Τα στόματα ξεχνάνε τα πρόσωπα μιλούν
τα δάκρυα κυλάνε σε μάγουλα που ακούν
τα στόματα κι αν πνίγουν γλυκές παραδοχές
κερκόπορτες ανοίγουν οι χαμηλές ματιές
μέχρι ένα σημείο πάμε κι ύστερα το αδύνατο
μ ένα καημό γερνάμε, φλογερό κι ανίατο
μέχρι ένα σημείο πάμε κι ύστερα επιστρέφουμε
σ όσα ζήσαμε γυρνάμε και τα καταστρέφουμε
τα χείλη μου γελούν, το πρόσωπό μου κλαίει
ρυτίδες που τολμούν όσα η μιλιά δε λέει
πηγάδια των ματιών στα πράσινα νερά σας
νεράιδες των φρυδιών μεθούν στο κοίταγμά σας
μέχρι ένα σημείο πάμε κι ύστερα το αδύνατο
μ ένα καημό γερνάμε, φλογερό κι ανίατο
μέχρι ένα σημείο πάμε κι ύστερα επιστρέφουμε
σ όσα ζήσαμε γυρνάμε και τα καταστρέφουμε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου