπο.

Προσωπικά για την Ελλάδα προτιμάω τον παλιό τύπο απονομής δικαιοσύνης στο ποδόσφαιρο και την ελληνική κοινωνία, όπου δεν τιμωρείται κανένας, από τον καινούργιο όπου τιμωρείται μόνο όποιος βρίσκεται ευάλωτος.

Άλλωστε, η διαφορά μιας κοινωνίας που διψάει για καταδίκες από μια άλλη που αποζητάει απονομή δικαιοσύνης έγκειται στο χιλιοειπωμένο ζήτημα της Παιδείας. Την οποία ο σύγχρονος Έλληνας ποτέ δεν φρόντισε να αποκτήσει βρίσκοντας πάντα ένα βολικό άλλοθι στο ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα που διατηρούσε όλα αυτά τα χρόνια το ακραιφνώς αναλλοίωτο συμφέρον της εκάστοτε εξουσίας παλαιού τύπου να παράγει ακρισία και πολίτες που ξέρουν άρα και ζητούν λίγα. Και πάνω σ αυτό το ανθρώπινο δυναμικό είναι που πατούν οι επαγγελματίες «διαδρομιστές» για να προωθήσουν τα ανομήματά τους σ ένα σύστημα γεμάτο με παραθυράκια και διαθέσιμους συνεργάτες.

Στο πιο βρώμικο και άνισο πρωτάθλημα της Ευρώπης, με τους πιο φαντικούς και ταγμένους στη δυσωδία οπαδούς, οι πρόεδροι των ελληνικών ΠΑΕ σιωπούν απέναντι στο πρόβλημα του Ηρακλή την ώρα που γνωρίζουν πολύ καλά το είδος των φακέλων που παρέδιδαν όλα αυτά τα χρόνια που ακολουθείται η διαδικασία επικύρωσης της αδειοδότησης για τη συμμετοχή των ομάδων τους στο πρωτάθλημα..

Παράλληλα, η επιτροπή αδειοδοτήσεων της ΕΠΟ δεχόμενη όπως διαρρέεται πιέσεις ανταγωνιστικών σωματείων και πολιτικών παραγόντων, προσπαθεί φαίνεται να επινοήσει τη φόρμουλα που θα χρειαστεί για να αιτιολογήσει την αποβολή από την πρώτη κατηγορία, μιας από τις παραδοσιακά πιο αδικημένες ομάδες του ελληνικού ποδόσφαιρου με προσχήματα που μόνο γέλια μπορούν να προκαλέσουν. Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο από αυτό. Η σιωπηλή συνενοχή μιας ολόκληρης κοινωνίας που βλέπει να συντελείτε ένα έγκλημα μπροστά στα μάτια της χωρίς να βγάζει άχνα. Τώρα θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο ως ένα βαθμό, ότι η ίδια κοινωνία δεν έβγαλε άχνα για πολύ σημαντικότερα θέματα πιθανώς από την μοίρα ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου, και θα κολλούσε εδώ; Ειδικά στη Θεσσαλονίκη η συνομοσία της σιωπής παγώνει κάθε απόπειρα αποκατάστασης των διαρρυγμένων οπαδικών σχέσεων. Κι όταν μιλούμε για οπαδικές σχέσεις στη μεγαλούπολη της Μακεδονίας εννοούμε το ένα και τ αυτό με τις διαπροσωπικές και οικονομικές σχέσεις. Το άπαν.

Έτσι, η πλειοψηφία των οπαδών του Άρη, θέλει τον Ηρακλή στην Β΄Εθνική χωρίς να νοιάζεται πιθανώς για το πώς και το γιατί. Ποτέ δεν έκρυψαν άλλωστε ότι του χρεώνουν τον υποβιβασμό της ομάδας τους στη Β΄εθνική, χωρίς φυσικά να λογαριάζουν ότι δικοί τους οπαδοί ήταν που διέκοψαν το επίμαχο παιχνίδι, την ώρα που η ομάδα τους μείωσε το σκορ και είχε ένα ολόκληρο ημίχρονο στη διάθεσή της για να ανατρέψει το παιχνίδι και να σώσει την παρτίδα. Δεν λογαριάζουν επίσης πως ο Ηρακλής σε εκείνο το ματς αγωνιζόταν για να βγει στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ κι όχι για να ρίξει τον Άρη. Αλλά και η πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΟΚ θεωρώ ότι κινείται στο ίδιο μήκος κύματος. Η λογική είναι ότι πρέπει σε πρώτη φάση να μείνου στην πόλη της Θεσσαλονίκης και σε δεύτερη νομοτελειακά μία, χωρφίς να συναισθάνονται πως η ενδεχόμενη κατάρρευση ενός οργανισμού που μοιράζεται ταίδια σπλάχνα με την πόλη θα σηματοδοτούσε τη φραγή των ελάχιστων πόρων αυτής της πόλης και την επιτάχυνση της βύθισης της στον συντηρητισμό και την υπανάπτυξη.

Μόνο η ομάδα μου, η ομάδα μου πάνω απ όλα, η ομάδα μου παντού, είναι άλλωστε η μοναδική αξία που κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην συμπρωτεύουσα. Οι οπαδοί των υπόλοιπων ομάδων χωρίς γνώση ποδοσφαιρικής ιστορίας αλλά και εκτίμησης των συνεπειών της ποιοτικής υποβάθμισης του γραφικού συναιτερισμού που ονομάζεται Superleague, απλώς θέλουν να δουν στην μεγάλη κατηγορία πιο διαχειρίσιμους αντιπάλους για την ομάδα τους, διότι γνωρίζουν ότι παρά την αγωνιστική και διοικητική απαξίωσή του τα τελευταία χρόνια ο Ηρακλής συνέχισε να παίζει ρυθμιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα και είναι τέτοιο το μέγεθός του που σε εύλογο χρονικό διάστημα μπορεί να επανέλθει σε υψηλό ανταγωνιστικό επίπεδο.

Η αλήθεια με τον Ηρακλή, όμως έχει και ένα ακόμα πρωτεύον σκέλος. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης, όπως άλλωστε και οποιοσδήποτε άλλος ζωντανός οργανισμός απόκτά σε βάθος χρόνου τις διαστάσεις και το εκτόπισμα των ανθρώπων που τη διοικούν.

Παράλληλα, κυνηγήθηκε πολύ ο Ηρακλής, διότι υπέπεσε στο σφάλμα να κάνει μεγάλη ησυχία κάθε φορά που αδικούνταν, επιλέγοντας την καταστροφική για ένα χώρο που θεωρεί την αρετή αδυναμία, στάση της πολιτισμένης αποδοχής, την ώρα που οι υπόλοιποι χαλούσαν τον κόσμο με ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, συχνά για ψύλλου πηδήμα.

Έπαιξε θεμελιώδη ρόλο σ αυτό και η επαγγελματική ιδιότητα του πρώην προέδρου του, τραγουδιστή, Αντώνη Πασχαλίδη, που κάθε άλλο παρά δυσάρεστος έπρεπε να είναι στο ελληνικό κοινό. Οι συνεργάτες του αποδείχθηκαν πιο άσχετοι και ανεπαρκείς κι από τον ίδιο ώστε να κατορθώσουν να φτιάξουν τελικά ένα είδος αυτόματου πιλότου μπροστά στο οποίο, η κακοδιαχείριση θα φάνταζε μια απολύτως αποδεκτή κατάσταση, αρκεί να συνοδευόταν από κάποια απόπειρα επίδειξης ενδιαφέροντος.

Τελικά είναι αληθινό θαύμα το πως αυτη η ομάδα επιβίωσε τα πέντε τελευταία χρόνια χωρίς διοίκηση και κρατική υποστήριξη

Αναδεικνύει όμως σε κάποιο βαθμό αυτή η επιτυχία και την μακρόχρονη ικανότητα επιβίωσης που έχει επιδείξει ο σύλλογος. Βέβαια αυτό που δυσκολεύομαι να καταλάβω είναι το πώς είναι δυνατόν μια ομάδα με το συγκεκριμένο προφίλ να διαθέτει τόσους πολλούς εχθρούς. Αλλά και αυτό κουτσά στραβά εξηγείται. Από την πλευρά τους οι φίλαθλοι ως ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας διψούν για αίμα και όχι για δικαιοσύνη.
Από την άλλη, τα αθλητικά σωματεία έχοντας να μοιράσουν μια πολύ περιορισμένη έκταση συμφερόντων γνωρίζουν πολύ καλά, ότι τέτοιου είδους εξελίξεις, έστω κι αν εδράζονται στη βάση της ανηθικότητας και της ευκαιριακής κερδοφορίας μπορούν να κάνουν τη μικρή διαφορά που θα τους εξασφαλίσει πιο εύκολα το κομμάτι των ψίχουλων από την πίτα των στόχων που τους αναλογεί από το αρχικά μοίρασμα.
Ο Ηρακλής έχει υποχρέωση όμως να υπεραμυνθεί των θέσεών του και να αποκρούσει αυτές τις επιθέσεις ώστε να αντιστρέψει την κατάσταση προς όφελός του. Γιατί εδώ παίζεται κάτι που ξεπερνάει τα όρια του αθλητισμού και αγγίζει εκείνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι αμέσως μετά να θωρακιστεί να δυναμώσει διοικητικά και να κινηθεί με αποφασιστικότητα απέναντι στους εσωτερικούς εχθρούς που εγκατέλειψαν την ομάδα στην τύχη της χωρίς να συνειδητοποιήσουν ποτέ το μέγεθος της ευθύνης που ανέλαβαν στο όνομα της φιλοδοξίας και μόνο να πουν ότι κάποτε διοίκησαν τον Ηρακλή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου