Θα θεωρούσατε ποτέ πιθανό το ενδεχόμενο να μπορούσαν κάποτε να διαπραγματευθούν με ίσους όρους ο Δαβίδ με τον Γολιάθ; Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν οι συσχετισμοί είχαν αποστερήσει από τον φτωχό βοσκό και τη θαυματουργή σφεντόνα του αλλά και κάθε δυνατότητα αιφνιδιασμού που θα μπορούσε να διέθετε; Αν όχι, δεν θα πρέπει φυσιολογικά και να θεωρείται εφικτή μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του μεσανατολικού προβλήματος.
Δεν είναι ούτε σύντομο πολιτικό ανέκδοτο, ούτε διακήρυξη που στερείται από κάθε ίχνος σοβαρότητας. Οι φιλόδοξες αναφορές των εμπλεκόμενων τρίτων στο παλαιστινιακό ζήτημα για λύση του προβλήματος εντός του προσεχούς έτους κυμαίνονται σ ένα φάσμα που καλύπτει από την απόλυτη αστειότητα ως την εσκεμμένη καλλιέργεια ψευδών προσδοκιών.
Γιατί τελικά όλοι αυτοί οι «τρίτοι» περισσότερο χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο ζήτημα για λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης παρά προσπαθούν να συμβάλλουν σε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του. Έτσι, είτε η χώρα λέγεται Ιορδανία, είτε Αίγυπτος, είτε ακόμα περισσότερο ΗΠΑ, γνωρίζεις ότι στο πίσω μέρος του μυαλού των εκπροσώπων τους στις διαπραγματεύσεις κρύβονται οι πραγματικές τους προθέσεις, που δεν είναι άλλες από την αξιοποίηση του ζητήματος για κατευνασμό της εγχώριας κοινής γνώμης και για ικανοποίηση των ντόπιων συμφερόντων.
Θυμόμαστε, ότι τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια, όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ είχαν διοργανώσει κάποια παρόμοια με την προχθεσινή φιέστα έναρξης συνομιλιών σε αμερικανικό έδαφος και όλοι ισχυρίζονταν ότι επρόκειτο για την τελευταία ευκαιρία που δίνεται στην ειρήνη. Παράλληλα όμως, όπως αποδείχθηκε, όλοι τους έκρυβαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους κάτι που δεν συνδεόταν απευθείας με το λιμνάζων μεσανατολικό, μια συνθήκη που τελικά δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστες τις διαδικασίες. Έτσι, ο Κλίντον το έκανε για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τις προσωπικές του σπονδές, ο Μπους για να προσπαθήσει να ξεγελάσει την ιστορία αφήνοντας κάποια επίφαση έργου, ενώ σήμερα ο Μπαράκ Ομπάμα ανασύρει το ζήτημα από τις καλένδες της απραξίας με το βλέμμα του στραμμένο στις επικίνδυνες εκλογές του Νοεμβρίου.
Στην πραγματικότητα όλοι τους χρησιμοποίησαν το ζήτημα για προσωπικούς πολιτικούς σκοπούς και αυτή η πραγματική και ουσιαστική έλλειψη ενδιαφέροντος συνέβαλλε τα μέγιστα στην διαιώνιση του προβλήματος. Την άλλη μισή δουλειά την κάνουν οι ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι που ενδημούν και στις δύο περιοχές, οι πολέμιοι της ειρήνης, πολιτικοί και θρησκευτικοί εξτρεμιστές που αναζητούνε βιβλικές λύσεις σε ανθρώπινα προβλήματα.
Παράλληλα, το ένα σκέλος του ζητήματος, οι Ισραηλινοί, στην πραγματικότητα δεν καίγονται πια, όσο τουλάχιστον δείχνουν, για άμεση λύση του προβλήματος γιατί έχουν καταφέρει να επιβάλλουν σχεδόν ολοκληρωτικά τα συμφέροντά τους στην περιοχή, εξασφαλίζοντας παράλληλα όρους ασφάλειας που δεν θα μπορούσαν καν να διανοηθούν τα χρόνια των αλλεπάλληλων βομβιστικών μπαράζ.
Εφαρμόζοντας μια επιθετική στρατηγική, επιβάλλουν πολιτικές που γίνεται πλέον εξαιρετικά δύσκολο να αντιστραφούν, άρα μιλάμε για καταστάσεις σχεδόν αμετάκλητες που περιορίζουν de facto τη δυναμική ενός μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους.
Εξάλλου, η επίσπευση της εξάπλωσης των εποικιστικών οικισμών αποτελεί ένα δείγμα αυτού του σκεπτικού που θέλει το Ισράηλ να οδηγεί τον αντίπαλό του σε πλήρη και ολοκληρωτική εξαθλίωση ώστε σε μια μελλοντική διαπραγμάτευση να παραχωρεί και να παίρνει πράγματα που δεν του ανήκουν. Με λίγα λόγια σου αποσπώ πέντε πράγματα και σου επιστρέφω τα τρία πιο ασήμαντα για μένα προκειμένου να διατηρήσω τα ζωτικά ενδιαφέροντά μου στην περιοχή. Έτσι, σ αυτές τις διαπραγματεύσεις, στην πραγματικότητα το Ισραήλ δεν παραχωρεί τίποτα δικό του.
Ότι έχει πέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αφορά προγενέστερα αυτονότητα του παλαιστινιακού λαού που σήμερα ελπίζει να επανακτήσει για να δημιουργήσει ένα τύποις ανεξάρτητο κράτος, το οποίο στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα πάψει να εξαρτάται από το Ισραήλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου