ΟΙ ΠΛΑΝΕΣ

Δε μ’ αρέσει να μιλώ για τη ζωή μου
μα δε βρίσκω κι έναν άνθρωπο γι αυτό
όλοι θέλουν να μου πουν για τη δική τους
και το χρόνο που μου δίνουν τους γυρνώ

Δε μ’ αρέσει να μιλώ γι αυτά που νιώθω
γιατί ο μόνος που μ’ ακούει είμαι εγώ
κάθε λέξη απ’ την ψυχή έχει ένα στόχο
μα εγώ συνήθως ρίχνω και αστοχώ

Κι έτσι συνηθίζω
πλάνες να χαρίζω
σ’ αυτούς που δε σιωπούν
κι έτσι συνηθίζω
στάχτες να σκορπίζω
σ’ αυτούς που δεν ακούν

Δε μ’ αρέσει να μιλώ για τα δικά μου
κι αν το κάνω μετανιώνω για αυτό
κι όταν έρθει στην παρέα η σειρά μου
σ’ όσα είπανε οι άλλοι ακουμπώ

Δε μ’ αρέσει να μιλώ γι’ αυτά που καίνε
προτιμάω στον καπνό τους να κρυφτώ
δε μ’ αρέσουνε κι οι άνθρωποι που λένε
με το πρώτο μυστικά και σ’ αγαπώ

Κι έτσι συνηθίζω
πλάνες να χαρίζω
σ’ αυτούς που δε σιωπούν
κι έτσι συνηθίζω
στάχτες να σκορπίζω
σ’ αυτούς που δεν ακούν