ΦΥΛΑΚΑΣ

Όλα τα καλά παιδιά που ξέρω
μείναν τελικά στο πατρικό τους
βλέπουν το αιώνιο “σου προσφέρω”
να ναι η παγίδα των γονιών τους

πιο γερό ήταν πάντοτε το μείνε
απ το φύγε κι άνοιξ τα φτερά σου
αν δεν παντρευτείς για πάντα γίνε
φύλακας της παιδικής φωλιάς σου

όλα τα καλά παιδιά που ξέρω
είχαν μες στο σπίτι ένα μαγνήτη
σαν βαγόνια κόλλαγαν στο τρένο
η ατμομηχανή ήταν το σπίτι

γύρω γύρω ίδια τα ταξίδια
το χω ξαναδεί αυτό το μέρος
δεν αντέχω φεύγω: στα τσακίδια
φώναζαν η μάνα τους κι ο γέρος

δεν το αποφάσιζαν μα φτάναν
μπρος στην πόρτα της απόδρασής τους
μα η δειλία είναι μια πουτάνα
πού κρυβε συνέχεια το κλειδί τους

μια θα ακριβαίνανε τα σπίτια
μια τα μεροκάματα μικραίναν
είναι ράγες στέρεες η συνήθεια
και οι δισταγμοί βουνά θαμμένα

ολα τα καλά παιδιά που ξέρω
γράφουν σε μια κούπα το όνομά τους
ψιθυρίζουν “θα τα καταφέρω”
μα δεν πείθουν ούτε τα όνειρά τους