Πρακτικά είναι αδύνατο να νιώσεις συναισθήματα αλληλεγγύης για κάποιον που σε χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης για να εκβιάσει κυβερνήσεις. Κι αυτές οι ακρέες και αντικοινωνικές μορφές διεκδίκησης αιτημάτων, δικαιωμάτων, κεκτημένων προνομίων με την τόσο στενή αντίληψη της έννοιας του κλαδικού συμφέροντος είναι που κάνουν τελικά ατελέσφορη κάθε προσπάθεια συνολικής ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για μορφές κινητοποιήσεων που ουδεμία σχέση διαθέτουν με το διεθνώς κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα στην απεργία κι αυτό γιατί στο διάβα τους αναιρούν ένα σωρό άλλα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αναφερόμαστε συχνά στην περίφημη κρίση θεσμών, μεταξύ αυτών και της δικαιοσύνης, αλλά ταυτόχρονα αρνούμαστε να αποδεκτούμε το αυτονόητο: ότι δηλαδή αυτό που ουσιαστικά περνάει κρίση είναι το αίσθημα δικαιοσύνης μέσα μας. Η ικανότητά μας να διακρίνουμε το δίκαιο από το άδικο έξω από τα πλαίσια του στενού επαγγελματικού μας συμφέροντος. Αυτό έχει σαν συνέπεια οι πολίτες να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να αποδεχτούν μεγάλες αδικίες, όταν αυτές σχετίζονται με αλλότρια συμφέροντα. Ο άνθρωπος είναι που περνάει κρίση και κατ επέκταση αυτή μεταφέρεται και στα δημιουργήματά του.
Στην Ελλάδα, το βόλεμα έγινε η μέγιστη αξία. Όποιο επάγγελμα κι αν εξασκούν οι άνθρωποι θέλουν να είναι ή να δείχνουν τακτοποιημένοι. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα η βολή φαντάζει πιο ελκυστική και από τον πλούτο. Έτσι, ακόμα και οι παθογένειές μας σχετίζονται με την επιθυμία μας να δείχνουμε βολεμένοι.
Αγοράζοντας αυτοκίνητα που δεν μπορούμε να συντηρήσουμε, αναλαμβάνοντας υποχρεώσεις που δεν μπορούμε να καλύψουμε, σκορπώντας όσο ελεύθερο χρόνο διαθέτουμε, ίσως και περισσότερο, σε χόμπι μεγαλοαστών του 19ου αιώνα (βλέπε τζόγο, αθλητικά θεάματα κτλ) τελικά δείχνουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε.
Όλοι γύρω μας μοιάζουν τόσο τακτοποιημένοι, που αναρωτιέσαι σε πιο βαθμό μας έχει πλήξει πραγματικά η κρίση. Ένας άνεργος μπορεί να διαθέτει και να συντηρεί ακριβό αυτοκίνητο και μοτοσικλέτα, την ώρα που ένας μισθωτός των 700 ευρώ σχεδιάζει τις καλοκαιρινές του εξορμήσεις με το τροχόσπιτό του.
Οι προσπάθειες των παππούδων και των γονέων μας να μας δουν τακτοποιημένους φαίνεται ότι έπιασαν τόπο. Τουλάχιστον σε συμβολικό επίπεδο. Ίσως αν ήθελαν να μας δουν πιο εργατικούς και συνεπείς να γινόμασταν κι εμείς κάπως διαφορετικοί.
Έτσι, ακόμα κι αν δεν είμαστε κάτι ξέρουμε να το υποδυόμαστε. Τώρα που έφθασε όμως η ώρα να πρέπει να αποδείξουμε ότι αξίζουμε την εικόνα που διαθέτουμε, νιώθουμε τις κοινωνικές μεταβολές να μας ασκούν αφόρητες πιέσεις. Καταλαβαίνουμε ότι με τα ψέματα μπορούμε να ξεγελιόμαστε μόνο μεταξύ μας γιατί παραέξω επιβιώνεις μόνο με αλήθειες. Και το παραέξω έχει τεράστια σημασία σ ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Αυτές τις αλήθειες που πρέπει να αναδείξουμε για να ξεφύγουμε από την στενωπό της πολύπλευρης κρίσης, ονομάζουμε σήμερα απαισιοδοξία για το μέλλον.
Τα κλειστά επαγγέλματα υπήρξαν μια αντανάκλαση αυτής της λογικής.
Οι τρόποι δε με τους οποίους επέλεγαν κάποιες επαγγελματικές ομάδες να επιβάλλουν το δίκαιο που συνδεόταν με το στενό επαγγελματικό τους συμφέρον, διέλυσαν τελικά σε δεκάδες κομμάτια το εργατικό κίνημα και αφαίρεσαν πολύτιμη δύναμη από αυτούς που έτσι κι αλλιώς δεν κατείχαν διαπραγματευτική ισχύ.
Τώρα, έχει φθάσει για όλους η ώρα του ξεβολέματος. Του επαγγελματικού, του πνευματικού, του συναισθηματικού.
Μαζί με τα κλειστά επαγγέλματα πρέπει όμως να ανοίξουν και οι περιορισμένοι ορίζοντές μας, ώστε βγούμε από το καβούκι του βολεμένου, να ανταγωνιστούμε καλύτερους από εμάς, να βελτιωθούμε πολύπλευρα. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που διαθέτουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου