Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Δουλειές, δουλειές, δουλειές




Ήταν δεν ήταν ογδόη πρωϊνή, η ώρα που συνήθιζα να περνάω από το υποκατάστημα του ΟΑΕΔ στην περιοχή μου στα αλησμόνητα χρόνια της ανεργίας. Από το γλυκο-ταχυφαγείο του πρώτου ορόφου αναδυόταν η μυρωδιά της φρεσκοψημένης μπουγάτσας, ενώ και άλλοι κωδικοί προκατασκευασμένων γεύσεων, μας έσπαγαν τη μύτη, χάρη σε μια κατασκευαστική ατέλεια της εσωτερικής διαρρύθμισης του κτηρίου.
Θυμάμαι πως, λίγα χρόνια πριν, είχα την ατυχία να προλάβω το προηγούμενο υποκατάστημα που βρισκόταν μόλις μερικές δεκάδες μέτρα μακρύτερα σ ένα σκοτεινό και υγρό ισόγειο που έμοιαζε με μικρό γυάλινο κλουβί.
Θυμάμαι μάλιστα τον εαυτό μου δυο τρεις φορές να καμπουριάζει στωϊκά στην απόληξη μιας μίζερης ουράς που ξεπερνούσε τα όρια του εσωτερικού διαδρόμου και κατέληγε στο δρόμο με την προσμονή να βηματίσει γρήγορα ο προπορευόμενος προκειμένου να επωφεληθώ από το στέγαστρο που υπήρχε στην είσοδο του καταστήματος και να αμυνθώ απέναντι στις παγωμένες στάλες της χειμωνιάτικης βροχής που μας βομβάρδιζαν.

Δύο περίπου χρόνια αργότερα, το εν λόγω υποκατάστημα μεταφέρθηκε, στον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας και απλώθηκε σε περισσότερα τετραγωνικά εξυπηρετώντας τους ανέργους με πιο άμεσο και υπεύθυνο τρόπο. Ένα αίσθημα ανθρωπιάς είχε αποκατασταθεί σε διαδρόμους, ασανσέρ και γραφεία, αν και παρατήρησα άμεσα πως η απόκτηση κάποιων στοιχειωδών υποδομών δεν κατάφερε να βελτιώσει την μουδιασμένη από χρόνια ψυχολογία μου. Το συναίσθημα του ανθρώπου που δεν μπορεί να είναι παραγωγικός κυριαρχούσε μέσα μου και κατέπνιγε κάθε πιθανότητα αντίστασης του στραπατσαρισμένου ηθικού μου.

Μια μηχανή με αριθμούς προτεραιότητας εξαφάνισε μια για πάντα την ουρά, αλλά όχι και την περιέργειά μας να κατανοήσουμε τι ακριβώς γυρεύαμε σε μια τέτοια υπηρεσία, παθητικής στατιστικής αξιολόγησης.

Έτσι κάθε μήνα, ψηλάφιζα παθητικά το ίδιο ρεπερτόριο μηχανικών ανούσιων κινήσεων που με εξουσίαζε ώστε να βρίσκομαι εκεί πάντα στην ώρα μου, λες και με είχε προγραμματίσει μια αδιόρατη δύναμη που διασκέδαζε ψαλιδίζοντας την ενέργειά μου, να πατώ το κουμπί του μηχανήματος να παίρνω το χαρτάκι μου να φτάνω στο γκισέ, να προσθέτω το όνομά μου σε λίστες στατιστικών που κατόπιν αποδείχθηκαν ότι ήταν και πειραγμένες και να περιμένω μάταια για μία κλήση, που θα σήμαινε πιθανότατα την εύρεση κάποιας εργασίας. Τελικά, το τηλέφωνο που περίμενα δεν ήχησε ποτέ, παρά μόνο για να μου υπενθυμίσει κάποια υπάλληλος ότι για δύο τρεις συνεχόμενους μήνες δεν είχα παρουσιαστεί καθόλου στο γραφείο επαναξιολόγησης των προσόντων. Η καταχωνιασμένη στα ντουλάπια φωτεινών γραφείων γραφειοκρατία ανησυχεί κάθε φορά που κάποιος δεν την τρέφει με περιττή χαρτική ύλη και υποχρεώσεις. Πρόκειται για μια γάγγραινα που τρέφεται από όσα δεν μπορεί να κάνει για τους πολίτες, από όσα επιχείρησε αλλά κόλλησαν σε κάποιο γρανάζι των αποστειρωμένων διαδικασιών.

Πια έχουν περάσει μερικά χρόνια από την τελευταία φορά που σφράγισα την πράσινη κάρτα της εσωτερικής αυτουπονόμευσης και γνωρίζω από πρώτο χέρι πως η παρουσία μου στον ΟΑΕΔ, κάθε μήνα την ίδια ημέρα για μερικά χρόνια επέτεινε δραματικά τη χαμένη μου αυτοεκτίμηση. Τόσο ώστε να γνωρίζω σήμερα ότι πήρα ένα πολύ καλό μάθημα αναζητώντας την ελπίδα σ ένα βαρύ γραφειοκρατικό μηχανισμό που υφίσταται μόνο για να εξυπηρετεί τις διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις ενός σπάταλου και αντιπαραγωγικού κομματικού κράτους.

Τώρα γνωρίζω πως η αναζήτηση της ελπίδας είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που κανένας δημόσιος οργανισμός ή φορέας δεν δύναται να σου εξασφαλίσει. Και πως η ανεργία είναι από μόνη της μια πολύ οδυνηρή κατάσταση για να την χειροτερεύεις ακόμα περισσότερο ενισχύοντας με την παρουσία σου την δήθεν αναγκαιότητα ύπαρξης τέτοιων δημόσιων υπηρεσιών που εν τέλει λειτουργούν απολύτως προσχηματικά και άγονα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου