Η συνδικαλιστική αντίληψη που θέλει τα συνδικάτα, που διαθέτουν μια άλφα δύναμη πυρός να αψηφούν προκλητικά το κοινωνικό σύνολο προκειμένου να επιτύχουν τις προσωπικές τους στοχεύσεις, οι οποίες μάλιστα στοιχειώνουν για τρεις και πλέον δεκαετίες τον μπούσουλα με τον οποίο πορεύεται προς το μέλλον η χώρα, μοιάζει σήμερα να συμμαζεύει άρον άρον τα τελευταία ξεφτίδια της, σε μια προσπάθεια τελικής ανασυγκρότησης.
Το στενό συντεχνιακό συμφέρον υπερίσχυε ανέκαθεν του εθνικού και όσοι είχαν αποκτήσει τη δύναμη να κρατούν ως όμηρο την οικονομία και την κοινωνία συνολικά, χρησιμοποιώντας τα όπλα που το κοινωνικό σύνολο τους εμπιστευόταν ως μοχλούς πίεσης, κατάφερνοντας να πετυχαίνουν τις μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις τους και να στέλνουν κατόπιν τον λογαριασμό στους υπόλοιπους Έλληνες, σήμερα μπαίνουν δικαιωματικά στο μικροσκόπιο της κοινωνικής κριτικής.
Αυτή όμως η αντίληψη μοιάζει αυτή τη στιγμή, που οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες νιώθουν στην καθημερινότητά τους την αλλαγή, την έννοια της θυσίας και της υποβάθμισης του επιπέδου διαβίωσης, πράξη εχθρική και εντελώς ακατανόητη.
Φαίνεται πως τελικά κάποιοι κλάδοι αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν τα κελεύσματα των καιρών που απαιτούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι να έχουν την δυνατότητα να ασχοληθούν με το επάγγελμα της επιλογής τους.
Δεν μπορεί πια να γίνεται αποδεκτή η απαίτηση ενός κύκλου επαγγελματιών να ορίζουν οι ίδιοι τις προδιαγραφές που απαιτούνται για να ασκήσει κάποιος το επάγγελμα που κάνουν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον κλάδο των “φορτηγατζήδων” που πλήρωσαν χρυσάφι για κάποιες άδειες που σήμερα γίνονται κουρελόχαρτα και γι αυτό η κυβέρνηση πρέπει να ενσκήψει με προσοχή πάνω από το πρόβλημά τους. Αναφέρομαι σ ένα κανόνα χωρίς εξαιρέσεις. Που θέλει ομάδες ανθρώπων να μοιράζουν την τράπουλα, σύμφωνα με τα χαρτιά που έχουν στα χέρια τους. Αυτή η αντίληψη πρέπει να αλλάξει εδώ και τώρα. Ο συνδικαλισμός πρέπει να λειτουργήσει και στην Ελλάδα με τον αποτελεσματικό τρόπο που λειτουργεί στο εξωτερικό. Λαμβάνοντας υπόψιν το σύνολο, σεβόμενος τους υπόλοιπους παραγωγικούς κλάδους. Διότι τελικά μόνο η πολύπλευρη ανάπτυξη μιας οικονομίας μπορεί να εγγυηθεί την προοπτική των επιμέρους κλάδων.
Να ανοίξουν λοιπόν τα κλειστά επαγγέλματα, για να δημιουργηθούν περισσότερες δυνατότητες απασχόλησης και να επιβληθεί η αξιοκρατία μέσα από έναν υγιή ανταγωνισμό. Και παράλληλα να αναγκαστούν οι Έλληνες να εντρυφήσουν περισσότερο στα επαγγέλματά τους για να ανταποκριθούν σε μια νέα πραγματικότητα που απαιτεί σεβασμό για τον καταναλωτή και παροχή αξιόπιστων υπηρεσιών. Πρέπει επιτέλους να πάψουμε να φοβόμαστε τον ανταγωνισμό σ αυτή τη χώρα, γιατί είναι η μόνη πραγματικότητα διεθνώς που οδηγεί σε βελτίωση ικανοτήτων, έξαψη του ενδιαφέροντος και κατάκτηση στόχων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου