Σαν τα ρόδα τα βρεγμένα όταν φεύγει η βροχή
στάζει ο έρωτας στο δέρμα μία λάμψη σκοτεινή
σαν ποτήρι ραγισμένο είναι πάντα οι χωρισμοί
σαν λαρύγγι διψασμένο για έναν άφραγκο μπεκρή
Τα δύο χέρια που με πνίγανε
κι αυτά που μ είχαν αγκαλιά
δείχνει πως ίδια χέρια είχανε
η αγκαλιά και η θηλιά
Σαν του έρωτα τη δάδα και της ζήλιας το κερί
για να νιώσεις τη λιακάδα, πρέπει η αγάπη να βραχεί
σαν το πλοίο του Δεκέμβρη σε μιαν άγονη γραμμή
που με λίγους ταξιδεύει είναι μάτια μου η ζωή
Τα δύο χέρια που με πνίγανε
κι αυτά που μ είχαν αγκαλιά
δείχνει πως ίδια χέρια είχανε
η αγκαλιά και η θηλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου