Τοτέμ

Το κλίμα στην κοινωνία σαφώς αλλάζει, αργά, διστακτικά, αλλά σταθερά, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι αυτό. Όμως αυτό που το διαφοροποιεί δεν είναι τόσο τα αποτελέσματα μιας συγκεκριμένης πολιτικής, όσο η πανίσχυρη επιθυμία των Ελλήνων να επιτεθούν στην μιζέρια που τους κατακλύζει από παντού. Όλοι σκέφτονται πως αν υποκριθούμε λιγάκι αισιοδοξία, μπορεί τελικά και να την νιώσουμε. Και δεν έχουν άδικο. Ακριβώς το ίδιο πράγμα, άλλωστε συμβαίνει και με την απαισιοδοξία. Πρώτα πείθεται το μυαλό μας ότι τα πράγματα πάνε άσχημα και μετά υλοποιείται η σκέψη μας.

Καλά και άγια, λοιπόν, όλα αυτά, αλλά το θέμα με μας είναι ότι δεν είμαστε παρά οι ίδιοι που ήμασταν και πριν από την κρίση, μόνο λιγάκι πιο φοβισμένοι, πιο συγκρατημένοι. Είμαστε όμως ακριβώς οι ίδιοι, που αυτοσυγκρατούνταν μονάχα υπό το φόβο της καταστολής και που με την ψήφο μας, την καθημερινή μας συμπεριφορά και την συνενοχή μας στην ανομία, επιτρέπαμε στις πολιτικές δυνάμεις να επιβάλλουν τα ψευδεπίγραφα διακυβεύματά των εκλογών, συν-αναδεικνύοντας κυβερνήσεις που κατέστρεψαν την Ελλάδα για να μας βολέψουν δια της πλαγίας οδού σε μια ψευτοθεσούλα και να φορτωθούμε στην πλάτη των υπολοίπων.
Και μεταξύ μας υπάρχουν ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες συνελλήνων που θα προσπαθήσουν να βρουν κάθε τρόπο ώστε να κάνουν αυτό που έμαθαν να κάνουν μια ολόκληρη ζωή: μικροπαρανομίες, μικροαδικίες, καθημερινές δολιοφθορές ενός κράτους που θέλει να λέγεται δικαίου. Ψιλικατζήδες της παρανομίας που γέμισαν κάθε γειτονιά της ελλαδίτσας μας. Τώρα είναι ακόμα ο φόβος που τους κρατάει, αύριο θα είναι μόνο οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Γιατί, δυστυχώς όλο αυτό το διάστημα της καταιγίδας δεν αξιοποιήθηκε ούτε για συζήτηση, ούτε για εθνική περισυλλογή. Σχετικά με τις αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στην παύση παραγωγής και στο χείλος του γκρεμού καταλήξαμε ότι φταίνε τελικά οι κλέφτες πολιτικοί, αλλά καθόλου οι συνένοχοί τους στην κοινωνία. Αυτοί δηλαδή που τους ανέδειξαν. Αγοράσαμε χρόνο, πάλι με δανεικά φυσικά, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές στη δομή της οικονομίας και του κράτους, προτού επιστρέψουμε στις αγορές ως λευκές αξιόπιστες περιστερές, αλλά σπαταλήσαμε τον ίδιο πολύτιμο χρόνο σε μια επιφανειακή αποπροσανατολιστική και άγονη αναζήτηση ευθυνών, που δεν αλλάζει όμως επί της ουσίας τα πράγματα. Έτσι, η οικονομική λιτότητα δυστυχώς επεκτάθηκε και στον τομέα της σκέψης, με συνέπεια να βγαίνουμε από το τούνελ απαράλλακτοι με αυτό που ήμασταν πριν από αυτή την περιπέτεια. Έτσι για όσο χρονικό διάστημα το φάντασμα της κρίσης θα ορθώνεται σαν τοτέμ πάνω από τη ζωή μας, θα φυλάει τα έρημα. Μετά όμως, ελλείψει πραγματικής συνειδητοποίησης, μόνο ένας συρρικνωμένος, ευέλικτος αλλά ισχυρός κρατικός μηχανισμός θα μπορέσει να διαχειριστεί την κατάσταση.
Δυστυχώς, σ αυτή τη χώρα δεν καταλάβαμε ποτέ ότι αν ήμασταν λιγάκι διαφορετικοί δεν θα χρειαζόμασταν τίποτα απ όλα αυτά που σήμερα καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Η υπακοή σε κάποιους βασικούς κανόνες ρύθμισης της καθημερινότητάς μας θα μας έδινε τον βαθμό ελευθερίας που αναζητάει η ανυπόταχτη φύση μας. Αν, τελικά, ισχύει πως οι θεσμοί σε μεγάλο βαθμό υποκαθιστούν τη συρρίκνωση της ανθρώπινης υπευθυνότητας ,ίσως αυτή η κηδεμονία να μας βολεύει περισσότερο από την ελευθερία, καθώς απαιτεί λιγότερη δουλειά και μικρότερες υποχρεώσεις.