Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Λαϊκισμός και βία στο ποδόσφαιρο

Σε ολόκληρο τον κόσμο οι υποστηρικτές μιας ομάδας κολακεύονται όταν ακούσουν από ένα νέο μεταγραφικό απόκτημα να αναφέρεται με θερμά λόγια για αυτούς.
Στην Ελλάδα όχι μόνο το περιμένουν, αλλά και το απαιτούν. Άλλωστε σ αυτή τη χώρα για να έχει διάρκεια ένας ποδοσφαιριστής ή προπονητής που δεν μιλάει με κολακευτικά λόγια για τους φίλους των ομάδων που υπηρετεί θα πρέπει να έχει σημειώσει στην καριέρα του αξιοσημείωτες επιτυχίες. Αντίθετα, ενώ σωρό ανεπαρκείς αθλητές έκαναν καριέρα μόνο και μόνο επειδή έτρεχαν προς την πλευρά της κερκίδας κάθε φορά που σκόραραν, ή επειδή δεν ξεχνούσαν ποτέ να μιλήσουν για την αγωνιστική ώθηση που τους έδινε η δύναμη της έδρας.

Όλοι αυτοί λοιπόν, που εντάσσονται αδιαμαρτύρητα στο περιφραστικό «οι λαοί των ομάδων» προσπαθούν από την πρώτη ημέρα της παρουσίας ενός ποδοσφαιριστή στη χώρα, να του αποσπάσουν μια δήλωση αναγνώρισης, προκαταβάλλοντάς τον με εκδηλώσεις θαυμασμού και λατρείας. Έτσι βλέπεις ανθρώπους ηλικίας 20, 30 ή και 40 ετών να παρευρίσκονται στην υποδοχή ενός αστέρα του αθλήματος, κρατώντας πυρσούς και σκαρώνοντας αυτοσχέδια στιχάκια λατρείας. Τους ίδιους που την επόμενη ημέρα βλέπεις να τρέχουν στα περίπτερα για να αγοράσουν την αθλητική εφημερίδα που θα αναδεικνύει το μεγαλείο και τον παλμό του κοινού που βρέθηκε την προηγούμενη ημέρα στην υποδοχή του λαϊκού ινδάλματος.

Η αλήθεια είναι πως όπως και σε οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση της ελληνικής καθημερινότητας ο λαϊκισμός εντρύφησε επικίνδυνα και στον κόσμο του ποδοσφαίρου, αντικαθιστώντας σε μεγάλο βαθμό την προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλλουν κάποιοι για να φέρουν αποτελέσματα.

Στην πορεία μάλιστα οι «λαοί των ομάδων» αυτονομήθηκαν σε τέτοιο βαθμό από την ιδέα του συλλόγου τους, ώστε να ακούμε πια ονόματα οπαδικών συνδέσμων να γίνονται συνθήματα στα στόματα φιλάθλων πιο συχνά και από την ίδια την ομάδα τους.

Το κερασάκι στην τούρτα μάλιστα της επικράτησης αυτού του είδους της ασυδοσίας είναι τα ιδιόμορφα επεισόδια, τύπου Νέας Σμύρνης, που αποδεικνύουν περίτρανα την άποψη που έχει διαμορφώσει ο σημερινός οπαδός για την θέση του στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι.

Μπορεί στον υπόλοιπο κόσμο, λοιπόν, οι διαμορφωτές της ποδοσφαιρικής ατμόσφαιρας να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του παιχνιδιού, στην Ελλάδα όμως είναι πάνω από το παιχνίδι και τους συλλόγους. Στην πραγματικότητα το παιχνίδι είναι μια λεπτομέρεια μπροστά στην απαίτηση του οπαδού να διοικεί, να συναποφασίζει να μετέχει στους σχεδιασμούς των ΠΑΕ, να συμπεριφέρεται σε δημόσια περιουσία σαν να του ανήκει και κάποιες φορές να κονομάει από την εμπορευματοποίηση της ιδέας που υπερασπίζεται. Επιπλέον, δε βλέπουνε και κανένα θέαμα της προκοπής και ξεσπούνε ανερυθρίαστα σε ενέργειες που εξηγούνται μόνο υπό το πρίσμα της αποθράσυνσης που προκαλεί η έλλειψη παιδείας, προοπτικής και κοινωνικών διεξόδων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου