ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ

Ένα μαντίλι έσφιξε ο θεός στα μάτια του ανθρώπου
τον έπιασε απ τους ώμους και τον έστριψε
κύκλους να κάνει σβουριχτούς, αιώνια κι επιτόπου
του κάπνισε το βλέμμα και τη γόπα έσβησε

Πήρε ο χρόνος να κινά στο πορφυρό ρολόι
και να ασπρίζουν τα μαλλιά του Αραράτ τα χιόνια
η Παναγιά προσθέτει φως στο άγριο μοιρολόι
ήτανε δύσκολη η ζωή μα γίναν και τα χρόνια

Τώρα στις πλάτες τις ατροφικές στοιβάζουν
μια αραχνιασμένη απ το μέλλον πολιτεία
μια αποθήκη που από χθες μας τουλουμιάζουν
φτιάχνει τη νέα εθνική λιποψυχία


Σπάει σε χίλια μέρη των καρπών η αλυσίδα
και σαν καδένες στο λαιμό, στρατιές φοριούνται
έπεσε πάνω στη σπορά θέρμη και ακρίδα
και τα ζιζάνια της αυγής αποκοιμιούνται

Ποιος θα ξελύσει ετούτο τα μαβή μαντήλι
να γίνει πάλι οπτική η τρικυμία
σκίσαν τα μάγουλα οι εχθροί, ράψαν τα χείλη
και ο ιδρώτας τους βρωμάει αναλγησία