Ο φασισμός του ντουμανιού

Έχω παρατηρήσει ότι η ατμόσφαιρα στην καφετέρια είναι εξαιρετικά καθαρή και πολιτισμένη. Σε σημείο μάλιστα που να φαντάζει για κάποιους ανυπόφορα δυσοίωνη. Γνωρίζω άτομα που σταμάτησαν να πηγαίνουν στον κινηματογράφο επειδή δεν άντεχαν να μην καπνίσουν για ένα δίωρο και άλλους περισσότερους που παρακολουθούν με εντατική αδημονία κάθε ταινία, έχοντας το μάτι τους συνεχώς στραμμένο στο ρολόι τους. Αναρωτιέμαι πως θα αντιδράσει ο εθισμένος οργανισμός τους σ αυτή την απαγόρευση. Φαντάζομαι ότι θα μοιάζει κάπως με τα επίμονα σπυράκια της ακμής κατά τη διάρκεια μιας βίαιης ενηλικίωσης που μαχαιρώνει εγκάρσια μια παρατεταμένη εφηβεία, στο σημείο ακριβώς που συνειδητοποιεί κανείς ότι αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος μόνο για εκείνον αλλά και για άλλους. Κι ότι το δικαίωμα κάποιου στο να κάνει ότι θέλει σε οποιοδήποτε χώρο γουστάρει δεν μπορεί να υπερισχύει του δικαιώματος κάποιου άλλου στην υγεία. Αφού λοιπόν θεωρητικά μπορεί το κράτος να αφαιρέσει την άδεια οδήγησης από κάποιον που τρέχει υπερβολικά με το αυτοκίνητό του στην εθνική οδό, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές άλλων ανθρώπων, γιατί άργησε τόσο πολύ να σταματήσει αυτούς που κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα σε δημόσιους χώρους;

Μόλις πριν από λίγες ημέρες τέτοια ώρα κάποιο συννεφάκι καπνού θα έφτιαχνε σχήματα στον αέρα διαχέοντας αυτήν την ιδιότυπη κοινοκτημοσύνη θανάτου στις πύλες της αναπνοής μας. Είναι μόλις δύο ή τρεις ημέρες που το κάπνισμα έχει απαγορευθεί πλήρως στους δημόσιους χώρους, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τον εισπνεόμενο καπνό τόσων ετών να φωλιάζει ακόμα στα ανυποψίαστα σωθικά μας.
Οι τοίχοι, τα τραπεζάκια, τα γραφεία, ολόκληρες οι ζωές μας είναι μουλιασμένες μέσα στον καπνό των άλλων. Γνωρίζω ότι έχω πνευμόνια ενός τυπικού παθητικού καπνιστή, δηλαδή λιγότερο καθαρά απ όσο είχα φανταστεί όταν αποφάσιζα να επιβάλλω στον οργανισμό μου ένα υγιεινό τρόπο ζωής και σκέφτομαι ότι ισχύει και για την αφεντιά μου η ίδια συνθήκη που ισχύει για όλους τους καπνιστές. Χρειάζομαι δηλαδή αντίστοιχο χρόνο αποχής από την παθητική εισρόφηση για να επανέλθουν τα πνευμόνια μου στην φυσική κατάσταση που τους έταξα.
Δυστυχώς όμως το παθητικό κάπνισμα, είναι ένα από εκείνα τα υποδόρια εγκλήματα της κοινωνίας που κανένας ποινικός ή ηθικός κώδικας δεν συγκαταλέγει στο ενεργητικό του ως τέτοιο. Γι αυτό και ο χρόνος αποκατάστασής του θα είναι πλατύς και μακρόσυρτος για όλους μας και μακάρι να βγούμε αλώβητοι από αυτό το μνημείο απερισκεψίας που μας οδήγησε σε μια αδιόρατη εθνική περιπέτεια.
Τώρα λοιπόν που η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά καθαρή, τόσο ώστε τα πνευμόνια μας να προσπαθούν να λειτουργήσουν σε υψηλότερους ρυθμούς σαν μηχανές παραγωγής ελπίδας που έμειναν για καιρό αχρησιμοποίητες και που η διχάλα των δαχτύλων των καπνιστών αναζητάει επιμόνως το κλαράκι καπνού που άγγιζε απαλά την κοιλότητά της, αναρωτιέμαι γιατί επί τόσα χρόνια, ο διπλανός μου, ο παραδιπλανός μου, ο άγνωστος κύριος και η κυρία του διπλανού τραπεζιού φυσούσαν τον καπνό τους με αδιαφορία στα μούτρα μου, ικανοποιώντας το δήθεν δικαίωμά τους να μοιράζονται μ ένα σωρό ανυποψίαστους αγνώστους την ανθυγιεινή έξη τους. Γιατί κανένας νόμος δεν κατάφερε ποτέ να προστατέψει τα πνευμόνια μου από την σχεδόν φυσιολογική επιθετικότητα των καπνιστών στους κλειστούς χώρους και γιατί όλη αυτή η αδιαφορία μου επέβαλε ή να μένω σπίτι μου ή αναγκαστικά να συμμετέχω σ αυτή τη υποτιμημένη βαρβαρότητα.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο ακόμα πιο ανησυχητικό στην ατμόσφαιρα. Η νευρικότητα των καπνιστών απέναντι στα αποθέματα του καθαρού αέρα. Απέναντι στη διαύγεια, στην καθαρότητα. Είναι γεγονός ότι το μέτρο της κυβέρνησης έχει τρομοκρατήσει πολύ κόσμο, καθώς έχει εκληφθεί ως ένα από εκείνα τα αντιλαϊκά μέτρα, που παίρνουν κατά καιρούς οι συντηρητικές κυβερνήσεις ανά τον κόσμο για να τιμωρήσουν τους λαούς. Γι αυτό και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι πρόκειται να έχει μεγάλη διάρκεια ζωής σε μια χώρα όπου αντιλαϊκό θεωρείται οτιδήποτε μας εξαναγκάζει να γίνουμε πιο υπεύθυνοι.
Παρόλο που αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένα σπίτι που να μην είναι εκτεθειμένο στον καπνό ενός μέλους του, και φυσικά ούτε μια παρέα που να μην διαθέτει αρκετούς καπνιστές γνωρίζω πολύ καλά τι ακριβώς σκοπεύω να κάνω στην περίπτωση που ατονήσει το μέτρο όπως ευελπιστούν οι καπνιστές και εύχονται οι μαγαζάτορες και που νέα σύννεφα καπνού θα μπουκάρουν δίχως έγνοια στις ζωές μας. Τότε νομίζω ότι η απόρριψη μιας τέτοιας κοινωνικής ζωής θα μοιάζει με μονόδρομο και η απομόνωση ως η έσχατη λύση. Για να μπορεί ο άλλος ανενόχλητος να απολαμβάνει και ένα τσιγαράκι μαζί με τον καφέ του.