Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Είμαστε Έλληνες, λοιπόν...

Κάθε φορά που μιλώ με κάποιον για μερικές από τις θρυλικές πια παθογένειες του λαού μας, ζητώντας του να μου πει μια άποψη σχετικά με τους λόγους για τους οποίους θεωρεί ότι γίνονται όλα αυτά, θα ακούσω 9 στις 10 φορές την περιβόητη φράση «μα, γιατί είμαστε Έλληνες».

Και αλήθεια πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο απαισιόδοξο από το να αποτελεί η εθνικότητα ενός λαού την αιτία για όσα διαπράττει. Γιατί τελικά αυτό είναι κάτι βαθύτερο από το περίφημο, “έτσι μας μάθανε έτσι κάνουμε”. Είναι μια καθολική παραδοχή, που αγγίζει τα όρια της βιολογικής εξάρτησης από τα ελαττώματα της φυλής μας, ώστε να συνεχίζουμε να αιτιολογούμε με τον πιο άκοπο τρόπο τις ανώριμες επιλογές μας.

Το «είμαστε Έλληνες» λοιπόν, σημαίνει πια κάτι διαφορετικό από αυτό που σήμαινε στις χρυσές περιόδους της ελληνικής ιστορίας. Αποτελεί το τεκμήριο της αποβίβασής μας στο όχημα της αδιαλλαξίας, των λεονταρισμών, της καταστρατήγησης των νόμων, του εκβιαστικού εξαναγκασμού, της εξασθένισης της μνήμης μας, αλλά και την ιδεολογικοποίηση της ανωριμότητάς μας, της διάθεσής μας να συνεχίσουμε να κάνουμε τα πράγματα με τον ίδιο εύκολο τρόπο.
Είμαστε Έλληνες λοιπόν, άρα φύσεις που δεν χωρούν σε κανόνες, “πρέπει” και υποχρεώσεις και απεκδύονται τις αλλαγές όπως ο διάολος το λιβάνι. Γι αυτό και σκοτωνόμαστε κατά χιλιάδες στους δρόμους, μεγαλώνουμε παχύσαρκα παιδιά, προτιμούμε να κτίζονται πάρκινγκ στις πόλεις μας παρά πάρκα, καπνίζουμε αρειμανίως, θορυβούμε σαν βάτραχοι των πόλεων, παράγουμε τερατώδη ελλείμματα, διαγράφουμε τις κλήσεις μας, λοιδορούμε τους αντιπάλους μας και λαδώνουμε τους επίορκους υπάλληλους. Και όλες αυτές οι συμπεριφορές ταιριάζουν άριστα με το ιδιότυπο ελληνικό life style, μια μάσκα ιερή και ανέγγιχτη που κρύβει με περισσή ικανότητα την παντελή απουσία προσώπου.
Η επιστράτευση των βυτιοφορέων και των οχημάτων τους ήρθε ως μια ακραία κυβερνητική επιλογή που απαντά όμως σε μια μορφή κινητοποιήσεων που παράγει ακραίες κοινωνικές συνέπειες. Μια μορφή κινητοποιήσεων που μοιάζει να έρχεται από το μακρινό παρελθόν, κι όμως ανήκει ακόμα στον παρόντα χρόνο και εξακολουθεί να δημιουργεί παρακαταθήκες για το μέλλον. Για την κυβέρνηση τα κλειστά επαγγέλματα αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου, καθώς ακολουθούν οι ΔΕΚΟ, το πιο «σκληρό σπυρί» της ελληνικής οικονομίας, εκεί όπου οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής θεωρείται όχι μόνο μη αποδεκτή αλλά και casus belli.
Οι ΔΕΚΟ αποτελούν το πραγματικό στοίχημα για την κυβέρνηση, κυρίως γιατί θα αναγκαστεί να συγκρουστεί τώρα με τους στρατούς βολεμένων, που εγκαθίδρυσαν τα δύο κόμματα της κυβερνητικής εναλλαγής στις παρυφές του κομματικού κράτους, ανθρώπους με ευκόλως κατακτημένα προνόμια, που δεν έχουν μάθει να προσεγγίζουν την πραγματικότητα με διαφορετικό τρόπο από την πλήρη ικανοποίηση των ολιστικών απαιτήσεών τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου